DZIAŁKA: Nicolas Cage wciela się w rolę ojca desperacko próbującego zaopiekować się swoimi dwoma synami w równie szczerej i innowacyjnie przerażającej postapokaliptycznej wizji reżysera i chwalonego artysty efektów wizualnych Bena Brewera.

RECENZJA: Trudno nie podnieść się na duchu, gdy w dzisiejszych czasach nazwisko Nicolasa Cage’a jest dołączone do jakiegoś projektu. Nie tylko gwarantuje świetne występy, ale ma tendencję do podejmowania bardzo interesujących prac. Do diabła, nie pamiętam, w którym ostatnim zwykłym filmie wystąpił ten człowiek. I niezależnie od roli, jaką pełni, zawsze podnosi poziom materiału. Uderz pana Cage’a w sam środek postapokaliptycznego świata, a poczuję się jak w domu. Ale gdzie Arkadyjski potknięciami jest brak prawdziwej tożsamości.

Arkadyjski podąża za Paulem (Cage), który próbuje zaopiekować się swoimi synami w przerażającym postapokaliptycznym świecie. Większość społeczeństwa została zniszczona, a nocą atakują tajemnicze stworzenia. Dlatego każdego wieczoru rodzina barykaduje się w swoim domu i przygotowuje się na najgorsze. I pomimo swojego znaczącego miejsca, Cage ma dość ograniczony czas ekranowy. Jest tam głównie po to, aby przekazać narrację swoim dwóm synom. To oni są w centrum uwagi. A szkoda, bo myślałem, że historia ojca wychowującego dwóch synów w takich warunkach była o wiele bardziej satysfakcjonująca.

Nie mogę powiedzieć, że byłem największym fanem najstarszego brata, Thomasa (Maxwell Jenkins), ponieważ jak na mój gust był trochę zbyt „z głową w chmurach”. Motywacja Thomasa wydaje się być całkowicie motywowana tym, co ma między nogami. Ma to sens w przypadku nastolatka, ale biorąc pod uwagę surowy świat, w którym żyje, trudno nie postrzegać chłopca jako głupiego ignoranta. Rozumiem, potrzebowali pretekstu do jakiegoś konfliktu, ale w rezultacie postać wygląda na raczej naiwną. Podobała mi się jego fryzura, która najwyraźniej jest zrobiona nożyczkami i dlatego jest nierówna. To właśnie te drobne szczegóły składają się na film tak bardzo oparty na budowaniu świata.

Tymczasem Joseph Jaedena Martella jest znacznie bardziej logicznie zmotywowany i podchodzi do świata w sposób kliniczny. Martell w dalszym ciągu imponująco się wyróżnia, zapewniając wrażliwość, która jeszcze bardziej wzmacnia chwile wewnętrznej siły. A Cage jak zwykle świetny. Nie ma wiele do powiedzenia, ale wyraźnie zaangażował się w tę rolę i dbał o to, by opłacić się za drobne chwile. Mógłbym zrobić dla niego więcej, ale sensowne było zmuszenie braci do ewolucji.

Narracja może być nieco frustrująca, ponieważ pomimo post-światowego społeczeństwa, konsekwencje nocy tak naprawdę nie są widoczne. Chociaż oczywiste jest, że w nocy mogą wydarzyć się złe rzeczy, zmierzch ma pewną nonszalancję, która może być denerwująca. A projekty stworzeń będą bardzo dzieliły. Twierdzę, że było warto dla kilku scen napięcia, jakie to wywołuje. Przyłapałem się na tym, że niemal krążyłem w oczekiwaniu na pewien moment i wyszło mi to znakomicie. Naprawdę warto podwyższyć wynik, jest tak dobrze. Kiedy jednak stworzenia zostaną pokazane w pełnym świetle, tracą trochę swojego blasku. Zwłaszcza z ich czasami kiepskim CGI.

Jedna z najfajniejszych scen filmu, ta „jedna” na początku z udziałem Cage’a, tak naprawdę nie pasuje do reszty świata, który widzimy. W każdym razie byłbym jeszcze bardziej zaintrygowany tym światem niż tym, który mamy. Takich pięknych ujęć jest mnóstwo, a cała historia rozgrywa się na pagórkowatym terenie. Są elementy, które sprawiają wrażenie Proszę o ciszę. Ale w przeciwieństwie do tego filmu zasady rządzące tymi stworzeniami nie są dobrze ustalone. Nie ma zasady „bądź cicho albo daj się zabić”. Po prostu unikaj nocy, bo wtedy polują.

Na wiele sposobów, Arkadyjski opiera się na podobnej formule, którą widzieliśmy wcześniej w tych postapokaliptycznych filmach. I pomimo moich krytycznych uwag, film i tak mi się podobał. Szkoda tylko, że nie marnował czasu na takie rzeczy jak romanse dla nastolatków, zamiast skupiać się na dystopijnym świecie, w którym żyją. Historia jest o wiele ciekawsza, gdy koncentruje się wyłącznie na rodzinie i jej dynamice. A film jest naprawdę wyjątkowy, gdy te momenty są najważniejsze. Miło spędziłem czas z Arcadianem i uważam, że reżyser ma duży potencjał. Miejmy nadzieję, że następnym razem zatrzyma Cage’a dłużej.

Arkadyjski WYSTĘPUJE NA FESTIWALU FILMOWYM OVERLOOK I BĘDZIE W KINACH 12 KWIETNIA 2024 ROKU.