Przez pół roku żywiła się jedynie kukurydzianymi chrupkami. Piekło na ziemi
Poniżej publikujemy list w całości
Mój były mąż uniemożliwiał mi pracę przez ponad dziesięć lat. Stopniowo pozbawiał mnie wszystkich środków do życia, przejął kontrolę nad moimi finansami. Chciał, żebym była od niego zależna. Będąc z nim zawsze musiałam żebrać, nawet po to, by kupić butelkę wody lub bilet na autobus.
Długo nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jestem ofiarą przemocy, dopóki nie uciekłam z naszego domu, a właściwie, dopóki nie zostałam z niego wyrzucona.
Stało się to to prawie 15 latach naszego małżeństwa. Tydzień przed kolejną rocznicą ślubu zostałam siłą wystawiona przed drzwi naszego mieszkania. Była zima, miałam na sobie jedynie bluzę, a w kieszeni kartę kredytową zadłużoną na tysiąc zł. Choć od tego momentu minęły cztery lata, wciąż boję się byłego męża.
Kiedy myślę o tym, jak to możliwe, że znalazłam się w takiej sytuacji, wracam pamięcią do momentu, kiedy Paweł zaczął naciskać na to, żebym rzuciła pracę.
Miałam właśnie dostać awans, uwielbiałam tę pracę, ale miałam zarabiać więcej niż . Miałabym lepsze świadczenia i lepszą emeryturę, więc nagle zdecydował, że się przeprowadzamy i to do innego miasta. Nagle znalazłam się z dala od przyjaciół i rodziny. Odizolował mnie od bliskich i uniemożliwił nawiązanie nowych kontaktów. Przez następne 10 lat nie pracowałam.
Miałam być jedynie matką naszej dwójki dzieci, płacić rachunki i kupować jedzenie. Ale na koncie nigdy nie było wystarczającej sumy, mimo że mój były mąż miał dobrze płatną pracę. Musiałam ukrywać pieniądze, które zarobiłam sprzątając u sąsiadów, aby móc płacić rachunki, czekać, aż będę wiedziała, że jest w pracy, wpłacać je na konto i pilnować, aby je w odpowiednim momencie wypłacić.
Gdybym mu powiedziała wprost, że brakuje nam trochę pieniędzy i nie byłam pewna, czy mogę wydać 100 lub 200 zł na artykuły spożywcze, zjadłby wszystko, co znalazłby w lodówce. Mówił mi: „To ja pracuję, więc tylko ja muszę być najedzony”. Zdarzało się wcześniej, że zjadł obiad przeznaczony dla dzieci. Bo jego zdaniem wszystko to należało jedynie do niego.
W ciągu ostatnich kilku miesięcy naszego związku, zanim mnie wyrzucił, zdecydował, że nie będzie płacił za jedzenie dla mnie. Potrafił przeliczać ziemniaki, gdybym sobie ugotowała chociaż jeden, wpadłby w szał. Przez prawie sześć miesięcy żywiłam się kukurydzianymi chrupkami. Sprawił, że moje życie stało się piekłem.
Mam 38 lat. Czuję się, jakbym przeżyła ich dużo więcej. Nie dokonałam w życiu wiele, a przynajmniej nie zdaniem mojego męża. Czasem udaje mi się spojrzeć na siebie z boku i wtedy bardzo sobie współczuję. Myślę o tych wszystkich latach, które przeżyłam zanim poznałam Pawła. Dziś wydają mi się zbyt odległe. Chciałabym przestrzec wszystkie kobiety, które przymykają oko na skąpstwo mężów czy narzeczonych: nie rezygnujcie z pracy, z własnych dochodów. To nie miłość to szaleństwo.
