Kocham mnie jakieś cholerne brudne małpy i nie jestem sam. Od pierwszego Planeta małp film z 1968 roku, to jedna z najbardziej spójnych (pod względem jakości) serii w Hollywood. Pomyśl o tym. Czy kiedykolwiek naprawdę było coś złego Planeta małp film? Nie bardzo. Jednak często nie jest to ogłaszane, gdy mówimy o wielkich franczyzach. Spójrzmy więc na serię jako całość Planeta małp lista rankingowa filmów (od najgorszego do najlepszego). I nie martw się – jutro będziesz mógł wyrazić swoją opinię w ankiecie, którą opublikuję, więc sprawdź to ponownie.

Planeta małp (2001)

Remake oryginalnego klasyka z 1968 roku w wykonaniu Tima Burtona to mieszanka mieszanek. Mark Wahlberg był na tym etapie swojej kariery trochę zbyt zielony, aby zostać urzekającym bohaterem akcji, a jego wygląd blednął w porównaniu z potężną kreacją Charltona Hestona w oryginale. Sam film jest więcej niż trochę niespójny i rozumiem, dlaczego nie mógł uruchomić nowej, dużej serii dla studia, nawet jeśli radził sobie całkiem nieźle finansowo (362 miliony dolarów na całym świecie). Jednakże makijaż Ricka Bakera jest niesamowity, a fakt, że jest to ostatni film o małpach, w którym zastosowano stare, praktyczne efekty makijażu zamiast CGI, sprawia, że ​​trzeba go zobaczyć. Jest to także jedna z ulubionych ról Paula Giamattiego.

Bitwa o planetę małp (1972)

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych sequele powstawały inaczej. Ogólny konsensus był zawsze taki, że sequel zarobi mniej pieniędzy niż jego poprzednik, więc budżety były niższe. jako Planeta małp serial był emitowany w 20th Century Fox, studio zaczęło wpompowywać w nie coraz mniej pieniędzy i Bitwa o planetę małp miał niewielki budżet, co skutkowało najtańszym wyglądem małpy film wszechczasów. Jednak Roddy McDowell nadal zachowuje się jak osioł w kulminacyjnym momencie oryginalnej trylogii Cezar. Ma także bardzo ekscentryczną obsadę drugoplanową, z reżyserem Johnem Hustonem i piosenkarzem Paulem Williamsem (Upiór Raju) pojawiając się jako małpy. Williamsowi tak bardzo spodobała się ta rola, że ​​pojawiał się w talk show w makijażu Johna Chambersa. Podobnie jak wszystkie inne filmy o Apes, film ten zarobił dla Foxa pieniądze, ale zamiast stworzyć jeszcze tańszą kontynuację, zdecydowali się przekształcić serial w krótkotrwały serial telewizyjny, do którego udało im się namówić McDowella.

Pod planetą małp (1970)

Gdy Planeta małp okazał się wielkim hitem, wytwórnia 20th Century Fox natychmiast zdecydowała się na kontynuację. Jednak zgodnie z powszechnym wówczas poglądem na temat sequeli, film nie został zaprojektowany jako „fabuła pełnometrażowa” w stylu pierwszego filmu. Reżyser tego filmu, Franklin J. Schaffner, nigdy nie rozważał powrotu do tego filmu, a to on zdobył Oscara Pattona zamiast tego dla tego samego studia. Budżet stanowił tylko ułamek budżetu pierwszego filmu, częściowo dlatego, że studio poniosło serię kosztownych wpadek. W rezultacie powstał stosunkowo tani film, w którym aktor telewizyjny James Franciscus zastępuje Charltona Hestona w roli głównej. Udało im się jednak nakłonić Hestona do ponownego zagrania w dłuższym epizodzie, co sprawia, że ​​film kończy się prowokacyjnie ponurą nutą, co sprawia, że ​​warto go obejrzeć. To jedyny klasyk małpy film, w którym nie wystąpił Roddy McDowell, a on kręcił przy tym inny film – a jego nieobecność jest bardzo odczuwalna.

Królestwo planety małp (2024)

Nowy wpis Wesa Balla w małpy saga to w połowie świetny film. To wspaniałe, gdy koncentruje się na kulturze małp i nowych postaciach, takich jak Noa Owena Teague’a. Ale kiedy zaczyna kłaść nacisk na ludzi i rozpoczynać kolejną wojnę międzygatunkową, staje się bardziej mieszany. Mamy już całkiem niezłą trylogię na ten temat, więc byłoby miło zobaczyć, jak ta potencjalna nowa seria zmierza w innym kierunku.

Ucieczka z planety małp (1971)

Ten zaczyna się zwodniczo lekką nutą, gdy widzimy, że Apes Zira (Kim Hunter) i Cornelius (Roddy McDowell) uciekli przed zniszczeniem planety małp (przyszła wersja Ziemi) i przeszli przez zakrzywienie czasu, które wysyła cofają się w czasie do roku 1973. Początkowo stają się celebrytami, a film nabiera głupiego tonu w stylu sitcomu, by potem skręcić w lewo w stronę finału, kiedy staje się tragedią, która fachowo przygotowuje grunt pod wszystkie filmy przyjść.

Narodziny planety małp (2011)

W mojej recenzji pt Królestwo, wspomniałem, że ten film jest mieszanką i byłem zaskoczony, jak zdenerwowani byli niektórzy ludzie w komentarzach, ponieważ jest to niemal powszechnie uwielbiany film wśród fanów serialu. Pamiętam, że po premierze spotkał się z dość mieszanymi reakcjami i podtrzymuję pogląd, że to DOBRY film, ale kontynuacje są lepsze. James Franco podczas swojego występu dzwoni, ale ostatecznie nie ma to znaczenia, ponieważ film mądrze skupia się na Andym Serkisie jako naszym nowym małpim bohaterze, Cezarze. John Lithgow jest w tej roli znakomity w roli chorego na demencję ojca Franco, który zostaje zastępczym rodzicem Cezara, co prowadzi do rozdzierającego serce zakończenia.

Wojna o planetę małp (2017)

Trylogia o ponownym uruchomieniu zakończyła się totalnym filmem wojennym przedstawiającym, jak ludzie stracili kontrolę nad planetą w wyniku chęci ponownego ustanowienia dominacji nad małpami. Niektórzy uznali film za zbyt poważny i mroczny, ale zakończył on trylogię o ponownym uruchomieniu w operze i dał Serkisowi platformę do wykazania się (być może) najlepszym jak dotąd występem typu mo-cap. Woody Harrelson to także jeden z najbardziej nikczemnych ludzkich złoczyńców w serialu (jak dotąd).

Świt planety małp (2014)

Dla mnie jest to najlepsza część trylogii o ponownym uruchomieniu. To był pierwszy raz, kiedy Matt Reeves kręcił hitowy hit na wielką skalę i radzi sobie lepiej niż większość innych filmów z serii, w których żongluje czasem ekranowym między ludźmi a istotami pozaziemskimi, z Garym Oldmanem w roli najbardziej sympatycznego antagonisty w historii serii .

Podbój planety małp (1972)

Chwila Pod I Ucieknij z planety małp okazały się hitami, Fox kontynuował cięcia budżetu każdej kolejnej części. Jednak pocieszenie polegało na tym, że filmy radziły sobie z bardziej ryzykownymi materiałami, a reżyser J. Lee Thompson i jego scenarzysta Paul Dehn uczynili z filmu metaforę napiętych stosunków rasowych w USA, nawiązując do tego w dużej mierze walką o prawa obywatelskie. Prawa, powstanie Czarnych Panter i nie tylko. Wersja kinowa filmu została nieco stonowana przez stację Fox, ale jeśli obejrzysz go na Blu-ray, zobaczysz legalną, bezkompromisową wersję, dzięki której będzie to jeden z bardziej radykalnych filmów science-fiction tamtej epoki.

Planeta małp (1968)

Oczywiście żaden film z tej serii nie może się równać z oryginalnym wpisem Franklina J. Schaffera, jednym z najlepszych filmów science fiction, jakie kiedykolwiek powstały. To bardzo wpływowy film z oszałamiającymi efektami makijażu dzięki uprzejmości Johna Chambersa, znakomitą ścieżką dźwiękową Jerry’ego Goldsmitha i ikoniczną grą wielkiego Charltona Hestona w roli głównej. Ma także jedno z najbardziej szalonych i niepokojących zakończeń wszechczasów. Tak dobry, jak każdy inny film z tej serii, ten jest prawdopodobnie jedynym prawdziwym arcydziełem tej serii. To powiedziawszy, moim zdaniem, znowu, tak naprawdę nigdy nie było źle Planeta małp film.