Kalkuta: Rashid Khan był wściekły. Zadrap to. Wściekły. Karim Janat właśnie zrobił coś nie do pomyślenia – odrzucił ofertę, która według Rashida mogła zostać skradziona. Utknięty w połowie boiska, Rashid z frustracji posłał nietoperza na ziemię, nawet nie próbując ukryć swojej wściekłości. Prawdopodobnie zdając sobie sprawę, czego nie zrobił, Janat nie mógł spojrzeć Rashidowi w oczy, oddając kij. Rashida to jednak nie obchodziło. Był już wówczas jednoosobową armią, chcącą zmiażdżyć jak najwięcej. Wolniejsza piłka Tanzima Sakiba z tyłu ręki sprawiła, że ​​Rashid otrząsnął się z szarpania, ale następna piłka wylądowała na jego pałce i trafiła na szóstkę z odległości 98 m.

Siła tych sześciu – z trzech, które Rashid trafił w 10-ball 19 – nie zostanie szybko stracona po ośmiorundowej porażce Bangladeszu z Afganistanem w wyczerpującym nerwowo, poruszającym pościgu, który przyniósł tylko więcej zdenerwowany z trzema przerwami w deszczu. Tylko Bangladesz wie, jak poprowadzić mecz po prostym zadaniu — zdobądź 116 punktów w 12,4 overach, aby pokonać Afganistan i Australię w wyścigu półfinałowym, a boisko z czasem staje się zdecydowanie lepsze. Bangladesz stracił dwie bramki w dwóch piłkach, ale Litton Das spokojnie stał na straży przez to wszystko, podtrzymując nadzieję na prawdopodobny powrót.

Rashid był spokojniejszy. Naveen-ul-haq zadał te bliźniacze ciosy wcześnie, ale sednem tego epickiego zwycięstwa było kolejne klasyczne zaklęcie Rashida, które przedarło się przez serce uderzeń Bangladeszu.

Rishad Hossain nie był na tyle dojrzały, aby to przeczytać, ale każda z pozostałych trzech bramek była zasłużona. Oszukać Soumyę Sarkara skiderem na boisku, gdzie piłka dobrze wpadała w pałkę, było czymś, czego mógł dokonać tylko Rashid. Zwolnienie Towhida Hridoya zostało znakomicie zaplanowane, prosząc go, aby płynął z wiatrem, ale Hridoyowi nie udało się odpowiednio nawiązać kontaktu. Zwabienie Mahmudullaha – prawdopodobnie najlepszego rotacyjnego gracza Bangladeszu – pełniejszą piłką było także czymś, co mógł osiągnąć tylko Rashid.

To, że większość pałkarzy nadal nie potrafi czytać Rashida, nawet po dziesięciu latach, jest jedną z największych radości z oglądania jego gry w kręgle. Ale to tylko część Rashida, którego świat widział w najważniejszym meczu w jego dotychczasowej karierze. Głos rozsądku, nadzieja, inspiracja, przywódca – Rashid był wszystkim, a nawet czymś więcej, powoli wypracowując zwycięstwo, które może potencjalnie zmienić koło fortuny Afganistanu.

Rashid potrafi długo uderzać piłkę, ale ta 19-tka znajdzie swoje miejsce w afgańskim folklorze krykieta wyłącznie ze względu na okoliczności, w jakich powstała. Pięćdziesiąt runów otwierających jest standardem w przypadku dzisiejszych zawodników Afganistanu, ale biegi szły niesamowicie wolno, a Taskin Ahmed, Mustafizur Ahmed i Shakib Al Hasan stracili zaledwie 48 runów w 12 overach. Rzucono sześćdziesiąt sześć kropek, ostatnia z nich padła przeciwko Rashidowi, ale on z nawiązką nadrobił te trzy szóstki.

Nikt inny nie byłby w stanie równie dobrze przebić tej trzynastki, skutecznie eliminując Bangladesz. Było to również ryzykowne posunięcie, ponieważ oznaczało to, że do końca pościgu pozostało sześć overów. Ale Rashid podjął ryzyko. Przez cały czas była to jazda kolejką górską. Rashid był ożywiony, Dwayne Bravo nie mógł patrzeć, jak trener Jonathan Trott prosił wszystkich, aby spowolnili grę ze względu na zbliżający się deszcz.

Bangladesz stracił furtki, ale trzymał się nadziei dzięki uprzejmości Dasa, który przeżył bliski mecz przed przeglądem w 16. minucie. Dwanaście z 12, a bliżej nie było, chociaż z perspektywy Bangladeszu było to całkowicie do osiągnięcia, ponieważ Das wciąż był niepokonany. Kolejne wytchnienie, tym razem Naveenowi nie udało się utrzymać trzeciej piłki w 18. minucie i Bangladesz prawdopodobnie odetchnąłby z ulgą.

Ale w tym zamieszaniu Das jednym strzałem dotarł do 54, co doprowadziło do strajku Taskina. Naveen rzucił wolniej, co skłoniło Taskina do ataku, ale udało mu się jedynie wbić piłkę w kikuty. Podczas następnej piłki Naveen trzymał ją prosto i pod kątem, zatrzymując Mustafizura w pionie, aby przypieczętować dziewiczy udział Afganistanu w półfinale Pucharu Świata, co wywołało szalone sceny na boisku w Afganistanie.

Naveen wystartował w długim i krętym zwycięskim biegu. Gurbaz zalał się łzami. Gulbadin Naib, nie wykazując żadnych śladów skurczów, które spowodowały, że upadł na ziemię w 13. minucie, pobiegł, by zdobyć jeden z kikutów. Rashid ściskał wszystkich, zanim został podniesiony na ramionach. To była jego noc; to był moment Afganistanu pod słońcem.