Jeśli jesteś wnikliwym zwolennikiem krykieta w Afryce Południowej, jesteś sfrustrowany lub znudzony narracją, że Twoja drużyna nie może lub nie wygra Pucharu Świata, ponieważ nie wie, jak sobie poradzić z presją. Być może zauważyłeś, że chociaż jest to stereotyp, który utknął nie bez powodu, zbyt łatwo jest go przekazać masowemu czytelnikowi i brakuje mu krytycznej analizy. I będziecie wiedzieć, a nawet przyznać, że chociaż w przeszłości na pewno zdarzały się pewne zadławienia, zdarzały się też chwile, gdy zostali ograni, popełnili błąd w selekcji, nie przystosowali się do warunków lub po prostu mieli pecha .

Miałbyś nadzieję – nie, uwierzyłbyś – za każdym razem będzie inaczej. I masz ku temu powód, ponieważ rekord gier turniejowych Republiki Południowej Afryki jest doskonały. Wygrali 75 ze 111 meczów w fazie grupowej lub rundzie wstępnej, co stanowi nieco ponad dwie trzecie rozegranych przez nich meczów. Indie, które mają na swoim koncie dwa turnieje ODI i jeden Puchar Świata T20, wygrały 85 ze 124 meczów, co stanowi mniej więcej taki sam procent zwycięstw. Tylko Australia, która zdobyła 90 ze 126 zwycięstw (71%), radziła sobie lepiej.

Chociaż już wiesz, że RPA nie radzi sobie w fazie pucharowej, to na wszelki wypadek przypomnę, jak bardzo: wygrali jeden z dziesięciu – ćwierćfinał ODI World Cup 2015. To gorszy wynik niż w przypadku każdej drużyny, która rozegrała więcej niż jeden mecz fazy pucharowej. A RPA, mężczyźni, nigdy nie dotarła do finału Pucharu Świata.

Gdyby mistrzostwa świata rozgrywane były jak ligi – rozgrywki bez finałów – Republika Południowej Afryki mogłaby wygrać wiele. Ale tak nie jest. Chodzi więc o konsekwencję, ale w równym stopniu o alchemiczne połączenie formy spotykającej się z fortuną.

Wydaje się, że właśnie to dzieje się w Republice Południowej Afryki podczas tego wydarzenia.

Mają doskonały bilans – siedem z siedmiu – ale mogli stracić sześć z nich.

Holandia, Bangladesz, Nepal, USA, Anglia i Indie Zachodnie doprowadzały RPA do punktu krytycznego i za każdym razem znajdowały sposób. David Miller prowadził pościg z Holandią, Ottneil Baartman strzelił w przedostatnim sprzęgle w meczu z Bangladeszem, świadomość gry Quintona de Kocka i przypadkowe odchylenie zapewniły zwycięstwo w dogrywce z Nepalem, Dojrzałość Kagiso Rabady w kręgle trzymała USA na dystans, a Marco Jansen opanował nerwy, grając piłką przeciwko Anglii i odbijając piłkę w meczu z Indiami Zachodnimi. W różnych sytuacjach meczowych zwycięzcy byli różni i najwyraźniej szczypta magii, która nigdy wcześniej nie rozprzestrzeniła się tak obficie w Republice Południowej Afryki.

Już siedem razy naród kochający krykieta wspólnie wstrzymywał oddech, spodziewając się najgorszego. I wszystkie siedem razy mogli odetchnąć i świętować. To niezbadane terytorium i kto wie, dokąd może zaprowadzić?

Ci, którzy przypisują sentyment przesądom, spojrzą na takie rzeczy jak fakt, że Aiden Markram był kapitanem męskiej reprezentacji RPA do lat 19, która wygrała Puchar Świata dziesięć lat temu – co było również ostatnim razem, gdy RPA dotarła do półfinału Pucharu Świata T20 – i zobaczą pewien element przeznaczenia w fakcie, że to znów Markram. Inni uznają zwycięstwo nad Holandią po dwóch porażkach z nimi w dwóch ostatnich turniejach światowych za znak, że coś się zmieni. Albo że opóźnienie z powodu deszczu, które trwało 75 minut w tym, co było wirtualnym ćwierćfinałem z Indiami Zachodnimi na początku tego tygodnia, było przypadkiem, że bogowie pogody stanęli po stronie RPA.

Wszystko to dodaje smaku i folkloru naszemu sportowi, ale nic z tego nie jest faktem.

Rzecz w tym, że tym razem Republika Południowej Afryki zrobiła wszystko po swojemu. Od trenera Roba Waltera, który samodzielnie wybierał skład – co było jego przywilejem jako jedynego selekcjonera – po Markrama podejmującego decyzje na lewym skrzydle, które zaskoczyły nawet Waltera.

Walter balansował na granicy między rozgniewaniem polityków, których skład składał się tylko z jednego czarnoskórego zawodnika z Afryki, a zawstydzeniem swoich pracodawców, zmuszając ich do przyznania się, że transformacja nie zadziałała zgodnie z oczekiwaniami, a także zaufaniem swojemu przeczuciu. Zasadniczo wszystko sprowadzało się do jednej decyzji: włączenia Anricha Nortje przed Lungi Ngidim, pomimo jego długiej nieobecności spowodowanej kontuzją i kosztownymi powrótami na IPL. Walter wspierał tempo Nortje i okazało się, że miał rację, głównie ze względu na zdolność Nortje do zmiany tempa.

Markram to dyskretny kapitan poza boiskiem, a na nim zawodnik alfa. Jego połowy mające na celu wyeliminowanie Mahmudullaha i Harry’ego Brooka, obaj w momentach, w których mecz miał zostać odebrany Republice Południowej Afryki, nie miały żadnej wartości liczbowej na tablicy wyników, ale były warte zwycięstw. I nie były to przypadki. Markram przyjmował ogłuszacze przez cały rok. W SA20 Markram zaliczył 14 złapań, co stanowi łączny najwyższy wynik w dwóch turniejach, w tym cud jedną ręką w kwalifikacjach, który w tym roku wyeliminował JJ Smutsa.

Choć nie zdobywa tyle bramek, ile by chciał, nadrabia to swoją umiejętnością bycia kapitanem. Jego taktyka w meczu w Indiach Zachodnich była jednym z najlepszych przykładów elastycznego myślenia przywódcy Republiki Południowej Afryki, ponieważ: wykonał 12 overów z rotacją (nigdy wcześniej nie udało się to drużynie z Republiki Południowej Afryki na Mistrzostwach Świata T20) i zrobił to zanim przedstawił Kagiso Rabadę, w 18. minucie, najnowszy Rabada kiedykolwiek rzucił swojego pierwszego overa w grze T20.

Te dwa przykłady pokazują, że Markram jest gotowy zrobić to, czego w przeszłości nie byli w stanie zrobić mieszkańcy Republiki Południowej Afryki, i odejść od upartej wiary w tempo pomimo warunków. Oczywiście może to zrobić tylko dzięki jakości błystek, którymi dysponuje, a w szczególności niezawodności Keshava Maharaja. Chociaż Maharaj nie ma najlepszego wskaźnika ekonomicznego w Republice Południowej Afryki ani największej liczby bramek, trudno wyobrazić sobie jedenastkę bez niego ze względu na jego zdolność do kontrolowania etapów gry. Maharaj rzadko trafia na pierwsze strony gazet, ale zawsze jest częścią historii i pozwala, aby reszta ataku rozgrywała się wokół niego.

Jeśli istnieje obszar, w którym Republika Południowej Afryki może się nie udać, to jest on w zasięgu ręki. Ich czołowa trójka nie prezentowała się równo, a średnia klasyfikacja pokazała jedynie przebłysk reputacji, z jaką przystąpili do turnieju. Ale to wszystko wymaga zastrzeżenia. Republika Południowej Afryki trzy z czterech meczów grupowych rozegrała w Nowym Jorku, gdzie odbijanie było tak trudne, że Walter jest skłonny odrzucić te zdobycze, oceniając swoich zawodników i wybierając drużynę półfinałową. Walter powiedział to szczególnie odnosząc się do formy Reezy Hendricks, strzelca z najniższą liczbą runów w pierwszej szóstce. Co oznacza, że ​​zachowa swoje miejsce. „Reeza jest od jakiegoś czasu jednym z wyróżniających się pałkarzy T20 w naszym składzie. Zasługuje na możliwość popełnienia kilku błędów, ale nadal czuje się zaufany w naszym składzie”.

Zwrot zdań jest zarówno uroczy, jak i kluczowy. W krykiecie T20 chodzi o umożliwienie graczom swobodnego podejmowania ryzyka bez ciągłego strachu przed utratą miejsca. To nie jest typowo południowoafrykański sposób. To kraj, w którym ryzykowanie w życiu i sporcie może mieć poważne konsekwencje. Wyzwaniem dla Waltera było stworzenie przestrzeni dla kreatywności przy jednoczesnym budowaniu rusztowania wsparcia, aby jego gracze mogli próbować różnych rzeczy, a czasem ponieść porażkę, będąc jednocześnie częścią jego planów. Jak dotąd mu się to udało. Jego kolejnym wyzwaniem będzie powtórzenie tego w atmosferze oczekiwań, która zwykle dławi RPA: półfinał.

To, co może dla niego działać, to fakt, że Afganistan to zespół, z którym chętnie graliby, gdyby zaoferowano im wybór. Republika Południowej Afryki będzie postrzegać Afganistan jako mniej zastraszającą perspektywę niż na przykład Australia. Ale będą musieli także wystrzegać się tego rodzaju myślenia.

Choć afgańska gra w ataku może nie wydawać się tak dobra, by wytrzymywać tempo i odbicie, RPA wykonała tyle pracy, by pokazać, że jest czymś więcej, że nie powinna wpaść w pułapkę gry według stereotypów. Oznacza to również, że ich gra w ataku nie powinna być wystraszona obrotem Afganistanu. Byłoby to zbyt wygodnym sposobem na zakończenie turnieju, który wydaje się być pełen nowych początków. RPA będzie musiała sobie przypomnieć, że grała w sposób najbardziej niepołudniowoafrykański i mogłaby napisać scenariusz być może najbardziej niepołudniowoafrykańskiego zakończenia. I to jest rodzaj zwrotu akcji, którego pragną ich wymagający fani.