Studia Amazona MGM

Kiedy zimą 2021 roku weteranka filmów dokumentalnych Irene Taylor spotkała się z Celine Dion za pośrednictwem Zoom w sprawie perspektywy nakręcenia filmu dokumentalnego opisującego życie i karierę Dion, nie miała pojęcia, dokąd ostatecznie zaprowadzi to zarówno temat, jak i reżysera. Tak naprawdę Taylor wyznała, że ​​nie jest fanką, nie zna osobistej historii Dion, jej słynnej kariery, w której sprzedano ponad 250 milionów albumów, ani niczego innego na jej temat. Znała tylko kilka hitów. Ale i tak się związali. Taylor nakręcił wiele nagrodzonych Emmy i nominowanych do Oscara filmów o wszystkim, od harcerzy, przez drzewa, głuchotę po polio, ale nic w tej dziedzinie, a z pewnością stał się filmem, jakim nie był na początku i którego nikt się nie spodziewał , ale teraz zostaną udostępnione światu.

Hollywood jest pełne filmów, wiele z nich powstało w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku, przedstawiających największe gwiazdy muzyki, które przechodzą przez osobistą traumę, której fani nie widzą, zanim ostatecznie wychodzą triumfalnie i ponownie występują na scenie. Susan Hayward praktycznie zrobiła karierę, grając je w filmach takich jak Jutro będę płakać I Z piosenką w moim sercu. Podobnie Doris Day Kochaj mnie albo zostaw mnie. W pewnym sensie oglądanie Jestem: Celine Dion Pomyślałem o tych filmach o wielkich gwiazdach, które pokonały przeciwności losu i wytrwały, by powrócić do chwały w swoich niezwykłych karierach muzycznych – historia stworzona z myślą o hollywoodzkim zakończeniu. Różnica polega na zastosowaniu formatu dokumentalnego, umożliwieniu swobodnego dostępu i ukazaniu życia takim, jakie toczy się w nieoczekiwanych momentach, historia Dion wciąż jest w trakcie pisania, a jej „triumfalny” powrót do Hollywood wciąż jest w najlepszym razie w toku, ponieważ zaprasza nas do jej zmagania, nadzieje, optymizm i złamane serca bez żadnych sztuczek w zasięgu wzroku.

Mając klucze do 800 godzin wcześniej niepublikowanych archiwalnych filmów i zdjęć ze skarbca Dion na przestrzeni ostatnich 50 lat, Taylor miała materiał do nakręcenia poprawiającego nastrój filmu dokumentalnego, który byłby listem miłosnym gwiazdy do jej fanów. Będzie dotyczyć jej pobytu w Caesars Palace w Vegas, jej światowej trasy koncertowej, życia w domu z dziećmi i jej bogatej kariery jako najmłodszej z 14 dzieci dorastających w Quebecu, która stała się supergwiazdą ukochaną na całym świecie.

Wszystko to istnieje, ale scenariusz zmienił się w ciągu roku, w którym Taylor i jej autor zdjęć Nick Midvig tworzyli kronikę Dion. Narastający, niewyjaśniony ból, którego Dion doświadczał z przerwami od lat, został wreszcie formalnie zdiagnozowany jako zespół sztywnego człowieka – rzadkie zaburzenie neurologiczne, które dotyka jednego na milion. Trudności w oddychaniu, sztywność, bolesne skurcze mięśni to tylko część objawów, których wyzwalaczem często jest stres. Kamery Taylor i Midvig rejestrują to wszystko, od diagnozy, o której niewiele osób wiedziało, po decyzję i nagranie wideo w grudniu 2022 r., kiedy gwiazda zdecydowała się wyjawić to swoim fanom. Rezydencja, światowa trasa koncertowa, wszystko zostało odwołane, ponieważ zmagała się z nieuleczalną chorobą, która poważnie zagrażała jej karierze; wpływa to bezpośrednio na jej głos, co wyraźnie demonstruje, próbując śpiewać w sposób, w jaki zawsze słyszała ją legion fanów.

Nie dajcie się zwieść, zabytkowy Dion jest tutaj wystawiony z hojnym wykorzystaniem nagrań z poprzednich koncertów. Wykorzystano także materiały archiwalne, w tym małżeństwo z miłością jej życia i wieloletnią menadżerką Rene Angelil. W sieci pojawiło się także nagranie z jego pogrzebu. Udokumentowano także poświęcenie jej matki i ojca dla rodziny składającej się z 13 dzieci. Jej życie domowe z synami i ukochanym psem Niedźwiedziem jest widoczne. Pod wieloma względami jest to prezent, coś, co nadal może dać swoim fanom.

Ale ostatecznie ten film opowiada o odporności w obliczu jednej z najokrutniejszych sztuczek życia, odbierającej silnik napędzający istnienie Dion. „Mój głos zawsze był przewodnikiem mojego całego życia” – mówi i nagle przeżywa kryzys. Mówi o tym, że potrzebne są pigułki, aby przetrwać występ, najpierw jeden, potem dwa, a na końcu pięć. W ciągu roku kręcenia Dion opuściła swoją rezydencję w Las Vegas tylko trzy razy. Widzimy ich wszystkich, gdy pociesza się wizytą w swojej przeszłości w niesamowitym magazynie o powierzchni 3000 metrów, w którym znajdują się wszystkie przedmioty, suknie, buty (tak wiele buty), Strój baletnicy z dzieciństwa, co tylko chcesz. Kamera jest także obecna, gdy Dion udaje się do studia dźwiękowego, aby wywiązać się z zobowiązania dotyczącego dokończenia filmu, co jest jej pierwszym filmem, jaki podjęła przed pandemią. Teraz musi stworzyć dubbing do francuskiej wersji tego filmu, komedii romantycznej pt Kochać ponownie, ponieważ od czasu kręcenia filmu w jej życiu zmieniły się okoliczności.

A potem jest oszałamiająca sekwencja, w której Dion po raz pierwszy od trzech lat wraca do studia nagraniowego, gdy próbuje zaśpiewać nową piosenkę i przechodzi przez cały ból, domysły, perfekcjonizm, frustrację i wreszcie satysfakcję, jakie udało się osiągnąć. specjalny wynik. Potem wszystko ciemnieje, gdy wkrótce potem, kamery wciąż się obracają, czuje skurcz mięśni w stopie, jej ciało sztywnieje, a jej fizjoterapeuci sportowi zabierają się do pracy, kładąc ją na stole twarzą w dół z niewyobrażalnym bólem i załamaniem organizmu . Uwaga: oglądanie tej sceny, choć surowej, jest potwornie męczące, zwłaszcza że nikt, łącznie z twórcą filmu, nie wie, jak to się skończy. Czy Dion umrze z kamerami blisko jej twarzy i wciąż się toczy? Wydaje się to inwazyjne, ale to osoba, która przez rok upięła włosy w kok, nosiła niewielki makijaż lub nie nosiła go wcale i upierała się, że kamery pokazują ją taką, jaka jest – teraz i wtedy.

Czterdzieści minut później odcinek się skończył, a ona wstała. Terapeuta wskazuje jedną z jej ulubionych piosenek („Who I Am” Wyna Starksa), a Dion śpiewa razem z nią, niezależnie od wykonawcy, nawet w takiej chwili jak ta. To nowa rzeczywistość w jej życiu, wciąż czekająca na szczęśliwe zakończenie, które widzimy w historiach showbiznesu, gdzie takie jest zawsze powrót. „Zawsze mam plan B” – mówi. „Nadal widzę siebie tańczącego i śpiewającego. Jeśli nie mogę biec, będę chodzić. Jeśli nie mogę chodzić, będę się czołgać. Ale nie przestanę. Nie przestanę. Miejmy nadzieję, że Celine Dion będzie kontynuacją.

Producentami są Stacy Lorts, Tom Mackay, Julie Begey Seureau i Taylor.

Tytuł: Jestem: Celine Dion
Dystrybutor: Studia Amazona MGM
Data wydania: 25 czerwca 2024 r. (najlepszy film)
Dyrektor: Irena Taylor
Z: Celine Dion
Ocena: PG
Czas trwania: 1 godzina 42 minuty