Stało tam dwóch ochroniarzy, rozmawiając bezczynnie. Nie zaobserwowali rosnącej frustracji Mohammada Rizwana, chociaż jeśli ktoś miałby się dowiedzieć, jak doprowadzające do szaleństwa jest, gdy ktoś przetrzymuje mecz, to prawdopodobnie właśnie Rizwan. Ale strażnicy rozmawiali dalej, najwyraźniej nieświadomi, gdzie stacjonowali. Trudno było ich winić; był to w pewnym sensie element zastępczy udający mecz krykieta.

I było to trochę nudne. Tak bardzo, że część kibiców na stadionie nie mogła już dłużej znieść opóźnienia i wzięła na siebie obowiązek przepędzenia strażników. Strażnicy odeszli jednak dopiero, gdy pojawił się ktoś o silniejszej pozycji władzy, ubrany w ważniej wyglądający mundur.

Gra mogła w końcu zostać wznowiona. Tak czy inaczej, zbliżało się to do końca. Pakistan potrzebował kilku, aby wygrać, a czasu było na to mnóstwo. Rizwan wkraczał w swoje półwiecze; zakończył z niepokonanym 53 z 53 dostaw. Tuż wcześniej Babar Azam, z którym stworzył drużynę składającą się z 63 runów, rzucających 62 piłki, został zwolniony za 33 z 33 piłek. Jeśli to ma być koniec pewnej epoki, „RizBar” nie może sobie wyobrazić lepszego sposobu na pożegnanie się z zespołem.

Jeśli ktokolwiek pojawił się w hrabstwie Nassau, spodziewając się, że posiniaczony Pakistan zapewni sobie jakieś zwycięstwo, był świadkiem, jak Pakistan podaje kolejną próbkę nabrzmiałego szablonu, który ten zespół ma obsesję na punkcie doskonalenia. Gra w kręgle była nierówna, a mimo to zacięta we wszystkich właściwych momentach, o wiele za dobra jak na jednostkę kanadyjską, która dobrze sobie poradziła, aby przedostać się do 106. Pakistan podszedł do pościgu z całym entuzjazmem urzędnika rządowego opiekującego się członkiem społeczeństwa, poświęcając jak najwięcej czasu, aby zapewnić możliwie najmniej zadowalającą wydajność.

Pakistan może mieć uzasadnione pretensje do nowojorskiej nawierzchni, która wydaje się być osobistą obrazą zdobywanych punktów, ale drużyna Babara nigdy nie potrzebowała dodatkowej motywacji, aby się opanować. Na znacznie bardziej produktywnej nawierzchni w Dallas przedarli się do poniżej par 159 i skończył w Super Over. Czasami wydawało się to przedłużeniem tortur, które Pakistan spartaczył z Indiami. Jednak w mniej napiętych okolicznościach, w kręgielni, która nie była tak zacięta i w nieznacznie mniejszym celu, przewaga, która dwa dni wcześniej przechyliła się przeciwko Pakistanowi, ostatecznie poszła po jego myśli.

Saim Ayub, który dostaje bumerangu w bok za każdym razem, gdy PCB czuje, że ciepło na Babarze i Rizwanie wzmaga się, i wycofuje się, gdy tylko opadnie, wrócił na czołowe miejsce w kolejności. Ponieważ ostatnio stracił formę, nie miał zamiaru jej ponownie odkryć na tej nawierzchni, więc poszedł na 12-bilową 6, próbując wybić piłkę, która prawdopodobnie wyleciałaby z Rawalpindi, gdyby to była PSL. Ale jak odkryli Iftikhar Ahmed, Mohammad Haris, Haider Ali i Azam Khan, to nie jest PSL. I z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu, gdy inne zespoły promują graczy o wysokich zamiarach, którzy wyróżnili się w ligach T20 na całym świecie, wydaje się, że są w stanie powtórzyć ten sukces. Jednak powołanie napastnika do drużyny pakistańskiej przypomina trochę mianowanie przez Manchester United nowego menadżera; mogli być doskonali, zanim dołączyli, ale z jakiegoś powodu już nie są.

Może być tak, że wszyscy gracze są bezużyteczni i przepłacani. A może, gdyby zamiast tego, który Twoim zdaniem jest oszustem, wybrany został Twój ulubiony gracz, Pakistan mógłby znaleźć się w innej sytuacji. Może gdyby byli trochę bardziej jawnie patriotyczni i kilka razy pocałowali odznakę, to by wystarczyło. Być może inny kapitan rozwiązałby zagadkę. Gdyby tylko Pakistan miał w komisji selekcyjnej dziewięciu, a nie siedmiu członków, lub czterech menadżerów zespołów, a nie tych marnych dwóch, których wysłali ze składem. Lub, gdyby głównym analitykiem danych był były minister mieszkalnictwa i robót, a nie rybołówstwa i leśnictwa.

Może też być tak, że PCB rzadko traktowała poważnie jako deskę do krykieta i nie jest zaskoczeniem, że często w rezultacie powstają drużyny, które zasadniczo nie podchodzą poważnie do rywalizacji o największe nagrody. Ich ostatnie dwa finały ICC nie doszłoby do skutku, gdyby Roelof van der Merwe nie dostał ogłuszacza lub gdyby Thisara Perera nie straciła zastępcy. Wystarczy pocierać lampę, zanim nawet dżin zacznie czuć, że jest wykorzystywany.

Ale te cuda są nadal bardziej prawdopodobne niż reformy strukturalne. I tak tego dnia Pakistan upewnił się, że zrobił krok bliżej do kolejnej szansy na zbawienie. Nie było w nim nic z tego stylu, który zdawał się być znakiem rozpoznawczym dawnego Pakistanu, ale wiedzieli, że ich postęp zależy od słońca w Miami, a nie od liczby strajków w Nowym Jorku. Może się to skończyć pustym zwycięstwem, które jedynie zarysuje powierzchnię. Jeśli chodzi o zmiany, które prawdopodobnie nastąpią po opuszczeniu turnieju, jest to być może trafna metafora.