Kobieta łapie osę pod szkłem w kuchni. To nie jedyna osa, która wdarła się do jej domu, nie żeby jej zajęty mąż się tym przejmował.

Dwie dziewczyny spotykają w lesie umierającego gołębia. Jedna z nich bierze kamień i miażdży rannego ptaka, a jej wyraz twarzy nie pokazuje śladu empatii.

Późnym wieczorem ciężarna żona i matka czwórki dzieci mówi mężowi: „Wychodzę, mam pracę”, a chwilę później widzimy, jak wsiada do błyszczącego, niebieskiego samochodu sportowego prowadzonego przez niewidocznego mężczyznę, który jest stałym klientem.

Te pozornie przypadkowe i niezwiązane ze sobą incydenty nie są ani jednym, ani drugim, jak się okazuje. Wszystko, co dzieje się w ciasno nakręconym, choć czasami łamiącym prawdopodobieństwo thrillerze psychologicznym „Osa”, ostatecznie się łączy — a gdy wszystko się łączy, jest to szokujący i dotkliwy cios w brzuch. Z reżyserem Guillemem Moralesem umiejętnie budującym napięcie i Morganem Lloydem Malcolmem adaptującym jej sztukę z 2015 roku o tym samym tytule w sposób, który rozszerza świat tych postaci, ale zachowuje intensywne uczucie inscenizowanego dzieła, „Osa” jest skutecznie mrożącą krew w żyłach przejażdżką, która przypomina jaskrawe i intensywne thrillery z lat 90., takie jak „The Hand That Rocks the Cradle” i „Single White Female”.

Akcja filmu rozgrywa się w nienazwanym mieście, a zdjęcia kręcono w Bath w Anglii. „The Wasp” rozpoczyna się wprowadzeniem do życia Heather (Naomie Harris), która mieszka ze swoim mężem Simonem (Dominic Allburn) w ekskluzywnym domu, który jest gustownie urządzony, ale tak sterylny w designie, że wygląda, jakby został udekorowany przez profesjonalnych dekoratorów na potencjalną sprzedaż. Oczywiste jest, że Heather czuje się zupełnie samotna (para nie może mieć dzieci), ponieważ jej mąż jest tak zajęty pracą, że wydaje się, jakby był nieostry, nawet gdy jest z nią w tym samym pokoju.

Po drugiej stronie miasta, ostrojęzyczna i zmęczona światem kobieta o imieniu Carla (Natalie Dormer) jest w ciąży z piątym dzieckiem, pracuje niekończące się i niewdzięczne godziny jako kasjerka i ledwo wiąże koniec z końcem, jeśli w ogóle. Kiedy Carla w końcu zgadza się spotkać z Heather po otrzymaniu lawiny wiadomości tekstowych, dowiadujemy się, że były przyjaciółkami ze szkoły jako młode dziewczyny, ale nie widziały się od lat — i dlatego Heather uważa, że ​​Carla jest idealną kandydatką do zamordowania jej męża w zamian za dużą sumę pieniędzy, która odmieni życie Carli. Czekaj, co?

To rozwój fabuły żywcem wyjęty z filmu Hitchcocka, który wprowadza „Osę” na zupełnie inny poziom, ponieważ od dramatu rodzinnego przechodzimy do kryminału w salonie, a Carla opiera się temu szalonemu pomysłowi, dopóki nie ulegnie.

Ten plan ma w sobie coś niemal komicznego, biorąc pod uwagę, że Carla ma na swoim koncie kilka drobnych przestępstw, a Heather jest tak sztywna, że ​​prawdopodobnie nigdy nie dostała mandatu za wykroczenia drogowe. Co ci dwaj wiedzą o planowaniu morderstwa? Kiedy omawiają szczegóły w salonie Heather, jest tak, jakby blokowali ruchy do sztuki — ale to wszystko jest zbyt prawdziwe. Zamierzają zabić tego mężczyznę.

W scenariuszu zagłębiającym się w kwestie rasy i klasy oraz koszmary przemocy domowej, „The Wasp” często wraca do stosunkowo krótkiego okresu, kiedy Heather i Carla były przyjaciółkami, zanim doszło między nimi do kłótni, która doprowadziła do — cóż, zostawmy to tak. Wszystko ostatecznie zostanie ujawnione. (Leah Modesir-Simmonds i Olivia Juno Cleverley wykonują świetną robotę jako odpowiednio młoda Heather i młoda Carla).

Sztuka została rozszerzona o szereg scen plenerowych (wczesna sekwencja, w której Heather i Carla rozmawiają ze sobą podczas spaceru po mieście, została pięknie sfilmowana), ale większość wydarzeń ma miejsce w nieskazitelnym otoczeniu domu Heather. Stopniowo, emocjonalna blizna po emocjonalnej bliźnie, dowiadujemy się, że zarówno Heather, jak i Carla w pewien sposób nigdy nie wyszły poza okoliczności ich zerwanej przyjaźni wiele lat temu, do tego stopnia, że ​​zaczynamy się zastanawiać, czy mąż Heather, Simon, jest tutaj prawdziwym celem.

Naomie Harris była mile widzianym elementem filmów, od „28 dni później” do „Moonlight” po liczne występy w „Piratach z Karaibów” i seriach Jamesa Bonda, przez ponad dwie dekady. Natalie Dormer błyszczała najbardziej w serialach telewizyjnych, takich jak „Dudorowie”, „Gra o tron” i „Penny Dreadful: Miasto Aniołów”. Choć obie były dobre w niezliczonej liczbie projektów, nigdy nie były lepsze niż tutaj.