Ponieważ chrześcijanie obchodzą Wielki Post i Niedzielę Wielkanocną za nieco ponad tydzień, niektórzy mogą oburzyć się datą premiery horroru psychologicznego „Immaculate”, którego akcja rozgrywa się w tajemniczym i budzącym grozę klasztorze w Rzymie i obfituje w przerażające obrazy religijne i przedstawia niezliczoną ilość księży i ​​zakonnic o wątpliwym charakterze, delikatnie mówiąc.

Jako katolik nie poczułem się urażony. Jeśli film może zachwiać twoją wiarą, pracuj nad swoją wiarą. Jako krytyk byłem rozczarowany i niezbyt pod wrażeniem.

To zasługa Sydney Sweeney, reżysera Michaela Mohana i scenarzysty Andrew Lobela za podjęcie tak dużej decyzji i wygłoszenie odważnych (choć często stanowczych) stwierdzeń na temat zdominowanych przez mężczyzn instytucji sprawujących kontrolę nad ciałem kobiety oraz tego, jak ślepa wiara często może prowadzić do straszne i tragiczne skutki. Jednak pomimo obiecującego początku, „Immaculate” w zbyt dużym stopniu opiera się na jumpscare’ach i niepokojących obrazach, by wywołać szok, i wymyka się spod kontroli z absolutnie szaloną, kulminacyjną sekwencją, która przypomina tani horror.

Z wyraźnymi wpływami, takimi jak „Dziecko Rosemary” i oryginalna „Suspiria”, jest to film, który aspiruje do uzyskania wartości szokującej na wysokim poziomie i czasami mu się to udaje, ale zbyt wiele pozostaje niewyjaśnionych lub zbadanych tylko w połowie w ciągu 89 minut czasu trwania . Często mówimy o tym, że wieloodcinkowe seriale limitowane mogłyby lepiej sprawdzić się w roli filmu fabularnego; oto przykład filmu z kilkoma intrygującymi elementami, który mógłby być skuteczniejszy w ciągu sześciu odcinków transmitowanych strumieniowo.

To już trzecia współpraca reżysera Mohana i Sweeneya (który był tu także producentem), po serialu Netfliksa „Everything Sucks!” z 2017 roku. oraz w thrillerze erotycznym „The Voyeurs” z 2021 r. Sweeney gra siostrę Cecelię, nowicjatkę z okolic Detroit, która udała się na włoską wieś, aby dołączyć do Matki Bożej Bolesnej, która służy jako klasztor i hospicjum dla starszych i chorych zakonnic, w których mogą spędzić ich ostatnie dni. Siostra Cecelia jest tutaj na prośbę przystojnego, przystojnego gwiazdy filmowej, ojca Sal Tedeschi (Álvaro Morte), który kiedyś studiował biologię, zanim zwrócił się do Boga, i wydaje się, że to rodzaj anegdotycznych informacji, które mogą się później przydać .

Od chwili przybycia Cecelii do Włoch wszystko wydaje się… wyłączony. Celnicy na lotnisku robią uwagi (po włosku, czego Cecelia jeszcze się nie nauczyła) o tym, jaką „marnotrawstwem” jest dla tak pięknej młodej kobiety złożenie ślubu czystości.

Po przybyciu do klasztoru znajduje się w środowisku „wrednych dziewcząt”. Cecelia zaprzyjaźnia się z siostrą Gwen (Bernadetta Porcaroli), która uciekła do klasztoru, aby uciec przed pełnym przemocy związkiem, ale Cecelia również staje się rywalką zazdrosnej i złośliwej siostry Isabelle (Giulia Heathfield Di Renzi). Istnieje także historia związana z siostrą Marią (Simona Tabasco), która z jakiegoś powodu próbowała uciec z klasztoru w środku nocy, co miało brutalne konsekwencje.

Matka Boża Bolesna jest pozornie miejscem świętym, ale wydaje się bardziej złowieszcze niż hotel Overlook z „Lśnienia”. (Scenografia i zdjęcia do tego filmu są imponujące.)

Cecelia ledwo zadomowiła się w klasztorze, gdy odkrywa, że ​​jest w ciąży, co jest szokiem, biorąc pod uwagę, że Cecelia nigdy „nie miała kongresu” z mężczyzną. Kardynał (Giorgio Colangeli) i Matka Przełożona (Dora Romano) postanawiają, że jest to Niepokalane Poczęcie i że dziecko Cecylii musi być drugim przyjściem Chrystusa. (Wyobraźcie sobie, że jesteście miłą dziewczyną z Michigan, która po prostu chciała odpowiedzieć na wyższe powołanie i zrobić coś dobrego na świecie, a potem otrzymać TAKĄ wiadomość.

Reakcją Cecelii jest szok, oszołomienie i poczucie zagubienia; Nie pomaga fakt, że nie wszyscy w klasztorze są zadowoleni z takiego rozwoju sytuacji, a niektórzy uważają go za całkowicie niewłaściwy, a nawet nieprzyzwoity.

Obrazy i symbolika religijna w „Immaculate” w miarę upływu czasu nabierają innego biegu, a w grę wchodzi wszystko, od krucyfiksów po paciorki różańca i gwóźdź, podobno z krzyża Jezusa Chrystusa.

Hierarchia nie pozwala Cecelii odwiedzić szpitala. To wydaje się podejrzane, prawda? Dostrzegamy zakonnice w czerwonych maskach zakrywających twarz, które sprawiają wrażenie, jakby miały zaraz obrabować bank. Odbywają się rytuały kary i poświęcenia. Ojciec Sal przedstawia Cecelii (i nam) wykład, który wywołuje prawdziwy wyje i który dla tego widza skutecznie przekreślił wszelkie szanse na kupienie tej przesiąkniętej krwią histerii.

Sydney Sweeney po raz kolejny demonstruje swoją gotowość do podejmowania trudnych i ostrych materiałów – jest tutaj na terytorium Florence Pugh – i wykonuje solidną robotę, ale „Immaculate” jest tak zaabsorbowany próbami wstrząśnięcia nami szybkimi strachami, że zaniedbuje zapewnienie trwałego i znaczny terror.