Autor: Girish Linganna

18 marca: Stawianie czoła swoim lękom to ważna praktyka, która zawiera prawdę, czego dowodem jest terapia ekspozycyjna, która pomaga jednostkom bezpośrednio stawić czoła swoim lękom. Poszukiwanie wsparcia u profesjonalistów może pomóc danej osobie przetworzyć traumę, umożliwiając mózgowi rozróżnienie pomiędzy rzeczywistymi traumatycznymi doświadczeniami a niegroźnymi wspomnieniami.

• Doświadczenie traumatyczne odnosi się do przygnębiającego lub niepokojącego zdarzenia, które może mieć trwały wpływ emocjonalny, psychologiczny i fizyczny na jednostkę.
• Wspomnienia niezagrażające to wspomnienia, które nie wywołują poczucia zagrożenia, strachu ani niepokoju i zazwyczaj mają łagodny lub neutralny charakter.

Zespół stresu pourazowego (PTSD) może wpływać na mózg, utrudniając regulację brzuszno-przyśrodkowej kory przedczołowej w obszarach takich jak ciało migdałowate, co prowadzi do trudności w kontrolowaniu reakcji emocjonalnych.

Mówiąc prościej, zespół stresu pourazowego może zakłócać zdolność mózgu do kontrolowania emocji i reakcji. Dzieje się tak, gdy część mózgu odpowiedzialna za regulację emocji, takich jak strach (brzuchowo-przyśrodkowa kora przedczołowa) nie jest w stanie skutecznie zarządzać obszarem związanym z przetwarzaniem emocji i wspomnień (ciałem migdałowatym). Może to utrudniać skuteczność terapii ekspozycyjnej, ponieważ wpływa na sposób cóż, ktoś może zapamiętać różne rzeczy i dowiedzieć się o bezpieczeństwie.

Naukowcy rozważali połączenie tej terapii z inną popularną terapią urazową, aby rozwiązać ten problem i pokonać barierę mózgową. Ich odkrycia, opublikowane niedawno w JAMA Psychiatry, sugerują, że połączenie terapii ekspozycyjnej z przezczaszkową stymulacją prądem stałym (tDCS) i rzeczywistością wirtualną może stanowić rozwiązanie problemu to wyzwanie. Mówi popularno-naukowa.

• Przezczaszkowe oznacza odnoszące się do czaszki lub mózgu lub występujące przez nią. Odnosi się do rodzaju nieinwazyjnej stymulacji mózgu polegającej na dostarczaniu prądu elektrycznego do określonych obszarów mózgu.
• W niedawnym badaniu zespół z Brown University i Providence VA Center przeprowadził nowy projekt badawczy z udziałem 54 weteranów wojskowych w badaniu z podwójnie ślepą próbą.
• Badanie z podwójnie ślepą próbą to projekt badawczy, w którym ani uczestnicy, ani zaangażowani badacze nie wiedzą, kto w trakcie badania otrzymuje leczenie, a kto placebo, co zmniejsza stronniczość wyników.

Każdy ochotnik zgodził się wziąć udział w sześciu sesjach terapii ekspozycyjnej w rzeczywistości wirtualnej (VR) w okresie od dwóch do trzech tygodni, podczas których przedstawiano typowe scenariusze strefy działań wojennych.

Ciągłe mówienie o osobistej traumie może być trudne dla pacjentów i jest to częsty powód, dla którego uczestnicy mogą porzucić psychoterapię” – stwierdził Noah Philip, autor badania i profesor psychiatrii na Brown University, jak podano w „Popular Science”. Ludzie na ogół uważają, że terapia ekspozycją na rzeczywistość wirtualną (VR) jest łatwiejsza w zarządzaniu.

Podczas tych 25-minutowych sesji połowa weteranów otrzymała bezbolesną stymulację tDCS o natężeniu 2 miliamperów, ukierunkowaną jednocześnie na brzuszno-przyśrodkową korę przedczołową. Pozostali uczestnicy zachowywali się jak osoby kontrolne i doświadczyli niewielkiego odczucia, które miało odtworzyć uczucie towarzyszące leczeniu tDCS. Oznacza to, że w rzeczywistości nie otrzymali stymulacji tDCS, ale odczuli podobne doznania dla celów porównawczych.

Naukowcy zauważyli, że weterani, którzy otrzymali obie terapie, zgłosili znaczną poprawę objawów zespołu stresu pourazowego już po trzech sesjach, przy znacznie większym spadku problemów zgłaszanych podczas miesięcznych wywiadów kontrolnych.

Dodatkowo połączenie terapii tDCS i VR spowodowało szybszą poprawę w porównaniu z ochotnikami, którzy przeszli jedynie terapię ekspozycją na VR. Podejście tDCS/VR przyniosło rezultaty w ciągu zaledwie dwóch tygodni, które zwykle osiąga się po około 12 tygodniach samej terapii ekspozycyjnej.

Należy wspomnieć, że początkowa grupa uczestników badania jest stosunkowo niewielka i potrzebne są dalsze badania, aby w pełni zrozumieć, jak leczenie działa w dłuższym okresie. Zespół zamierza jednak przeprowadzić podobne badania na większych grupach w przyszłości, być może obejmując więcej sesji terapeutycznych z dłuższymi okresami obserwacji.