W dokumencie ostrzega się grupę uwięzionych ojców „Córki” że wkrótce przejdą przez „emocjonalny rollercoaster”. Nigdy nie padło prawdziwsze przewidywanie.

W filmie wyreżyserowanym przez Natalie Rae i Angelę Patton, uwięzieni ojcowie w zakładzie karnym w Waszyngtonie, DC, otrzymują rzadki dar: kilka godzin, aby spędzić je z córkami, które mają od 5 lat do późnych nastolatków. Przez jedno popołudnie mogą być razem, aby tańczyć, przytulać się i śmiać.

Dla niektórych dziewcząt program, zwany Daddy Daughter Dance, będzie pierwszym razem, kiedy dotkną swojego ojca. Inne nie widziały swojego ojca od lat. W więzieniach w USA panuje tendencja do rozmów wideo i odchodzenia od osobistych wizyt „dotykowych”. Nawet wizyty „osobiste” często odbywają się przez pleksi i telefon.

Niewypowiedziane pytanie przewijające się przez „Daughters”, który debiutuje w środę na Netfliksie, brzmi: Czy tak rzadko zdarza się, aby uwięzieni mężczyźni mieli prawdziwe ludzkie interakcje ze swoimi dziećmi? W tym rozdzierającym serce dokumencie najbardziej żałosne błaganie jest podstawowe. Kimkolwiek jeszcze są, jeden z uwięzionych mężczyzn mówi: „Nadal jesteśmy ojcami”.

„Córki” laureat nagrody na festiwalu filmowym Sundance wcześniej w tym roku, najpierw zwraca uwagę na niektóre młode dziewczyny, które przygotowują się do popołudnia. Aubrey, gadatliwa, natychmiast kochana 5-latka, mówi: „Kiedy on powie, że mnie kocha, powiem, że kocham go bardziej”. Ojciec Aubrey, Keith, spędzi w więzieniu kolejne siedem lat, okres, którego nawet tak bystra 5-latka jak Aubrey po prostu nie jest w stanie pojąć. Uczy się liczyć.

Inni mają bardziej skomplikowane uczucia przed tańcem. Santana, 10 lat, przysięga, że ​​nie uroni ani jednej łzy, kiedy odejdzie. „Jedynym powodem, dla którego go tu nie ma, jest to, że chce dalej robić złe rzeczy” — mówi. Jej ojciec, Mark, nie przytulił swojej córki, dopóki nie skończyła roku. Dla Ja’Any, 11 lat, widywanie ojca jest jeszcze rzadsze. Jej matka nie chciała, żeby widziała ojca za kratkami. „Nie pamiętam niczego o moim ojcu, zupełnie nic” — mówi.

W dniu balu ojcowie, wszyscy ubrani w garnitury i z kwiatkiem na klapie, siedzą w długim rzędzie krzeseł, gdy przybywają ich córki. Filmowcy uchwycili moment niemal jak w bajce, z dużą ilością światła i niewielką ilością dźwięku, oprócz muzyki, kilku okrzyków „Tato!” i stłumionego płaczu.

W sali gimnastycznej ojcowie i córki bawią się i tańczą. Niektórzy świetnie się bawią. Dla innych jasne jest, że przepaść między nimi nie może zostać zasypana w ciągu jednego dnia. Kiedy nadchodzi czas, aby córki wróciły do ​​domu, a ojcowie do cel, rozstanie jest nieuchronnie druzgocące. Zanim dziewczęta odejdą, ojcowie podpisują przysięgę, że pozostaną swoim życiem. W ciągu 12 lat trwania programu 95% uczestniczących ojców nie wraca do więzienia.

Mieliśmy szczęście zobaczyć tego lata dwa niezwykle delikatne filmy o życiu osób uwięzionych i ścieżkach, którymi mogą podążać, by odkupić swoje winy – „Córki” i niedawno wydany dramat inspirowany prawdziwą historią „Sing Sing”. W „Daughters” dialog wokół tańca skłania również do refleksji nad wychowaniem samych uwięzionych mężczyzn i cyklami nieobecności rodziców, które mogą rozciągać się na pokolenia.

Czas jest podstawową miarą życia więziennego, co sprawia, że ​​dokument taki jak „Daughters”, kręcony przez lata, jest wyjątkowo, a może nawet potwornie zdolny do uchwycenia jego upływu. Chociaż „Daughters” może być emocjonalnym rollercoasterem, nie ma przygotowania do bolesnego epilogu filmu, który następuje po latach. Aubrey ma teraz 8 lat. Nie widziała swojego ojca od czasu balu. Kiedy w końcu pozwolono jej odwiedzić ojca, nie poznała go przez pleksi. W drodze powrotnej Aubrey nie wygląda już jak wiązka optymizmu, którą była w wieku 5 lat. Nie myl się. To tragedia, w czasie rzeczywistym.

„Daughters”, premiera Netflixa, ma ocenę PG-13 ze względu na niektóre elementy tematyczne i język. Czas trwania: 107 minut. Trzy gwiazdki na cztery.