Seria 2 na 23 w trzech overach. Nie jest to niezwykły zestaw liczb w meczu T20, ale w kontekście inningu 176, nasuwa się oczywiste pytanie: dlaczego tylko trzy overy? Keshav Maharaj zdobył dwa wickety w swoim pierwszym overze sobotniego finału T20 World Cup 2024 i osiągnął 7,66 runów na over, w porównaniu do wskaźnika runów inningu 8,80. Ale po dziewiątym overze już go nie widziano.

Maharaj rzucił wszystkie cztery overy w każdym z sześciu pierwszych występów na Pucharze Świata i prawdopodobnie zrobiłby to samo w półfinale, gdyby jego koledzy z drużyny nie pokonali Afganistanu, zdobywając 56 punktów. A jednak, w finale, w którym różnica była niewielka, jego czwarty over pozostał niewykorzystany.

Powód był prosty: był to Axar Patel.

Axar został wystawiony przez Indie jako zawodnik pływający i zdobył istotne 20 punktów z czwartego miejsca w meczu z Pakistanem, w którym w fazie grupowej nie padło wiele punktów. Jednak nawet dla niego było to zaskoczeniem, gdy w finale został wysłany przed Shivamem Dube: „Nagle Rahul bhai [Dravid] poprosił mnie, żebym się spakował. Nie mogłem myśleć o swoim odbijaniu i to mi pomogło” – wyjaśnił później.

Pomysł był dość prosty. Axar został wyznaczony do odbijania na pozycji nr 8, a zatem wartość jego wicket była stosunkowo niska. Rzadko ma okazję zmierzyć się z wieloma piłkami, a jeśli Indie stracą kolejną szybką wicket, przynajmniej będą mieli Dube, Hardika Pandyę i Ravindrę Jadeję. Jego awans sztucznie wydłużył ich skład.

Ale zapewniło to również, że wpływ Maharaja na grę będzie ograniczony, szczególnie gdy Axar wykonał zagranie, które okazało się kluczowe w kontekście finału. Axar wykonał pierwsze sześć inningów Indii, gdy zmiótł Aidena Markrama przez środek boiska, uderzając pod wiatr, ale w kolejnym overze wykonał to samo zagranie do wiatr znad Maharaja i oczyścił granicę.

W oczach Markrama skutecznie sprawiło to, że Maharadża nie można było pokonać, podczas gdy Indie miały leworęcznego na zakręcie. Nie było to ślepe podążanie za pojedynkami ani naczelna zasada, że ​​obracanie piłki w pałkarzy wiąże się z wysokim ryzykiem: Markram podjął ryzyko, a dowody na boisku sugerowały, że nawet przy pomagającym mu wietrze Maharaj był zbyt bezbronny.

Stoisko Axara z Viratem Kohli było największym w finale i to on zdominował partnerstwo. Dodali 72 z 54 do czwartej furtki, z czego Kohli miał 21 runów bez granic z 23 piłek; Axar trafił 47 z 31, w tym cztery i cztery szóstki. Bez impetu Axara Kohli czułby się zmuszony do podjęcia większego ryzyka wcześniej: zwiększałoby to prawdopodobieństwo, że Indie osiągną poziom 190, ale jednocześnie zwiększyłoby szansę, że spasują do 140.

„Tym razem poczułem, że muszę zrobić coś dobrego dla Indii. W końcu to zrobiłem. Jestem taki dumny”Axar Patel

Gwałtowne uderzenie było decydującym uderzeniem Axara, a kolejny Tabraiz Shamsi omal nie uniknął rozległego nurkowania Kagiso Rabady z długiego dystansu. Ale to nie był tylko awans tailendera do zamachu: była to runda charakteryzująca się wysokimi umiejętnościami, czego przykładem jest jego prosty kij i wysoki łokieć w trakcie jazdy przez sześć strzałów z Rabady.

Axar nawet dobrze wyczuł moment zwolnienia, w połowie 14. overu. Być może był trochę ospały, gdy biegał do końca non-strikera, tylko po to, by bezpośrednie uderzenie Quintona de Kocka znalazło go przed jego ziemią. Ale oznaczało to, że Dube miał szansę wpłynąć na grę z pozycji nr 6 i dał Kohli wolną rękę w ataku na końcu bez obawy przed porażką, podczas gdy Hardik i Jadeja wciąż czekali.

Niewielu szczerze nominowałoby Axara do nagrody Gracza Turnieju, ale on jest typem gracza, jakiego potrzebuje każda mistrzowska drużyna: regularnego współpracownika, którego wszechstronność jest przydatna we wszystkich aspektach. Rzucił piłkę na suche boiska w Nowym Jorku, fenomenalnie złapał piłkę w meczu z Australią na St. Lucia i rozegrał ważne rozdanie kijem przeciwko Republice Południowej Afryki na Barbadosie.

Nie można zapomnieć o jego serii 3 z 23 przeciwko Anglii w półfinale, nawiązującej do jego występów przeciwko temu samemu przeciwnikowi w dwóch testach w Ahmadabadzie w 2021 roku. Axar nie jest najbardziej utalentowanym graczem w Indiach, ale jest mistrzem w znajdowaniu sposobów na skuteczność w określonych warunkach: w Gujanie jego obrót i niskie odbicie sprawiły, że jego prostsza piłka była zabójcza.

Finał mógł być zupełnie inny dla Axara. Gdyby Republika Południowej Afryki zachowała zimną krew, mając 30 potrzebnych piłek lub gdyby stopa Suryakumara Yadava dotknęła bandy granicznej, jego trwałym wspomnieniem finału byłby over do Heinricha Klaasena, który kosztował 24 punkty, w tym dwa ogromne szóstki – jeden na dach, drugi w pawilonie. W kulturze krykieta, w której bałwochwalstwo przeradza się z dnia na dzień w oczernianie, over Axara nie zostałby zapomniany w pośpiechu.

A jednak, pomimo całej hańby, jaką to wiązało się z tym, że stał na szczycie swojej pozycji i czekał, aż piłka zostanie podniesiona, być może to właśnie wtedy finał odwrócił się na korzyść Indii. Piłka została podniesiona z trybun, zamiast być podniesiona; zaledwie dwa overy później Jasprit Bumrah wykonał odwrotny zamach. Może i tak by się stało, ale to pokazuje, jak kapryśny może być sport – i życie.

„Tym razem poczułem, że muszę zrobić coś dobrego dla Indii” – powiedział Axar chwilę po zwycięstwie Indii. „W końcu mi się udało. Jestem taki dumny”. Kohli, Bumrah i Rohit Sharma słusznie przyjęli pochwały, ale Axar był niedocenianym bohaterem Indii.