Od czasu do czasu implodują, rozbijają się, by pokonać zwycięską pozycję, ale nuda nie jest słowem, które kojarzy się z pakistańską drużyną krykieta.

To zespół, który nigdy nie przestaje ekscytować, przeciwnik zawsze obawia się nagłego zwrotu wydarzeń w postaci epizodu lub genialnego wybuchu magii kręgli. Żadna drużyna nie dotarła do większej liczby finałów Pucharu Świata ICC T20 niż Pakistan (Anglia jest łącznie z trzema na szczycie), zdobywając tytuł w 2009 roku.

Przez lata utożsamiano ich z bystrymi, bystrymi ulicznymi krykiecistami z talentem, którzy potrafili być również niekonsekwentni i frustrująco kapryśni. Ale nudne? Nigdy.

Wcześniejsze wyjście Pakistanu z Pucharu Świata ICC T20 nie było zaskoczeniem. Świat krykieta musi pogodzić się z apatią i nieśmiałością podopiecznych Babara Azama podczas dwóch porażek w grupie A, które doprowadziły do ​​ich eliminacji.

W krykieta T20 chodzi przede wszystkim o swobodną grę i dziwne było widzieć, jak pakistańskich graczy ogarnął strach nawet przeciwko niedoświadczonej drużynie, takiej jak USA – co było najbardziej widoczne w przegranej Super Over ze współgospodarzami.

Mimo wszystkich swoich umiejętności i doświadczenia, szybki melonik Mohammad Amir, który oceniał najlepszych w każdych warunkach, wykonał dziwaczny Super Over, podarowując szerokie nogawki. Z kolei amerykański zawodnik Saurabh Netravalkar, dla którego był to jak dotąd najważniejszy mecz w jego karierze, zachował nerwy i trzymał się swojego zadania.

Również w terenie był to horror dla Pakistanu. Pałkarze z USA Aaron Jones i Harmeet Singh wykorzystali swoje niechlujstwo i kilka razy pożegnali się z piłką – przy trzech piłkach pożegnali się szeroko – kończąc grę z 18 runami. W meczu przeciwko Indiom, mimo że ich meloniki przeszli przez czołową i średnią klasę, ich gra stała się dla widzów zabawą. Nic nie uchwyciło tego lepiej niż moment, w którym kamera skierowała się na ziemiankę w Indiach w XIX wieku. Nawet gdy jego zespół stracił dziewięć bramek, kapitan Rohit Sharma uśmiechał się, słysząc komedię błędów, gdy pakistańscy obrońcy dwukrotnie przyznali się do obalenia pary ostatnich bramek, Mohammeda Siraja i Arshdeepa Singha.

Era Gary’ego Kirstena w Pakistanie rozpoczęła się okropnie. Obejmując kierownictwo nad drużyną białych piłek na niecałe dwa tygodnie przed Pucharem Świata T20, wyrzeźbił udręczoną postać w wykopie, obserwując, jak jego zespół jąka się i wypada z turnieju. Po odwołaniu meczu z Irlandią w piątek wicemistrzowie ostatniej edycji zostali oficjalnie wyeliminowani z turnieju. Dla Pakistanu jest to drugie wyjście z grupy po fazie grupowej z turniejów ICC. Odpadli także w fazie grupowej zeszłorocznego Pucharu Świata ODI w Indiach. W Pucharze Świata T20 jest to najwcześniejszy przypadek wyeliminowania Pakistanu po rozegraniu zaledwie trzech meczów.

Trenerka Kirsten ma przed sobą trudne wyzwania, począwszy od przywództwa. Kapitan Babar Azam nie mógł zmusić siebie i swojego zespołu do porzucenia konserwatywnego podejścia. Krykiet, w który grała jego drużyna, był przestarzały.

Boiska w Nowym Jorku były trudne do odbijania, ale to, co wydarzyło się w Dallas, to po prostu kiepski krykiet. Na przyzwoitej nawierzchni Pakistan przedarł się do wyniku poniżej normy 159 w meczu przeciwko USA. Babar był królem strzelców z 44, ale skuteczność 102,33 nie pomogła. Ujawniło to ich brak przygotowania i brak gier na rozgrzewkę, które pomogłyby w adaptacji.

Ogólnie rzecz biorąc, ich uderzeniom brakowało wybuchowej siły, tak potrzebnej drużynie T20. Gorąco panuje w obu otwierających. Kirsten przyjrzy się ich ogólnym współczynnikom SR – Babar ma 129,46 po 122 T20I, Mohammed Rizwan ma 126,57 po 101. Potrzebowali napastnika, który mógłby wywrzeć presję na meloników porywającą sceną. Iftikhar Ahmed był zawiedziony. W Super Over przeciwko USA po prostu nie był w stanie połączyć się z Netravalkarem, zużywając trzy piłki, aby uzyskać cztery runy. Podczas emocjonującego meczu z Indiami wydawało się, że ogarnęła go trema, gdy podczas swojego gorącego pobytu z 9 piłkami w zaledwie pięciu seriach. Jego ogólny współczynnik trafień wynosi zaledwie 129,11.

Ich kręgle są równie winne. Pomimo całej swojej jakości, nie byli w stanie wywrzeć presji na odbijaniu USA, broniąc łącznie 159. W przypadku dynamicznej jednostki tempa, w skład której wchodzili Shaheen Shah Afridi, Naseem Shah, Amir i Haris Rauf, zdobycie zaledwie trzech bramek niedoświadczonego składu było niewybaczalny.

Format Pucharu Świata T20 daje doświadczonym drużynom największą szansę na zakwalifikowanie się do Super 8. W grupie składającej się z pięciu drużyn nawet jeśli doznałeś jednej szokującej porażki, możesz ją nadrobić. Jeśli nadal Ci się nie uda, nie możesz winić nikogo innego. To trudny fakt, z którym Pakistan musi żyć.