Premiera „Hell’s Kitchen” odbyła się na Broadwayu 20 kwietnia 2024 r. Poniżej znajduje się recenzja Aramide Tinubu na temat premiery serialu Off Broadway, opublikowana 19 listopada 2023 r. Napisy końcowe i kopia zostały zaktualizowane, aby odzwierciedlić wszelkie zmiany związane z przeniesieniem na Broadway.

„Hell’s Kitchen”, nowy musical dramaturga Kristoffera Diaza z piosenkami Alicii Keys, rozpoczyna się przy stole. 17-letnia Ali (magnesująca Maleah Joi Moon, debiutująca zawodowo) każdego wieczoru o tej samej porze je kolację ze swoją mamą Jersey (Shoshana Bean) w ich mieszkaniu Hell’s Kitchen. Jersey upiera się przy tym rutynie, aby chronić Ali przed niebezpieczeństwami Nowego Jorku w latach 90. Ale dla Ali ich jednopokojowe mieszkanie na 42. piętrze wydaje się klatką. Pragnie spędzać czas z przyjaciółmi, słuchać muzyki i flirtować ze starszym perkusistą o imieniu Knuck (Chris Lee), który wykorzystuje dziedziniec swojego budynku Manhattan Plaza jako swoją scenę.

Ubrana w dżinsy typu baggie, buty Timberland, krótkie topy Tommy Hilfiger i złote łańcuszki Ali rozmawia bezpośrednio z publicznością o swoich uczuciach, marzeniach i pragnieniach. Wita widzów w swoim pięknie chaotycznym nastoletnim świecie, jakby otwierała swój pamiętnik. Nie mając możliwości wyrażenia siebie, komentuje swoją rosnącą frustrację związaną z apodyktyczną postawą Jersey, jednocześnie zbierając się na odwagę i zbliżając się do Knucka.

Trudno jest odblokować doświadczenie bycia 17-letnią dziewczyną, ale pod kierunkiem Michaela Greifa „Hell’s Kitchen” właśnie to robi. Musical, luźno oparty na osobistych doświadczeniach zdobywczyni nagrody Grammy Keys, wystawiany obecnie na Broadwayu po światowej premierze w zeszłym roku w Public Theatre, oddaje stale zmieniające się emocje Ali i jej dążenie do wolności. Pomimo zasad swojej matki Ali buntuje się przeciwko nim, pozostając poza domem do późna, poznając bliżej Knucka i walcząc z Jersey na każdym kroku.

Ponieważ jej ojciec, Davis (Brandon Victor Dixon), z którym żyła w separacji, jest zawodowym muzykiem, Ali niechętnie uczy się gry na pianinie od swojej surowej sąsiadki, panny Lisy Jane (Kecia Lewis). Wkrótce jednak odkrywa, że ​​muzyka może być najlepszym sposobem na przekazanie jej uczuć.

Dzięki absolutnie potężnemu wokalowi obsady i piosenkom napisanym przez Keysa z orkiestracją i aranżacjami zdobywcy nagród Emmy i Grammy, Adama Blackstone’a, „Hell’s Kitchen” wykracza poza nastoletnie doświadczenia Ali. Spektakl ukazuje także perspektywę Jersey jako samotnej matki, zdecydowanej nakłonić córkę do dokonywania wyborów innych niż jej własne. Choć w całym utworze wykorzystano kultową muzykę Keysa, Diaz i Blackstone nie rozsypali przypadkowo melodii pomiędzy dwoma aktami. Zamiast tego utwory takie jak „You Don’t Know My Name” i „Fallin” pojawiają się z zaskakującymi postaciami w nieoczekiwanych momentach.

Scenografia, choć prosta, oddaje istotę Nowego Jorku. Projektant Robert Brill wykorzystuje prostokąty z czarnej stali, aby zaprezentować pionowe struktury i liniowe linie miasta. Projekcja obrazu wykorzystywana jest w tle, aby zorientować odbiorców w konkretnej okolicy lub miejscu. Minimalizm sceny i szczera narracja Ali sprawiają, że widzowie czują się częścią przedstawienia, a nie tylko widzami.

Oprócz rewelacyjnej skali wokalnej Moon i Bean, „Hell’s Kitchen” pokazuje, jak czułe mogą być relacje między matką a córką. Odzwierciedla także problemy leżące u podstaw Nowego Jorku w latach 90., pokazując jednocześnie wpływ straty, nieobecnych ojców i nadmiernej kontroli policyjnej w społecznościach kolorowych. Ponieważ przedstawienie trwa długie 2 godziny i 30 minut (wliczając przerwę), tematy te są często przeciągnięte i czasami wydają się banalne, graniczące z banalnością. Jednak absolutna dynamika obsady sprawia, że ​​serial nie popada w czysty melodramat.

Mimo to „Hell’s Kitchen” to kwintesencja musicalu. Niektóre tańce są czasami przesadnie rozbudowane, zwłaszcza podczas delikatnych numerów, takich jak „Hallelujah/Like Water” lub zmysłowych momentów, takich jak „Un-thinkable (I’m Ready)”. Choć te fragmenty mogłyby zabłysnąć samym śpiewem, talent zespołu jest niezaprzeczalny. Dzięki oszałamiającym harmoniom i występom na scenie pianistów, gitarzystów i perkusistów, przedstawienie sprawia wrażenie oglądania wspaniałego gobelinu.

Kiedy już wszystko zostało powiedziane i zrobione, „Hell’s Kitchen” to coś więcej niż opowieść o pierwszym romansie młodej kobiety. Związek Ali z Knuckiem jest głównym elementem, ale jak zauważa jedna z jej koleżanek, posiadanie mężczyzny nie jest jedynym najważniejszym elementem narracji. Zamiast tego „Hell’s Kitchen” to błyskotliwa historia składająca hołd Nowemu Jorkowi, temu pięknemu i rozdzierającemu serce przejściu między dziewczęcością a kobiecością oraz kobietom, które trzymają nas za ręce przez to wszystko.