Cudownie zdeprawowana czarna komedia o walce klas, która stanowi zdecydowanie wywrotowy wybór, aby przedstawić groteskowo bogatych jako najmniej szalonych. Film mówi z uśmiechem, że w społeczeństwie zrujnowanym nie do naprawienia, przeżyją tylko pasożyty. Ale w ostatecznym rozrachunku jak smaczna może być pusta prowokacja? W filmie, który zdecydowanie rzuca ci wyzwanie, szczególnie w tym obłąkanym ostatnim akcie, nie możesz powstrzymać się od zastanawiania się, jaki jest w tym wszystkim sens – wywoływanie ochów i achów, czy też prawdziwa introspekcja?

Przeczytaj także – Archies: politycznie naładowany film Zoyi Akhtar pobudzi armię zwierząt

Barry Keoghan wciela się w kolejnego socjopatę, w którym w ciągu swojej krótkiej kariery stał się tak dobry. W Saltburn jest Oliverem Quickem, wyrzutkiem z klasy średniej, który stara się odnaleźć siebie jako student pierwszego roku w Oksfordzie. Niemal natychmiast jest pod wrażeniem arystokraty Felixa Cattona, granego z kocim wdziękiem przez świeżo upieczonego łamacza serc, Jacoba Elordiego. Felix jest z natury charyzmatyczny, przyciąga uwagę na każdym przyjęciu, na szczęście mając go jako gościa – ma wszystko, czym nie jest podobny do ćmy Oliver. Jednak po kilku przypadkowych spotkaniach zaczyna interesować się Oliverem i wkrótce stają się nierozłączni.

Kiedy pewnego dnia Oliver szczerze wyznaje mu prawdę o swoich psychicznie chorych rodzicach, którzy przez całe życie zmagali się z uzależnieniem od narkotyków, Felix odczuwa natychmiastowe ukłucie litości i zaprasza go, aby spędził lato w rozległej wiejskiej posiadłości jego rodziny, Saltburn. Oliver jest zachwycony przepychem i przepychem tego wszystkiego, a rodzina Felixa wydaje się być nim tak samo zainteresowana jak on nimi.

Rosamund Pike i Richard E Grant grają rodziców Felixa, tworząc role, które celowo sprawiają wrażenie, jakby nie pasowali do tego samego filmu. Elspeth grana przez Pike’a mogłaby z łatwością być wersją Amy z „Zaginionej dziewczyny” z alternatywnej rzeczywistości, gdyby tak naprawdę nigdy nie wróciła do oszołomionych Bena Afflecka i rozpoczął nowe życie pod przybraną tożsamością. Podczas swojej pierwszej interakcji z Oliverem deklaruje, że „przeraża ją całkowita i całkowita groza brzydoty” i nawet nie mruga powiekami, zanim opisuje swoją przyjaciółkę lokatorkę Pamelę – Carey Mulligan w kolorowej scenie – jako „najbardziej mokry z mokrych koców” .” Dla Elspeth ludzie tacy jak Oliver i Pamela to zwykłe zabawki, elementy rozpraszające, które ona przegląda, niczym sezonowe kolekcje modowe.

Ale zapomnij zjadanie bogatych, Saltburn nawet nie przestaje się z nich śmiać. Oczywiście początki Olivera w pałacowej posiadłości stwarzają mnóstwo okazji do poczucia humoru jak ryba z wody. Jednak dość wcześnie stało się jasne, że nie będzie on pełnił roli naszego zastępcy w tym dziwnym świecie. Jeśli już, to rodzina Cattonów wydaje się bardziej wiarygodna, pomimo ich często nieodpowiedniego zachowania. A co, jeśli organizują wystawne przyjęcia, które mogłyby wpędzić Jaya Gatsby’ego w kompleks niższości? co z tego, że otwarcie gardzą innymi? Oliver – głównie dzięki genialnej obsadzie lub po prostu ze względu na sposób, w jaki jest napisany – jest zawsze enigmatyczny i nigdy nie ujmujący. Nie jest to oczywiście konieczne, ale nawet Joker Joaquina Phoenixa wywołał pewien poziom empatii.

I to, co zrozumiałe, może wprawić Cię w dziwny nastrój. Film żeruje na wrodzona przyzwoitość publiczności, aż błaga, aby pomyśleli o biednym wiejskim głupku, by w głębi drugiego aktu wyrwać dywan spod nóg. Pod wieloma względami Oliver jest głównym bohaterem-wabikiem. Prawdziwy bohater tej historii – tragiczny bohater – jest Feliks. I co za rok Elordi ma, gdy w najnowszym filmie biograficznym Priscilla zrównoważył nieszkodliwą naiwność swojej postaci z wyrachowaną nikczemnością Elvisa Presleya. Nie bez powodu okrzyknięto go następną wielką gwiazdą Hollywood.

Czytaj więcej – Recenzja filmu Fair Play: Nowy thriller Netflixa to nieprzyjemne przeżycie, które smakuje fenomenalnymi kreacjami Phoebe Dynevor i Aldena Ehrenreicha

Fennell mógł z łatwością zrobić z Feliksa bardziej nagannego gościa, ale Elordi przedstawia go trochę jak himbo. Z drugiej strony ukryte motywy Olivera są podkreślane jako bardziej złowieszcze. W szczerze mówiąc szalonej ostatniej tercji filmu są momenty, które mogą zmusić niektórych widzów do zorganizowania wyjścia — szczególnie jedna scena może być najbardziej prowokacyjną rzeczą przedstawioną w tym roku w głównym nurcie filmu. Podobnie jak w przypadku jej pierwszego filmu, polityka Fennell wymaga rygorystycznego zbadania – niebezpiecznie zbliża się ona do demonizowania uciskanych i litowania się nad uprzywilejowanymi – ale obserwowanie jej formalnej ewolucji było satysfakcjonujące.

Saltburn
Dyrektor – Szmaragdowy Fennell
Rzucać – Barry Keoghan, Jacob Elordi, Rosamund Pike, Richard E. Grant, Archie Madekwe, Alison Oliver
Ocena – 3,5/5