Hipnotyczny może być najbardziej konwencjonalnym filmem Roberta Rodrigueza od 1998 roku Wydział, i to wcale nie jest złe. Podczas gdy jego ambicja może doprowadzić go do szaleńczych wzlotów, takich jak Miasto grzechu I Alita: Bitewny Aniołscenarzysta-reżyser-nadmierna wielozadaniowość jest również niezwykle skłonny do nadmiernego pośpiechu, na wpół astacji, jak Maczeta zabijalub prawie niekończące się nieudane próby zrobienia kolejnego filmu dla dzieci równie wspaniałego jak pierwszy Szpiegowskie dzieci. Jego proponowane przeróbki Heavy Metalu, Ogień i lódI Czerwona Sonia może pozostać w piekle rozwoju, ale zamiast tego zrobił najbardziej zaskakującą rzecz, jaką mógł. Ma to na celu nakręcenie filmu o gliniarzach, napadach i pościgach z elementami science-fiction. To jego wersja oryginału Christophera Nolana, z wyjątkiem faktu, że kosztuje znacznie mniej i wszystko wyjaśnia się pod koniec.

Film zaczyna się jak program telewizyjny Zaginiony, z otwartym okiem. Pióro stuka rytmicznie, jak metronom. Ben Affleck jest na terapii. To Rourke, policjant, który próbuje udowodnić, że ponownie nadaje się do służby po zniknięciu – prawdopodobnie porwaniu – jego córki. Gotowy czy nie, wydarzenia dnia wciągają go niezależnie od tego, jak jego partner Nicks (JD Pardo) właśnie dostał tajemniczą wskazówkę na temat banku, który ma zostać okradziony z dokładnie jednej skrytki depozytowej. Ponieważ byłoby to zgodne z niedawnym schematem podobnych przestępstw, wydaje się to uzasadnione.

Jak każdy członek widowni, który kiedykolwiek widział film o policji, Rourke niemal natychmiast wskazuje Williama Fichtnera jako głównego podejrzanego, gdy ten ostatni pojawia się na ekranie. Ale nie może go aresztować bez dowodów, a wszystko, co robi tajemnicza postać Fichtnera, to podchodzenie do ludzi i wysuwanie post-hipnotycznych sugestii. Nie są w stanie powstrzymać się od działania na jego polecenie, a on wydaje się pięknie układać choreografię każdej napotkanej osoby, aby pokrzyżować plany Rourke’owi na dużą skalę. Ale nie wcześniej niż Rourke znajdzie wskazówkę, że jego córka może być w to zamieszana, a jego przeciwnik najwyraźniej nazywa się Dellrayne.

Im mniej mówi się o tym, co z tego wyniknie, tym lepiej, poza faktem, że Rourke łączy siły z byłą współpracowniczką Dellrayne’a o imieniu Diana (Alice Braga), która dorabia jako oszukańcza pseudo-psychika. Tajemnice się rozwijają i tak dalej Początek I Dogmat, historia ma coś w rodzaju symetrycznej struktury. Każdy, kto jest zaznajomiony z pokręconymi thrillerami, może zobaczyć coś nadchodzącego, ale prawdopodobnie nie pełny obraz.

Rodriguez generalnie nie jest filmowcem, który lubi dwuznaczność; podobnie jak jego współscenarzysta Max Borenstein, który jest odpowiedzialny za ostatnie filmy o Godzilli i King Kongu. Ku prawdopodobnej uldze wielu, nie rzucają po prostu oczywistego czerwonego śledzia i nazywają to dniem. Po ustaleniu, że główny antagonista może siłą zahipnotyzować każdego, nic, co widzimy, nie jest całkowicie godne zaufania. Jednak nawet gdy bawi się tą zarozumiałością, Rodriguez wydaje się grać głównie według własnych zasad. Dodaje też kilka efektów wizualnych, choć tak naprawdę nie są one potrzebne, tylko po to, by pokazać, że potrafi też wykonać sztuczkę ze składaniem scenerii Nolana. Być może jako przeciwwaga pozwala przynajmniej jednej scenie czystej ekspozycji w ponurej scenerii trwać dłużej niż powinna.

Hipnotyczny jest odświeżająco prosta nie tylko dla Rodrigueza, ale także dla Bena Afflecka. Tradycyjnie aktor radził sobie gorzej w typowych rolach głównego bohatera niż w rolach charakterystycznych. Tutaj, warcząc ostatnimi śladami swojego głosu Batmana, przekonująco wychodzi jak facet, który coś widział i wyszedł może nieco bardziej szorstki. Nigdy nie był zbyt przekonującym bohaterem akcji, kiedy Michael Bay pchał go na księżyc jako jeden, Affleck dzisiaj bardziej naturalnie wpada w przestrzeń Danny’ego Glovera „staję się za stary na to gówno”. Co oczywiście oznacza, że ​​nie jest na to za stary.

Na głębszym poziomie można by uznać działanie hipnozy w tej historii za metaforę samego procesu tworzenia filmu, a zwłaszcza szczególnego procesu pracy Rodrigueza z rodziną na jego własnych wirtualnych scenach. Podobnie jak Dellrayne, robi to, aby umieścić obrazy w twojej głowie i zanurzyć cię w nowej rzeczywistości. Oglądaj sam, a ta rzeczywistość będzie przez jakiś czas wyjątkowa tylko dla ciebie. Oglądaj go z publicznością, a inni mogą zobaczyć rzeczy na różne sposoby. Aktorzy mogą odgrywać wiele ról. Czasami, jak z nieznośnymi Możemy być bohaterami, mężczyzna za kurtyną będzie czarnym charakterem w twojej historii. Z Hipnotyczny, zarabia trochę odkupienia. Po prostu wszyscy zgódźmy się zapomnieć o tym drażniącym sequelu w połowie napisów. Na razie w każdym razie.

(Hipnotyczny w kinach 12 maja 2023)