Co robiłem na wakacjach (widziałem, jak zostałem stracony).
Zdjęcie: dzięki uprzejmości NEON i Topic

Basen bez krawędzi rozgrywa się w wymyślonym kraju Li Tolqa, biednym i konserwatywnym religijnie kraju, w którym znajduje się szereg luksusowych kurortów, których klienci nie są ani jednym, ani drugim. Grany na ekranie przez części Chorwacji i Węgier, Li Tolqa jest nasycony niejasną innością, która oznacza miejsca na całym świecie, gdzie turyści egzystują w innej rzeczywistości i innych zasadach niż mieszkańcy. W Pa Qlqa Pearl Princess, gdzie nieudany powieściopisarz James Foster (Alexander Skarsgård) spędza przygnębiony pobyt ze swoją zamożną żoną Em (Cleopatra Coleman), pracownicy są uśmiechnięci i troskliwi. Miejscowy mężczyzna wpada na posiadłość, jeżdżąc wściekle po plaży quadem — „Składając oświadczenie”, jak ironicznie zauważa inny gość, Gabi (Mia Goth). Z początku strzeżone, otoczone drutem kolczastym ściany wokół tego miejsca wydają się zapewniać ochronę przed taką wrogością. Ale po tym, jak James i Em spotykają się z Gabi i jej partnerem Albanem (Jalil Lespert), powracającymi gośćmi, którzy zachęcają ich do jednodniowej wycieczki do pobliskiej zatoczki, wydaje się, że te płoty nie mają na celu powstrzymania rdzennych mieszkańców Li Tolqa z dala, a bardziej turystów. w.

Basen bez krawędzi to trzeci i jak dotąd najlepszy film Brandona Cronenberga, którego nepo-baby bona fides jest oczywiste, ale który również nie bał się zapraszać do porównań ze swoim słynnym ojcem, pracując w tym samym królestwie horrorów science-fiction. Młodszy Cronenberg ma swoje własne obsesje, między innymi ideę zgrabnie zglobalizowanego świata, przez który przedziera się niezdyscyplinowana elita. Jego ostatni film, thriller z zamianą ciał z 2020 roku Posiadacz, miało miejsce w alternatywnym Toronto, pulsującym, ale przytłaczająco ogólnym kapitale korporacyjnym. Cały ten handel zdenaturował miasto, pozostawiając szklane wieże zamieszkałe przez kastę beznarodowych współczesnych arystokratów i ich świty. Basen bez krawędzi’s Li Tolqa jest faktycznie miejscem, w którym ci sami ludzie spędzają wakacje. Podczas kolacji w chińskiej restauracji prowadzonej w całości przez Li Tolqansa, Alban wyjawia, że ​​jest Szwajcarem przez Paryż, podczas gdy Gabi jest z Londynu, choć teraz mieszkają w Los Angeles, gdzie prowadzi dziennik o nazwie Szklana tafla i gra w reklamach. Em, Australijczyk i James (który ma ten płaski amerykański akcent, którego Skarsgård nie wyrwał z żadnego regionu, który faktycznie istnieje) pochodzą z tej samej uprzywilejowanej kasty.

Szczegóły społeczeństwa Li Tolqan, od uczt w porze deszczowej, przez groteskowe maski ludowe, po halucynogenny korzeń używany podczas ceremonii religijnych, są uważane przez te postacie za osobliwe, tak jakby sama idea więzi kulturowych była archaiczną nowością. Ale kiedy James przypadkowo uderza i zabija kogoś w drodze powrotnej do kurortu, cała radość z tego innego sposobu życia wyparowuje, ponieważ prawo federalne wymaga, aby został stracony przez najstarszego syna zmarłego – chyba że James chce wziąć udział w wyjątku oferowane turystom i dyplomatom. W zamian za opłatę, James zostanie sklonowany właśnie tam, w brutalistycznych granicach komisariatu policji, przy użyciu technologii, która najwyraźniej jest unikalna dla Li Tolqa, a jego w pełni świadomy sobowtór zostanie zamordowany zamiast niego, podczas gdy on będzie świadkiem. Spektakl przeraża Em, ale James jest urzeczony i znajduje wymówkę, by zostać w towarzystwie Gabi, która przedstawia go grupie innych „zombie”, którzy wszyscy widzieli, jak giną z rąk systemu prawnego Li Tolqana .

Jak Robert Angier Hugh Jackmana w Prestiż, mordując się raz po raz każdej nocy, wydaje się, że śmierć ich sobowtórów wymagała od tych ludzi nieobliczalnej, rozdzierającej duszę ceny. Bachana seksu grupowego, nadużywania substancji psychoaktywnych i przemocy ze snu, w którą angażuje się załoga, jest napędzana świadomością, że niezależnie od tego, jakie okrucieństwa popełnią, zawsze mogą wykupić sobie wyjście. Cronenberg ma zamiłowanie do ekstremalnych obrazów — na początku filmu (przynajmniej w wersji NC-17, chociaż wersja, która trafia do kin ma kategorię wiekową R), jest zbliżenie penisa z wytryskiem, które później jest odzwierciedlone przez bliskie -up kłucie, które jest tak samo śliskie jak płyny ustrojowe. Zamiast przedstawiać te widoki jako prowokacyjne, przedstawia je z obojętnością, która czyni je bardziej niepokojącymi. Zamglone widowiska filmu w końcu stają się odrętwiałe, podobnie jak kolej Gotha jako wyjącego prowodyra, ale to wszystko jest zgodne z doświadczeniem. To nie byłyby prawdziwe wakacje, gdybyś nie był gotowy na koniec rzeczy przynajmniej dzień przed planowanym wyjazdem.

Poza tym, że jest filmem o bezdusznych odrzutowcach jako nowej formie chodzącego trupa, ugruntowanego i nie przejmującego się niczym, Basen bez krawędzi to fantasmagoryczna oda do wrażenia zbyt długiego przebywania na przyjęciu. Choć z pewnością nie celowo, wydaje się, że oznacza to koniec ery kina ucieczkowego, którą COVID zapoczątkował zarówno z konieczności, jak i z pragnienia. Wysyłanie postaci do wiejskich domów, na śródziemnomorskie wyspy lub na plaże, które postarzały, było wygodne w produkcji pandemicznej, a także w odpowiedzi na powszechnie odczuwane pragnienie ucieczki od ograniczeń naszej ograniczonej egzystencji. Basen bez krawędzi, którego znaczna część została nakręcona w hotelu w Szybeniku na dalmatyńskim wybrzeżu, jest częścią tej niedawnej tradycji. A jednak, po obejrzeniu Jamesa próbującego odzyskać swoje mojo poprzez coraz bardziej surrealistyczną i sadystyczną odyseję przez fikcyjną wieś Li Tolqa, zakwaterowaną przez robotników i miejscowych, którzy nie mają innego wyjścia, pozostaje ci tylko poczucie, że może to naprawdę czas wracać do domu.