Uniwersalny.

Oryginalny Tornadowydany w 1996 roku, pojawił się w złotej erze Hollywood, która zniwelowała wcześniejszy próg, który oddzielał aktorów z listy A od materiałów do filmów klasy B. Nie było nic lepszego niż obsadzenie Johna Malkovicha w roli Cyrusa Wirusa w przebojowym filmie Jerry’ego Bruckheimera z 1997 roku Klimatyzacjaale dzięki temu Helen Hunt zagra główną rolę w filmie katastroficznym — zaledwie rok od zdobycia Oscara u boku Jacka Nicholsona w Lepiej Być Nie Może — z pewnością dał Tornado nieoczekiwanej powagi.

Trąby powietrznejest jednak częścią nowszego zjawiska: procesu od festiwalu Sundance do wielkiego kina, który rozpoczął się w 2012 r., kiedy Colin Trevorrow przeszedł prosto z Bezpieczeństwo nie gwarantowane Do Świat Jurajski.

Trąby powietrzne oznacza podobny krok naprzód dla reżysera Lee Isaaca Chunga, który w 2020 r. odniósł wielki sukces w niezależnym filmie o rodzinie MinariOba filmy mają pewne podobieństwa do wiejskich klimatów — Chung kręci Oklahomę z tą samą miłością, jaką wcześniej darzył Arkansas — ale ze względu na priorytetowe traktowanie widowiska nad fabułą, Trąby powietrzne nie jest to rodzaj filmu, na którym autor może łatwo nadać swój imprimatur. Jest też kwestia czasu; Warner miał premierę Trąby powietrzne na początku lipca, w szczycie brytyjskiego sezonu monsunowego — nazywają to Wimbledonem — co oznacza, że ​​ludzie przybywali na zewnątrz ulewnego deszczu, aby oglądać wychodzących ludzi do ulewny deszcz. Niezupełnie taki start, jaki sobie wyobrażano.

Jeśli chodzi o początek, frazę „Była ciemna i burzliwa noc” uważa się za najgorszy początek literatury anglojęzycznej. Trąby powietrznejednak zamienia to negatywne w pozytywne, gdy meteorolog Kate Cooper (Daisy Edgar-Jones) dołącza do przyjaciół w tym, co nazywają projektem oswajania tornad. Pomysł polega na zasadzce na nadchodzące tornado, wypełnieniu go polimerami (lub czymś takim) i zmniejszeniu. Plan jednak nie działa, a tuż za nim podąża kolejna burza („Cokolwiek tam jest, jest duże i szybko się porusza!”). W ciągu 15 niewyraźnych minut nasiąkniętej wodą, smaganej wiatrem rzezi Kate zostaje sama, ostatnia (pogodowa) dziewczyna.

POWIĄZANE: 10 najbardziej oczekiwanych filmów lata 2024 r. Od „W głowie się nie mieści 2” do „Twisters”

Przejście w czerń. Zanim zdążysz powiedzieć „Pięć lat później”, rzeczywiście minęło pięć lat, a Kate ma dorosłą pracę w Nowym Jorku, badając pogodę z bezpiecznego miejsca przy biurku („Tornada są bardzo rzadkie w Nowym Jorku”, zauważa jeden z jej kolegów, być może siejąc ziarno ciekawszej kontynuacji). Kate została jednak wytropiona przez Javiego (Anthony Ramos), jedynego innego ocalałego z początkowego ataku. Javi współpracuje z wojskiem nad trzyczęściowym systemem czujników (Strach na wróble, Lew i Blaszany Drwal), który może triangulować tornado, tworząc trójwymiarową mapę jego postępu. Kate nie jest zainteresowana („Już nie gonię”, nalega, zgodnie z wymogami scenariusza filmu gatunkowego), ale jej niechęć nie trwa długo.

Wkrótce Kate (dosłownie) wraca na pole, gdzie poznaje Tylera Owensa (Glen Powell), samozwańczego „pogromcę tornad”, który poluje na trąby powietrzne dla rozrywki, transmitując swoje przygody na żywo na YouTube. Tyler nosi Stetson, dużą klamrę paska, nazywa Kate „dziewczyną z miasta” i ogólnie jest tak nieodtworzony, że aż dziw bierze Książęta Hazzardu nie dzwoni, prosząc o powrót gościnnego gwiazdora tego tygodnia. Tyler ma ze sobą swoją zbieraninę — „Nie potrzebujemy doktoratów i fantazyjnych gadżetów”, krzyczy — a także brytyjskiego dziennikarza na holu, postać tak irytującą, jak on, która okaże się niepotrzebna. Każdy, kto spodziewał się chytrego, charyzmatycznego Powella, którego widzieliśmy w Zabójca będę srodze rozczarowany.

Następujące po sobie wzajemne przyciąganie i odpychanie się Kate i Tylera to właściwie jedyne, co podtrzymuje dwugodzinny czas trwania filmu, z wątłą fabułą poboczną z udziałem podejrzanego szefa Javiego, spekulanta o nazwisku Marshall Riggs (David Born), który podąża śladem każdego tornada, skupując zniszczone ziemie i nieruchomości od biednych i nieubezpieczonych (zmiany klimatyczne są wspomniane dokładnie raz, przez matkę Kate). Niestety, wkrótce nadchodzi przerażająca świadomość, że to jest w rzeczywistości Historia miłosna — i najgorszy możliwy rodzaj, w którym potrzeba chłopaka ze wsi, żeby sprowadzić neurotyczną dziewczynę z kariery z powrotem do jej korzeni. Właściwie brakuje tylko sceny, w której Kate zdejmuje okulary i strząsa włosy.

Ponieważ z tornadami można zrobić tak niewiele, Trąby powietrzne zmienia się w ostatnim akcie, w którym zamiast podążać za najnowszym tornadem, Kate i Tyler decydują się wyprzedzić go i ewakuować nieświadome ofiary na jego drodze. Prowadzi ich to do El Reno, uroczej wiejskiej prowincji bardziej amerykańskiej niż Thornton Wilder Nasze miastogdzie rozgrywa się największa i najlepsza scena filmu, a Kate, teraz w zmowie z Tylerem, powraca do swojego pierwotnego planu dotyczącego polimerów, korzystając z rakiet wypełnionych jodkiem srebra (lub czymś takim).

Ci, którzy są wystarczająco starzy, aby pamiętać oryginał Tornado i zarówno spodziewając się sequela, jak i rebootu, zdziwisz się, że nie jest to ani jedno, ani drugie, będąc bardziej luźną, zamkniętą wersją coverową niż którakolwiek z tych opcji. Ale poza zagorzałymi fanami tego filmu i kompletnymi fanami serii, trudno sobie wyobrazić, kto Trąby powietrzne jest aktualne Do. Dialogi skrzypią, kiedy nie są mówione w języku nawigacji satelitarnej („Zbliża się prawy zakręt!”), a złe zachowanie szybko wirującego powietrza nie jest czymś, w co warto inwestować. Co, gdy pojawiają się napisy końcowe, może wyjaśniać, dlaczego między tym a poprzednim filmem była aż 28-letnia przerwa…

Tytuł: Trąby powietrzne
Dystrybutor: Zdjęcia uniwersalne
Data wydania: 19 lipca 2024 r.
Dyrektor: Lee Isaac Chung
Scenarzysta: Mark L. Smith
Rzucać: Daisy Edgar-Jones, Glen Powell, Anthony Ramos
Ocena: PG-13
Czas trwania: 2 godz. 2 min.