W mediach społecznościowych krąży zaskakujący artykuł. Wiadomość pochodziła od Naveena-ul-Haqa, który umieścił ją na Instagramie po zwycięstwie z Australią, a inni gracze z Afganistanu nie tracili czasu, dzieląc się nią na swoich kontach. Połowa obrazu przedstawiała jednego mężczyznę na pustych trybunach z napisem „wsparcie”; drugi miał stadion pełen fanów z napisem „gratulacje”.
Afganistan to jedna z najbardziej lubianych drużyn krykieta na świecie. Ich krykieciści są bardzo poszukiwani przez franczyzistów. Siedmiu z jedenastki, która pokonała Bangladesz i dostała się do półfinału Pucharu Świata T20 2024, zagrało w tegorocznej IPL, a kolejna znalazła się w składzie bez żadnego meczu. Skąd więc ta złość – czy może jest to łagodny lament? – to najwyraźniej odbiło się echem wśród całej grupy?
Z drugiej strony, co tak naprawdę wiemy o wsparciu, jakiego mogą potrzebować?
Czy możemy sobie wyobrazić przygotowania do naszego pierwszego testu w prowizorycznym „domu” w innym kraju i dowiemy się, jak jeden z naszych kolegów z drużyny w domu pomaga przenosić na wpół martwych i martwych ludzi do karetek pogotowia, ponieważ terroryści zaatakowali odbywający się „pokojowy” turniej krykieta? podczas Ramadanu?
Zapytany niedawno, czy jego syn też gra w krykieta, były azjatycki krykiecista powiedział mi, że dzieci z jego części świata nie mają możliwości osiągnięcia najwyższego poziomu. Po prostu nie widzieli wystarczająco dużo konfliktów. Oto przewrotna część sportu w skolonizowanym świecie. Niektórzy z najlepszych sportowców stają się tym, kim są, tylko dlatego, że desperacja popycha ich do dalszych wysiłków, niezależnie od tego, czy chodzi o krykiet w Azji, czy piłkę nożną w Afryce i Ameryce Południowej.
Bo na boisku wszyscy jesteśmy tacy sami. Na tym właśnie polega urok tego sportu. To jedyne miejsce, gdzie wyniszczeni Afgańczycy mogą dorównać tym, którzy reprezentują kraje, które dokonały spustoszenia, nawet jeśli trwało to zaledwie trzy i pół godziny. Jednocześnie nie można brać pod uwagę sytuacji, w której gracze krykieta na wygnaniu mają na oku swoich bliskich, którzy wracają do domu. Biegi i furtki to jedyna waluta. Jeśli nie padają biegi i bramki, ludzie szybko idą dalej. Jesteś tylko fragmentem treści. Gdzie jest następna historia od szmat do bogactwa?
Afganistan nie chciał być tylko kawałkiem treści, którą ludzie od czasu do czasu odkurzają. Nadal produkują wysoko wykwalifikowanych krykiecistów.
Czy wiesz, jak niektórzy indyjscy krykieciści i personel pomocniczy oceniają, jak dobre są piłki na konkretny turniej? Jeśli Fazalhaq Farooqi nie porusza ich w powietrzu, możesz zapomnieć o ich przemieszczaniu.
Nie tylko wysoko wykwalifikowani krykieciści, ale wysoko wykwalifikowani profesjonaliści. To płynie z góry. Rashid Khan jest tak samo konkurencyjnym człowiekiem, jak każdy inny w tym sporcie. Praktycznie spędza całe życie w pokojach hotelowych, polegając na przyjaciołach, których poznał wszędzie, ale dba o to, aby pozostać w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej oraz jak najbardziej profesjonalnym. Najlepszy na świecie zawodnik T20, Suryakumar Yadav, uważa, że Rashid jest najlepszym rzucającym na świecie. Być może poza Jaspritem Bumrahem, z którym nigdy nie zmierzy się w meczu.
Tu nie chodzi tylko o serce. Rahmanullah Gurbanz to odbijająca wersja Trenta Boulta w T20. Uwielbia szarżować na meloników w pierwszej rundzie i uderzać ich, aby uzyskać granice. Jednak przeciwko Australii w Kingstown wiedział, że boisko pomoże mu się kręcić, i szybko go ocenił, aby ponownie potwierdzić pogląd, że tak naprawdę nie musi przekraczać zbyt wielu granic. Tej nocy zdobył najwolniejszy wynik ze swoich 28 pięćdziesiątek. W meczu z Bangladeszem zadawał ciosy na korpus, ale nie wpadł w panikę, trafiając tylko w jedną granicę na 55 piłek.
Tak naprawdę cały mecz rozegrany przez Afganistan z Australią był mistrzowskim wykładem taktyki, czy to w ocenie warunków podczas odbijania, czy też oddaniu pierwszej bramki Naveenowi, nie tylko po raz pierwszy na tych mistrzostwach świata, ale od półtora roku połowa.
Jeśli Gurbanzowi udało się wyładować emocje, Gulbadin Naib wie, że daje z siebie wszystko, gdy pozwala swoim emocjom oszaleć. Wyśmiewany podczas Mistrzostw Świata w 2019 r., kiedy był kapitanem, nadal wychodził na prowadzenie: rozpoczynał odbijanie, rzucał do kosza. Jego dwaj najwięksi gracze, Rashid i Mohammad Nabi, otwarcie protestowali wówczas przeciwko jego wejściu na szczyt.
Otwarte protesty nie są nawet problemem Afgańczyków. Któregoś wieczoru Rashid z obrzydzeniem rzucił kijem w Karima Janata, gdy ten odmówił powrotu na drugą rundę, ale ostatecznie Janat jako pierwszy rzucił się do Rashida, podczas gdy reszta świętowała bardziej hucznie.
Teraz Naib nadal daje z siebie wszystko dla Rashida. Nawet udając, że masz skurcze. Nabi nadal tam jest. Może przyjąć nową piłkę przeciwko dwóm otwierającym z prawej strony i przejść przez grę w przewadze. W meczu przeciwko Indiom zrobił to, nie tracąc pola dla prawego pałkarza.
Ta odrobina szczęścia też się do nich uśmiechnęła. W dwóch kluczowych meczach w Kingstown znaleźli się w kiepskiej sytuacji. Im warunki bliższe są standardowym T20, tym większa szansa, że ich uderzenia będą zbyt słabe. Warunki nie są pod ich kontrolą. Po prostu odpowiedzieli na to, co zostało im dane.
Radość i świętowanie, jakie ta seria wywołała w Afganistanie, są niesamowite. Zdjęcia dziesiątek tysięcy ludzi na ulicach kraju ogarniętego wojną są afirmujące życie. Trzeźwiące jest to, że widać tylko mężczyzn świętujących. Krykieciści muszą również dźwigać ciężar bycia częścią tego jednego sportu, którego ci, którzy ich teraz niszczą, mogą użyć do uzasadnienia swoich rządów. To niemożliwa do przejścia granica: zrobić wszystko, co mogą dla kobiet, ale nie być widzianym jako składający publiczne oświadczenie na ten temat.
A pośród tego wszystkiego znajdź sposób, aby zachować profesjonalizm, umiejętności i odrobinę szczęścia, kontynuując jedną ze wspaniałych pass w turniejach krykieta.
