Zarejestruj się, aby otrzymywać bezpłatne alerty o najświeższych wiadomościach w czasie rzeczywistym bezpośrednio do swojej skrzynki odbiorczej.

Zapisz się na nasze bezpłatne e-maile z najświeższymi wiadomościami

Na jej obrazie z XVII wieku Judyta zabijająca HolofernesaBarokowa artystka Artemisia Gentileschi przedstawiła słynną scenę biblijnej zemsty: Judyta ścinająca głowę asyryjskiemu generałowi Holofernesowi. Od momentu powstania obraz był odczytywany jako namiastka własnych doświadczeń Gentileschi – Gentileschi została zgwałcona przez swojego mentora, Agostino Tassiego – i, co za tym idzie, stał się symbolem kobiet przejmujących kontrolę nad swoimi historiami po przemocy dokonywanej przez mężczyzn. Więc kiedy pojawia się przed oczami sceptycznego detektywa w nowym thrillerze BBC Cat Jones, Molowiemy, że czeka nas historia pełna kontrowersyjnych i odzyskanych narracji.

W sennym miasteczku w Lancashire, gdzie wszyscy się znają – a połowa z nich jest spokrewniona – pożar w boathouse uruchamia ciąg wydarzeń, które poprowadzą DC Ember Manning (Jenna Coleman) z powrotem do jej własnej przeszłości. Przeszukując popioły, obok Ember, podcaster Riz Samuel (Weruche Opia), który pojawił się, aby zbadać nierozwiązaną sprawę. Dziewczyna, Amy (Bo Bragason), zniknęła dziesiątki lat temu, a jej ciała nigdy nie odnaleziono. Co łączy piekło na molo z tą zaginioną dziewczyną? I czy ta starożytna historia ma związek z szeregiem współczesnych przestępstw seksualnych?

To znajoma mieszanka. Procedura policyjna przeplata się z retrospekcją, pozwalając widzom wczuć się w historię Amy i jej przyjaciółki Caitlin (Laura Marcus), rozgrywającą się w latach 90., podczas gdy Ember i Riz prowadzą śledztwo w teraźniejszości. Ember, której zmarły były mąż (w tej roli Dom SmokaTom Glynn-Carney (ur. 1962) jest zamieszany w te dawne wydarzenia, jest utalentowaną, ale bezczelną policjantką, o wiele przekwalifikowaną na stanowisko detektywa. „Jestem zagadką, owiniętą w zagadkę, owiniętą w niedrogie ubranie biurowe” — mówi swojemu niezdarnemu pomocnikowi, Hitchowi (Archie Renaux). Wychowywanie nastoletniej córki podczas pracy na patrolu nie dało Ember zbyt wiele czasu na introspekcję na temat jej związku, ale dynamika władzy ujawniona w sprawie Amy zmusza ją do zmierzenia się z pytaniami dotyczącymi jej własnego życia.

otwórz obraz w galerii

Coleman – najbardziej znana widzom z roli Doktor Kto asystentka – jest doskonałym kotwicą dla wydarzeń, nadając Ember wiarygodną charyzmę. „Potrafię wykryć własne dupki” – oznajmia z dumą. A to świat pełen takich dupków; świat, w którym przestępstwa mężczyzn wobec kobiet wypływają na powierzchnię niczym fale na jeziorze. Jeśli Molo ma obsesję, jest nią endemiczna natura nadużyć. Ember opisuje poszukiwania przestępców seksualnych w mieście – mężczyzn, którzy prawdopodobnie zgwałcili i zapłodnili nieletnią – jako poszukiwanie „igły w stercie igieł”. W tym środowisku ciągłych naruszeń, jak znaleźć osobę, która posunie się o krok dalej i zostanie zabójcą?

„Nie wierzę, że każdy mężczyzna jest zdolny do skrzywdzenia kobiety” – mówi Ember grupie uczennic – „ale żyjemy w inkubatorze dla tych, którzy są”. To jasny, feministyczny wątek przewodni – rodzaj dydaktycznego komentarza, którego często brakuje w kryminalnych (i prawdziwych) przedstawieniach przemocy wobec kobiet. To oczywiście skutkuje elementem ciastkarstwogdzie serial popada w konflikt z tym, co krytykuje. Podczas gdy Ember prowadzi krucjatę, by odsłonić systemową mizoginię społeczności, retrospekcje przedstawiają te nastoletnie dziewczyny w jawnie seksualizowany sposób. Równowaga między przekazem a metodą jest obarczona komplikacjami.

Mimo wszystko jest tam o wiele więcej dobrych rzeczy Molo niż w przeciętnym dramacie „wadliwego detektywa” (i tak, Ember ma wszystkie cechy charakterystyczne dla tego tropu: martwy małżonek, niegrzeczna córka, trudności z autorytetem). W przeciwieństwie do wielu ostatnich dramatów policyjnych, elementy tajemnicy są wyraźne; obsada postaci jest stosunkowo ograniczona. Jeśli rozwiązanie nie wytycza nowego kreatywnego szlaku, przynajmniej opiera się pokusie tanich zwrotów akcji, które są tak powszechne w narracjach o mieszanej osi czasu. A jeśli scenariusz czasami kuleje poza ekranem („To miejsce jest jak A do Z mizoginii”, oświadcza Riz, „a V jak obwinianie ofiary”), to przynajmniej Coleman jest uspokajająco godną uwagi postacią.

Molo nie wymyśla na nowo kryminału. W rzeczywistości, w dużej mierze czerpie z bogatego katalogu BBC. Jednak powściągliwa i samowystarczalna natura narracji oraz jej sympatyczny protagonista rekompensują większość tej banalności. Rezultatem jest kompulsywna tajemnica, która pewnie i niejasno nosi swoją politykę. Może nie ma walorów artystycznych, aby wisieć w Uffizi, ale w panteonie dramatów o nierozwiązanych sprawach zasługuje na swoje miejsce na ścianie.

„The Jetty” jest dostępny na BBC One i iPlayerze