Minęło trochę czasu, zanim Glen Powell naprawdę znalazł się w centrum uwagi. Po pojawieniu się w takich miejscach jak Ukryte figury, Ustawić to I Każdy chce trochę!! (ostatnia jego pierwsza współpraca z Richardem Linklaterem), był rok 2022 Top Gun: Maverick to sprawiło, że naprawdę wzbił się w powietrze, dając niezapomnianą, syczącą, a zarazem heroiczną kreację jako porucznik Jake „Wisielec” Seresin. Od tego czasu nastąpiły wielkie zwroty — komedia romantyczna, która powaliła kasę Każdy, tylko nie Ty i kolejna lotnicza przygoda, Poświęcenie — ale jest z Zabójca że Powell ogłasza się gwiazdą filmową i siłą filmową, z którą należy się liczyć.

Zainspirowany prawdziwą historią Gary’ego Johnsona, nauczyciela, który stał się udawanym zabójcą (opisaną przez dziennikarza Skipa Hollandswortha w artykule z 2001 roku dla Miesięcznik Teksas), Zabójca widzi, jak Powell ponownie współpracuje z Linklaterem, tym razem na głębszym poziomie kreatywnym jako współautor. Czerpie z prawdziwego życia niezwykłego pobocznego zamieszania Gary’ego i rozwija go w opowieść o morderstwie, tajemnicy i zdjęciach policyjnych. Powell rozpoczyna film grając wbrew typowi – jego Gary to samotnik w skarpetkach i sandałach, obserwator ptaków, mający dwa koty i kiepską fryzurę. Kiedy jednak w ostatniej chwili zostaje poproszony o przyjęcie roli fałszywego zabójcy, aby zwabić tych, którzy chcą go zatrudnić, do przyznania się na tyle wyraźnie, że uzasadnia to aresztowanie, jest odurzony pewnością siebie, jaką daje mu bycie kimś innym.

Wykonaj zabawny zestaw przebrań, ponieważ Gary z przyjemnością bada swoje cele i ustala, jaki dokładnie typ zabójcy wciągnie ich przez linię na nielegalne terytorium. Jest wytatuowany wieśniak w okularach przeciwsłonecznych i chustce w kamuflażu; gotyk z rosyjskim akcentem, pożerający cygara, w czarnym skórzanym płaszczu; yuppie z gładkimi włosami i ostrym garniturze, który wygląda, jakby wrócił prosto z planu Amerykański psychol; piegowaty Brytyjczyk z rudym bobem, ubrany całkowicie na pomarańczowo; i wiele, wiele innych. Powell całkowicie wtapia się w każdą z tych tożsamości, szalejąc z nienagannym komicznym wyczuciem czasu.

Jednak jego najlepszą postacią jest przystojny czarodziej Ron. To zabójca, którego Gary wymyśla dla Madison (Adria Arjona), kobiety szukającej wyjścia z pełnego przemocy małżeństwa – ale po spotkaniu z nią Gary zapomina o swojej misji, pozwalając Madison ujść na sucho potencjalnemu przestępstwu, zanim nawiąże związek z ją w jego osobie Rona. Arjona ucieleśnia zarówno ognistość, jak i kruchość w tej z pewnością przełomowej dla niej roli, co czyni Madison nieodpartą partnerką dla Gary’ego/Rona, jednocześnie upewniając się, że zawsze jest coś wyłączony o niej, czego nie jesteśmy w stanie do końca określić. Jej chemia z Powellem jest niesamowita, a Linklater uchwycił ją poprzez dotyk i długotrwały kontakt wzrokowy. Romans oparty na kłamstwach i morderstwie na zlecenie nie jest do końca zdrową dynamiką, ale ta para jest zbyt magnetyczna, żeby się tym przejmować, a ich wspólna charyzma emanuje poza ekran, nawet gdy fabuła staje się bardziej intensywna i melodramatyczna.

Choć narracja jest pełna zwrotów akcji, reżyseria Linklatera wciąż potrafi przywołać przytulną, komfortową atmosferę jego najlepszych filmów o spędzaniu czasu wolnego. ZabójcaStyl wizualny jest czysty, nieskomplikowany — niezbyt pomysłowy, ale słoneczny, kolorowy i wciągający. Ta świeża, nowoczesna estetyka ładnie zestawia się z bardziej tradycyjną, jazzową partyturą. Ale choć jest kilka dramatycznych scen, które budują napięcie, szczególnie w trzecim akcie, film przeważnie toczy się w miarę równym tempie – zawsze jest zabawny, ale nigdy nie zapewnia ogromnych zmian tempa i emocji. Wątpliwe jest również to, jak szybko Gary jest w stanie zmienić bieg z niezdarnego, społecznie niezdarnego technika w chłodnego jak ogórek zabójcę kontraktowego. Scenariusz wykorzystuje pracę Gary’ego jako nauczyciela psychologii i filozofii, aby zgłębić tę kwestię oraz etykę jego roli fałszywego zabójcy, ale eksploracja ta pozostaje dość powierzchowna.

Zmiany osobowości Gary’ego powodujące urazy kręgosłupa szyjnego to tylko sprzeczka – pomijając te kwestie, Zabójca dostarcza na niemal każdym poziomie. To zabawne, seksowne, ekscytujące i fascynujące. Jest oryginalny i odświeżający. To po prostu cholernie dobry czas w kinie — więc tym bardziej szkoda, że ​​po odebraniu go do dystrybucji przez Netflix będzie miał tak ograniczoną emisję kinową. Jeśli możesz, spróbuj osobiście obejrzeć na dużym ekranie porywającą miksturę Linklatera, Powella i Arjony.