Internet jest pełen faktów, zarówno prawdziwych, jak i nie. W Film Ciekawostki Sprawdzenie faktów, przeszukamy najczęstsze fora ciekawostek i wiki w Internecie tworzone przez użytkowników i pod lupę je weźmiemy. Jak prawdziwe są strony z ciekawostkami IMDb? Chcesz prawdy? Poradzisz sobie z prawdą? Zaraz się dowiemy.

Prawo: „Członek widowni, który widział [The Exorcist] w 1974 r., podczas pierwotnej premiery kinowej, zemdlała i złamała szczękę na siedzeniu przed nią. Następnie pozwała Warner Bros. i twórców filmu, twierdząc, że użycie obrazów podprogowych w filmie spowodowało jej omdlenie. Studio zawarło ugodę poza sądem w sprawie nieujawnionej kwoty. Źródło: IMDb

Ocena: Nieprzekonywający

Kontekst: Dalecy jesteśmy od zaprzeczania Egzorcysta kolejny pozew, ale wydaje się, że roszczenie to zostało zmyślone. Przejrzeliśmy zapisy prasowe, blogi i filmy dokumentalne, wysłuchaliśmy wywiadów i komentarzy audio i nie znaleźliśmy żadnej wzmianki o pechowym widzu, który zemdlał na swoim miejscu, złamał szczękę na krześle przed nim i próbował pozwać WB. Nie mówimy, że tak się nie stało, ale byłby to rzadki przypadek New York Timesa nie nakręcił artykułu o skandalicznej reakcji na film. Egzorcysta jest kiepski w procesach sądowych i opowieściach o swojej „przeklętej produkcji”.

„W trakcie rocznej produkcji zginęło dziewięć osób”, mówi Ellen Burstyn w filmie dokumentalnym Marka Kermode’a z 1999 roku: Strach przed Bogiem: 25 lat egzorcysty. Na to też są wyjaśnienia. „Jeśli masz produkcję, która trwa dwa lub trzy tygodnie, nic się nie dzieje” – mówi w dokumencie Max von Sydow. „Ale jeśli masz produkcję, która trwa rok lub dziewięć miesięcy, musi się wydarzyć wiele rzeczy, wypadki lub cokolwiek innego”.

Choć trudno stwierdzić, czy plotka zaczęła się na IMDb, czy na Wikipedii, ta ostatnia dołożyła wszelkich starań, aby potwierdzić prawdziwość faktów. Historia pojawiła się po raz pierwszy w Wikipedii w 2006 roku, później była opatrzona cytatem prowadzącym do IMDb, aż do czasu, gdy post został po cichu usunięty w 2008 roku wraz z innymi „całkowicie bezwartościowymi i pozbawionymi znaczenia ciekawostkami”, jak elegancko ujął to redaktor Wiki. Ale ponieważ nadal wisiało na IMDb, historia się rozeszła. Pojawił się o godz przynajmniej jedną pracę dyplomową (cytuje Wikipedię), na kilku blogach filmowych, zmianę treści w 2010 roku i wreszcie jako przynęta na zaangażowanie w mediach społecznościowych. Poza zaimkami widza filmowego, słownictwo pozostaje w większości niezmienione, a obie strony zawsze dogadują się poza sądem.

W swojej obronie plotka Dźwięki PRAWDA. W 1974 r. New York Timesa zgłoszone omdlenia, wymioty i nagłe wyjścia „przed końcem filmu”. Zauważyli ochroniarza, który powiedział im, że ludzie mają zawały serca: „Jedna kobieta nawet poroniła”. Nawet te historie nie wytrzymują analizy. Kolejny raport z The Czasy odrzuca twierdzenia ochroniarza, twierdząc, że operator kina nie miał wiedzy na temat zawałów serca, ale był świadomy wymiotów i utraty przytomności.

W horrorach od dawna wykorzystuje się ryzyko medyczne jako technikę marketingową. Zanim schlockmeister William Castle zaszokował siedzenia niespokojnych Mrowienie widzowie, w kinach pracowały pielęgniarki, które podczas premiery w 1931 r. podawały „tonik na nerwy”, aby stłumić strach. Dracula. Dziś działy marketingu nadal wykorzystują ludowe opowieści o przyprawiających o ból brzucha slasherach. Przerażający 2 podobno w 2022 roku widzowie wymiotowali do popcornua ten szum medialny pomógł sprawić, że ten mikro-budżetowy festyn odniósł sukces, tak samo jak w przypadku tego wydarzenia Egzorcysta w 1974 r.

W poprzednich latach widzowie opowiadali wojenne historie o swojej walce z diabłem, podczas gdy blizny po urazach z poprzednich lat w kinie pozostawały z bolesnym wspomnieniem starożytnej rany. Do tego stopnia, że ​​w 1995 roku Tom Morris z Braintree w stanie Massachusetts wysłał list do Rogera Eberta, aby w końcu poznać sedno jego reakcji. Na nasze nieszczęście Tomek nie doznał złamania szczęki, a jedynie kilka krwawiących goleni. On pisze:

„Pamiętam taką plotkę Egzorcysta wykorzystywał przekaz podprogowy, aby wpłynąć na publiczność. Kiedy zobaczyłem ten film w jego pierwszej wersji kinowej, w pewnym momencie zemdlałem – a nie mdleję łatwo. Na początku filmu prześwietlano jej mózg: scena przedstawiała Regan z igłą w szyi, wirujący aparat rentgenowski i dźwięk szybko przesuwających się arkuszy filmu przypominający karabin maszynowy. Wzdrygam się na myśl, że film mógłby wywrzeć na mnie taki wpływ bez jakiejś nieuczciwej przewagi. Może szum wokół filmu i zatłoczony teatr skłoniły mnie do tego. Kiedy doszedłem do siebie, zauważyłem, że osunąłem się i wbiłem golenie w metalową krawędź siedzenia przede mną. Były skaleczone i krwawiły. Prawdopodobnie jeden z niewielu przypadków, w których oglądanie filmu doprowadziło do obrażeń fizycznych.

Anegdotyczne przypadki kontuzji i chorób nie zrobiły Egzorcysta obiektem sporu sądowego. Do tego przyczyniły się po prostu nieuczciwe praktyki biznesowe. Oprócz omdleń film był także prawnym bólem głowy dla Warner Bros. Wiele ludzie pozywali za to zdjęcie.

Aktor głosowy Ken Nordine pozwał WB do sądu w związku z niezapłaceniem wynagrodzenia i używaniem jego efektów dźwiękowych bez odszkodowania. Roszczenie zostało rozstrzygnięte poza sądem. „To bardzo istotne” – stwierdził Nordine. „Jestem zadowolony.” W międzyczasie reżyser William Friedkin i scenarzysta William Peter Blatty wielokrotnie pozywali studio kredyt, zyskiI prawa telewizyjne.

Możliwe, że widz podczas seansu stracił przytomność i złamał szczękę, ale jeśli tak się stało, nie było to transmitowane. Bardziej prawdopodobne jest, że twierdzenie to jest splotem wielu innych historii o duchach związanych z filmem. Nic dziwnego, że Friedkin miał do powiedzenia najważniejsze słowa na temat całego przedsięwzięcia:

„Napisano o wielu rzeczach Egzorcysta i za kulisami Egzorcysta” – mówi Friedkin w komentarzu reżysera z 2000 roku. „Prawie każdy, kto o tym pisał, wiedział o tym bardzo niewiele, jeśli w ogóle cokolwiek”.

„Wiele błędnych informacji zostało przekazanych opinii publicznej i w pewnym sensie dodanych do mrocznej legendy, którą film zawiera do dziś. Muszę przyznać, że większość historii, które widziałem, jeśli nie wszystkie, była w całości wymyślona z całego materiału”.