Kiedy twój dotychczasowy katalog zawiera niektóre z najbardziej znanych, kochanych i szanowanych albumów ostatnich 43 lat, łatwo spocząć na laurach; zasadniczo stać się legendą i co kilka lat koncertować ze swoimi największymi hitami, aby doładować fundusz emerytalny. Ale U2 zawsze było czymś więcej niż tradycyjnym zespołem. W historii rock’n’rolla chyba tylko David Bowie odkrywał siebie na nowo częściej i równie skutecznie, jak kwartet z Dublina.

Najpierw była metamorfoza od nowicjuszy nowej fali/post-punka do ponurego stadionowego rocka Niezapomniany ogień; przez pełną amerykańską historię miłosną Drzewo Jozuego I Grzechot i szum; postmodernistyczne odrodzenie Europy Twoje dziecko!; narodzona na nowo hitowa maszyna Wszystko, czego nie możesz zostawić za sobą; i poszukujące duszy starsze cytryny ich nowszych Pieśni niewinności I Doświadczenie.

Łącząc się z bardzo pouczającymi – i zabawnymi – wspomnieniami Bono (około trzy czwarte utworów pasuje do tych, o których mowa w książce), te 40 przerobionych piosenek obejmuje całą karierę U2. W przeważającej części są to bardziej intymne, często akustyczne odczyty klasycznych tekstów, chociaż niektóre odbiegają w znacznie innym kierunku niż oryginały.

„Większość naszej pracy została napisana i nagrana, gdy byliśmy grupą bardzo młodych mężczyzn” – wyjaśnił Edge w liście otwartym do fanów. „Te piosenki znaczą dla nas teraz coś zupełnie innego”.

Manipulowali także tekstami kilku piosenek, do których przyznał się Bono Poddać się „nigdy do końca nie zostały napisane”. Zatem, Chłopakwielka dwójka otrzymuje coś więcej niż metamorfozę. Gitary w „I Will Follow” raczej dzwonią niż rzucają wyzwanie, podczas gdy tekst nawiązuje „Odbiciem chłopca, którym nigdy nie mogłem być.„Out Of Control” zmienia się z hymnu młodzieńczego buntu w tęskne wspomnienia, w których byli nastoletni rebelianci zastanawiają się nad swoim końcem, rozmyśla Bono, „Pewnego dnia umrę / wybór nie będzie mój / Nigdy nie jest za późno / Zawsze możesz walczyć z przeznaczeniem”.

Dostajemy zupełnie nową zwrotkę w „Sunday Bloody Sunday”, w której piosenkarz wyraża opinię „Religia jest wrogiem przewodnika Ducha Świętego/ A bitwa dopiero się zaczęła/ Gdzie jest zwycięstwo odniesione przez Jezusa?” W oszałamiającym „Beautiful Day” odwołuje się do swoich korzeni, „Na wschód od Finglas, na północ od Edenu” szeptem z wyznaniem, podczas gdy zawsze będący hymnem „Bad” zawiera nowe wersety opisujące „ten narkotyczny naród”.

„Walk On” został ponownie wyobrażony jako piosenka o miłości dla Ukrainy, w której Bono uchwycił koncepcję domu: „Nie wiesz, co to jest, dopóki nie zostaniesz zmuszony do ucieczki”. Być może najmocniej, bolesny śpiew „Pride” został zmieniony tak, by zawierał Aylana Kurdiego, dwuletniego kurdyjskiego chłopca, który utonął w Morzu Śródziemnym podczas próby przedostania się do Europy w 2015 roku i którego wizerunek wywołał międzynarodowe oburzenie: „Jeden chłopiec wyrzucony na pustą plażę / Jeden chłopiec nigdy nie zostanie pocałowany”.

„Where The Streets Have No Name” zastępuje fale gitar wiolonczelą, dzięki uprzejmości chorwackiego mistrza smyczków Hausera, stając się hymnem oddalonym o eony Drzewo Jozuego. Hauser jest także autorem melodii w utworach „Vertigo” i „Dirty Day”, przy czym ten ostatni jest prawie nie do poznania po elektrycznym stukocie Zooropa. „Mucha” to objawienie; zniknęła industrialna gitara fuzzbox, która zwiastowała nadejście gitary Twoje dziecko! ery, zastąpiony powolnym, oślizgłym, a nawet obskurnym rytmem Adama Claytona, podczas gdy „11 O’Clock Tick Tock” zostaje całkowicie przekształcony we wschodnią kołysankę.

Niektóre najważniejsze elementy obejmują utwory ograniczone do podstawowych elementów. Tak więc „Stories For Boys” to cudownie powściągliwa ballada z fortepianem; „Every Breaking Wave” pokazuje zdolność Bono do nie tylko uderzania, ale i utrzymywania wysokiej nuty; a „Stuck In A Moment You Can’t Get Out Of” staje się balsamem na duszę. Wspaniały, prosty, prowadzony przez gitarę akustyczną „Who’s Going To Ride Your Wild Horses” sprawia, że ​​serce utworu błyszczy.

Jest kilka kreatywnych pomyłek, jak calypso w „Get Out Of Your Own Way”, podczas gdy reggae w „The Miracle Of Joey Ramone” w ogóle nie działa. „Desire”, oryginalne trzy akordy i stomper, który zapowiadał Grzechot i szum, staje się dziwacznym, surowym wiejskim perukiem z najwyższym falsetem, jaki kiedykolwiek słyszał Bono. Przyjazna dla radia fala „Miracle Drug” brzmi tymczasem trochę za bardzo jak wycinek ze ścieżki dźwiękowej Disneya.

W większości jednak te utwory działają pięknie i czasami zaskakująco. Niektóre prawie zapomniane utwory z albumów nabierają nowego życia. „Małe rzeczy, które cię zdradzają” od Pieśni doświadczenia okazuje się równie silny, jak niektóre z najlepszych momentów z ich rozległego kanonu, podczas gdy „Red Hill Mining Town” zostało odbudowane od podstaw na wojskowym tatuażu bębna Larry’ego Mullena i falujących falach instrumentów dętych blaszanych w stylu Nowego Orleanu, dzięki uprzejmości Big Easy’s Trombone Shorty i Dan Oestreicher, saksofonista jazzowy z Alabamy Yirmayahu Yisrael oraz irlandzki Rori Coleman.

Obnażenie tych piosenek z powrotem do ich rdzenia daje zarówno zespołowi, jak i słuchaczowi szansę na ponowne połączenie się z nimi, usłyszenie ich świeżymi uszami. W przeważającej części służy to również przypomnieniu nam, jak cholernie wspaniali byli w pierwszej kolejności.

8/10

Słuchać Pieśni poddania się, 17 marca tutaj.