Bez względu na to, ile „dobrych małych filmów” gra się na Sundance, ten festiwal po prostu nie może być tym, czym był, jeśli nie zawiera filmów, które mogą wyrwać się z bańki niezależnego świata filmowego. I spójrz, to nie jest tak, że film musi być jednym lub drugim! Doskonałym przykładem jest „Fair Play”. To dramat finansowy, którego akcja toczy się w nowojorskim nowojorskim funduszu hedgingowym, a także romantyczny thriller, który wnikliwie i wnikliwie przygląda się polityce seksualnej w świecie post-#MeToo. Mówiąc wulgarnie: czy to może być film komercyjny? stawiasz. To jeden z nielicznych filmów z Sundance, który mógłby całkowicie przebić się w prawdziwym świecie — aw czasach, gdy filmy takie jak „Tár” i „The Fabelmans” borykały się z problemami, czyni go to wyjątkowym towarem. Ale kluczem do potencjalnego sukcesu filmu jest nie tylko to, że został nakręcony w gatunku komercyjnym. To ta „Fair Play”, choć pełna seksu, pieniędzy, korporacyjnego wbijania nóżek w plecy i wielu innych rzeczy, które są fajne do oglądania, naprawdę jest dobry mały film.

Został napisany i wyreżyserowany przez Chloe Domont, reżyserkę seriali telewizyjnych („Billions”, „Ballers”, „Clarice”), których jest to pierwszy film fabularny, a Domont stworzył jeden z nielicznych filmów osadzonych w finansowym półświecie, który łączy wszystko to — żargon liczbowy, system ryzyka/nagrody, braterskie koleżeństwo i zdrada — w sposób, który jest na tyle autentyczny, że pozwala nam uwierzyć, że widzimy ten świat takim, jaki jest naprawdę, a nie jakąś uproszczoną hollywoodzką wersją. „Wall Street” w latach 80. był dramatem finansowym, który wiedział, jak mówić. Niedawno wśród tych filmów znalazły się „Boiler Room” (2000) i „Margin Call” (2011).

„Fair Play” dołącza do ich znakomitego towarzystwa, a zabawne jest to, że bohaterowie, analizując, w które aktywa zainwestować lub upuścić, mówią w sposób tak szybki i gęsty z wewnętrznymi informacjami, że film nas nie pyta nadążać za każdym słowem. Prosi nas, abyśmy przyjęli logikę leżącą u podstaw transakcji: w jaki sposób każda decyzja o zakupie lub sprzedaży opiera się na wiedzy o firmach, do których analitycy podłączyli niesamowicie niesamowite narzędzie. To tak, jakby stawiali zakłady nie na konie, ale na płochliwe hologramy 3D, których profile ciągle się zmieniają.

W centrum tej historii znajdują się Luke (Alden Ehrenreich) i Emily (Phoebe Dynevor), których spotykamy na weselu, gdzie są na tyle pijani i napaleni, że wkradają się do łazienki na szybki numerek. W samym środku akcji Luke upuszcza na podłogę mały metalowy przedmiot; to pierścionek zaręczynowy, który planował podarować Emily. On to robi, ona się zgadza i wracają do swojego wymiętego, ale przestronnego mieszkania w pobliżu Chinatown. Następnego ranka wychodzą razem w drodze do pracy, po czym rozstają się i jadą w przeciwnych kierunkach. Ale w następnej scenie jadą razem windą, udając poniedziałkową pogawędkę, gdy docierają do biur One Crest Capital.

Oboje pracują tam jako analitycy, ale swój romantyczny związek trzymają w tajemnicy. Jak się dowiadujemy, nie dzieje się tak dlatego, że są tak prywatne; to dlatego, że związek narusza zasady firmy. Film wykorzystuje tę nazbyt realistyczną sytuację post-#MeToo, aby stworzyć sceny, które wpisują się w nowy smak biurowego dramatu, ponieważ ta dwójka musi zachowywać się wobec siebie starannie i nonszalancko. Ale po tym, jak „PM” (zarządca portfela) funduszu hedgingowego zostaje zwolniony i rozbija jego biuro kijem golfowym, jego stanowisko jest nagle wolne, a Emily, pochylona nad wielokolorowym ekranem komputera Luke’a, nie może się oprzeć, by nie powiedzieć mu o plotka, którą usłyszała: że to stanowisko trafi do niego. Zamiast tego Emily odbiera telefon we wczesnych godzinach porannych, wzywając ją do centrum miasta na drinka z Campbellem (Eddie Marsan), szefem i właścicielem firmy. Daje Emily znać, że tak naprawdę to ona będzie nowym premierem.

Gdy tylko przekazuje wiadomość Luke’owi, reaguje w sposób, który jest podręcznikowy, w ciepły, gratulacyjny i wspierający sposób. Kiedy mówi: „Jestem z ciebie cholernie dumny”, robi to z krzywym uśmiechem szczerości. Ale to znak, jak subtelnym filmem „Fair Play” jest to, że nie musimy widzieć ukrytego rozczarowania Luke’a; możemy ją przeczytać w klimacie Aldena Ehrenreicha. Przyznaję, że jest aktorem, którego nie lubię od czasu „Solo: A Star Wars Story”, ponieważ uważałem, że jest tak ponuro nieadekwatny jak młody Han Solo. Ale teraz rozumiem dlaczego. Tam coś jest nadgorliwy o Aldenie Ehrenreichu. On nie jest siniakiem; jest mózgowcem i wstrząsaczem. A to czyni go idealnym do roli niedoszłego finansisty, który nauczył się trzymać swoje myśli w tajemnicy, a teraz musi to robić nawet w swoim związku miłosnym.

Luke zostaje przydzielony jako analityk Emily, co oznacza, że ​​pracuje bezpośrednio pod nią; on wydaje rekomendacje, którymi płynnymi aktywami handlować, a ona decyduje. Możemy powiedzieć, jak to się potoczy, gdy tylko opóźni odpowiedź na jedną z jej próśb e-mailowych (czeka tylko około 30 sekund, ale ociąganie mówi głośno). A kiedy składa pilną prośbę o kupno i okazuje się, że jego informacje były błędne, a czołgi handlowe, sytuacja wybucha. Reakcja szefa na wieść, że fundusz stracił miliony, nie jest miła. W rzeczywistości jest to szokujące. Nazywa Emily „głupią pieprzoną suką” prosto w twarz. Ale mamy zrozumieć, że obelżywy język, nawet w tej epoce, ma oznaczać kult bezwzględności funduszy hedgingowych – kult, którego Emily, jak wszyscy tam, chce być częścią, więc milczy na ten temat . A kiedy dokonuje wymiany, opierając się na innym przeczuciu Luke’a, która zamienia się w bonanzę, wszystko zostaje wybaczone. Następnego ranka wchodzi triumfalnie, a Campbell wsuwa jej prowizję: czek na 575 000 dolarów.

W biurze One Crest jesteś albo zwycięzcą, albo przegranym. A wraz z Emily dowiadujemy się, że prawie wszyscy zostali uznani za przegranych. Po mniej więcej dwóch latach, jeśli nie wskoczyłeś na wyższy poziom, oczekuje się, że schowasz ogon między nogami i wyjdziesz. Emily uniknęła tego losu. Ale Łukasz? Nie tak bardzo.

Jest przegranym w firmie po prostu dlatego, że nie jest jednym z (nielicznych) zwycięzców, a robak wątpliwości, który zaczyna go zżerać, podnosi głowę, gdy pyta Emily, z pozorną niewinnością, czy ich szef, podczas tej późnej… nocnego drinka, próbował ją poderwać. W mniejszym filmie (np. gdyby „Fair Play” nakręcił Adrian Lyne z lat 90.), paranoja Luke’a dotycząca niewierności rozszerzyłaby się w nim i przejęła kontrolę. Ale tutaj sprawa jest znacznie bardziej przebiegła. Nie przejmuje się niewiernością. Wykorzystuje tę perspektywę, by podkopać kompetencje Emily — mówiąc w istocie: „Szef może mieć wobec ciebie jakieś plany. Który jest prawdziwy powód, dla którego to dostałeś”.

Emily w oczach Luke’a nie może wygrać. Wychodzi na drinka z menedżerami najwyższego szczebla, a nawet idzie z nimi do klubu lapdance, gdzie bawi się razem z ich chytrością z bractwa, ponieważ wie, że to jest to, co musi robić; ona musi być w klubie dla chłopców, aby być zwycięzcą. Ale kiedy Luke wzywa ją do tego, podkręcając ją ponurym potępieniem: „Nie wyglądasz jak jeden z chłopców”, to świetna kwestia, która krystalizuje męską paranoję #MeToo. On mówi: „Przeklęty, jeśli to zrobisz, przeklęty, jeśli tego nie zrobisz”. Dialog między tymi dwoma powoli przeradza się w zamieć gier o władzę. To jest jak wielki spór w restauracji na początku „Trójkąta smutku”, który tak bardzo chciałbym, żeby Ruben Östland mógł podtrzymać.

Biuro funduszu hedgingowego to wyjątkowe miejsce, oddalone od większości z nas o całe lata świetlne, ale Chloe Domont korzysta z biura tutaj, by przekazać coś o duchu naszych czasów. Jest mnóstwo obscenicznych potyczek, a tupot finansów sprawia, że ​​postacie brzmią jak komputery w Adderall, ale nie ma prawdziwej serdeczności, nie radość poza chwilowym pingiem następnej transakcji. Wspaniała kreacja Eddiego Marsana jako Campbella ucieleśnia nową erę. Jest bezlitosny i wszechwiedzący, a jego spojrzenie mogłoby przeciąć lodowiec. Mężczyźni w biurze – i tak, dotyczy to prawie wszystkich mężczyzn – uznają, że stworzyli kulturę socjopatów i nie przeszkadza im to. Udawać, że jest inaczej, nie znaczy wygrywać. Twoim jedynym bogiem jest rynek.

Czy Luke jest zazdrosny o Emily? Z całą pewnością. Ale „Fair Play” to dobry film, ponieważ jego zazdrość wyraża coś większego – sposób, w jaki kobieca energia jej awansu wyznacza jego miejsce we wszechświecie. A kiedy ujawnia swoje prawdziwe oblicze, ku naszemu szokowi, robi to także Emily. Wypuszcza to, co trzymała, a występ Phoebe Dynevor, który był jednocześnie żarliwy i powściągliwy, wybucha w sposób, którego się nie spodziewaliśmy. Emily zasłużyła sobie na miejsce wśród gladiatorów, które Luke powiedział, że popiera. Ale prawdziwe pytanie, które zadaje, brzmi: jak ci się teraz podobam?