Od samego początku Piły łańcuchowe śpiewaływiesz, w co się pakujesz. W pierwszych dziesięciu minutach widać, że film został nakręcony przy minimalnym budżecie, pełen sztucznie wyglądających eksplozji i krwawych plam. Jednak w całej tej sytuacji jest coś tak ujmującego. Ta estońska komedia muzyczno-horrorowa pochodzi z Sanders Maranw swoim debiucie fabularnym i szczyci się tym, że jest doskonałym połączeniem Monty Python, Teksańska masakra piłą mechanicznąI NędznicyTe trzy tytuły mogą nie brzmieć, jakby kiedykolwiek miały do ​​siebie pasować, i bądźmy szczerzy, na pierwszy rzut oka, może nie powinny. Z drugiej strony Maran traktuje to jako wyzwanie jako filmowiec, tworząc dwugodzinny film, który pod całym tym prymitywnym humorem i obrzydliwymi zabójstwami, tak się składa, że ​​jest to jeden z najwspanialszych filmów, jakie zobaczysz w tym roku.

O czym jest film „Chainsaws Were Singing”?

Piły łańcuchowe śpiewały zaczyna się od Marii (Laura Niils) biegnąc pozornie spokojną drogą, podczas gdy ściga ją zakrwawiony i uzbrojony w piłę łańcuchową Zabójca (Martin Ruus). Po tym, jak jej potencjalny wybawca został pocięty piłą łańcuchową na śmierćMaria zostaje wrzucona do furgonetki Killera, w drodze do nieznanego miejsca, gdzie prawdopodobnie zostanie zabita. Tom (Karol Ilves) nie jest daleko w tyle, zrozpaczony, że jego nowa miłość prawdopodobnie nie żyje. Wkrótce zostaje odnaleziony przez naiwnego, ale dobrze nastawionego Jaana (Janno Puusepp) który oferuje mu pomoc, na którą Tom niechętnie się zgadza.

Rzecz w tym, że Tom i Maria dopiero się poznali, gdy oboje byli o krok od popełnienia samobójstwa po najgorszych dniach w swoim życiu. Dwójka szybko nawiązuje więź przez ból, a ból ten wkrótce rozkwita w pełnoprawny romans, uzupełniony montażem ich wspólnego dnia. Tom i Jaan wyruszają na dziwaczną i brutalną wyprawęMaria zostaje przykuta łańcuchami w piwnicy Zabójcy, gdzie dowiaduje się, że jej porywacz kryje w sobie o wiele więcej, niż można by przypuszczać.

Z zabawnymi leśnymi ludźmi, policjantami lubiącymi strzelać z broni, śpiewającymi hipisami i magiczną lodówką zawsze dzieje się coś ciekawego Piły łańcuchowe śpiewały.Pośród całego tego szaleństwa, jest też dużo serca, co jest ostatecznie największym atutem tego musicalu.

„Chainsaws Were Singing” przypomina pełnometrażowy skecz dla dorosłych

Piły łańcuchowe śpiewały jest pełen przemocy i śpiewu, jakich można się spodziewać po tytulewszystko nakręcone w partyzanckim stylu, który nadaje mu wygląd dawno zaginionego filmu klasy B z początku lat 80. Szokująco, nie jest to aż tak dalekie od prawdy, ponieważ Maran nakręcił film ponad dekadę temu, w 2013 roku. Podczas gdy komedia szybko się zmieniła w ciągu ostatnich 11 lat, żarty tutaj nadal są aktualne. Od powtarzającego się fragmentu o wybuchających furgonetkach, przez Killera walca przez łąkę, śpiewającego o morderstwie, po hipisa, który śpiewa wyłącznie o „pokoju i wegetarianizmie”. Cały film wydaje się jak gorączkowy sen w najlepszym możliwym sensie, stworzony dla tych, którzy dorastali oglądając skecze Adult Swim na YouTube, powtórki Park Południowyoraz te przypadkowe slashery klasy B, które oglądasz ze znajomymi.

Powiązany

Recenzja „Bookworm”: najnowsza przygoda Elijaha Wooda w Nowej Zelandii odnajduje odrobinę magii | Fantasia 2024

Do Nowej Zelandii nie można po prostu wejść.

Czas trwania filmu wynosi nieco poniżej dwóch godzin. pod koniec koncepcja zaczyna się wyczerpywać. Choć urok filmu nadal jest, film nadal próbuje wprowadzić więcej konfliktów dla postaci w ostatnich 10 minutach, rzucając prawie wszystkim o ścianę. Numery muzyczne nadrabiają całkiem sporo. Film robi najwięcej przy ograniczonym budżecie, znajdując sposoby, aby numery muzyczne były jak najbardziej zabawne, bez potrzeby całego choreograficznego tańca dla każdego z nich.

Nie tylko Maran był jedyną osobą, która dobrze się bawiła, tworząc Piły łańcuchowe śpiewały, ponieważ cała obsada w pełni wykorzystuje swoje role, co doskonale uzupełnia szalony ton filmu. Ruus gra Killera tak, jakby był w przedstawieniu na Broadwayu, a momenty takie jak jego ikoniczne solo z piłą łańcuchową cementują film jako coś, co trzeba zobaczyć przy pełnej i hałaśliwej widowni. Puusepp jest kolejnym ważnym wyróżnikiem jako beztroski Jaan, postać, która mogłaby łatwo być irytująca, ale zamiast tego uosabia zarówno szczere momenty filmu, jak i jego absurdalne poczucie humoru. Romans między Marią i Tomem granymi przez Niilsa i Ilvesa jest zawsze przedstawiany jako głupkowaty i przesadzony, ale sposób, w jaki grają ze sobą i innymi członkami obsady, również wnosi do filmu odrobinę słodyczy.

Pasja Marana i jego obsady jest w pełni widoczna w całym filmie Piły łańcuchowe śpiewałyg. To film, który na papierze nie wydaje się być udany, a jednak tak się dzieje. Kreatywna i nieskrępowana natura pomaga ugruntować pozycję tej muzycznej komedii grozy jako przyszłego kultowego klasykaChoć minęło 11 lat, zanim film w końcu ujrzał światło dzienne, było warto czekać.

RECENZJA

Piły łańcuchowe śpiewały (2024)

Dzięki swojemu zamiłowaniu do krwi, wpadającym w ucho melodiom i wielkiemu sercu „Chainsaws Were Singing” jest przyjemnością od początku do końca.

Data wydania

26 kwietnia 2024 r.

Dyrektor

Sander Maran

Rzucać

Karl-Joosep Ilves, Laura Niils, Janno Puusepp, Martin Ruus, Rita Rätsepp, Mart Toome, Ra Ragnar Novod, Henryk Johan Novod

Czas wykonania

117 minut

Główny gatunek

Komedia

Pisarze

Sandera Marana i Karla-Joosep Ilvesa

Zalety

• Pasja Sandera Marana jest w pełni widoczna, ponieważ znajduje kreatywne sposoby na opowiedzenie swojej historii, dysponując ograniczonym budżetem.
• Aktorzy w pełni zaangażowali się w tchnięcie życia w swoje zabawne postacie.
• Pomimo że film powstał ponad dekadę temu, humor wciąż jest niezwykle skuteczny.

Cons

• Dwugodzinny czas trwania filmu sprawia, że ​​jego koncepcja zaczyna się wyczerpywać.

Zwiększać

Piły łańcuchowe śpiewały miał swoją światową premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Fantasia w 2024 r.