Jest scena karaoke Resztki; mam nadzieję, że to widziałeś. Kevin Garvey, grany przez Justina Therouxa, utknął w hotelu, który może być czyśćcem, i nie może wrócić do domu, dopóki nie przejdzie upokarzającej męki publicznego śpiewania. Pani Davis bierze ducha tej sceny – zadanie tak absurdalne, że aż głębokie – a następnie wybiera głupotę i robi z tego show. — Bo to głupie! Kevin protestuje dalej Resztki poproszony o zakręcenie kołem karaoke w zaświatach. „To jest takie głupie!” Pani DavisSimone (Betty Gilpin) pluje na [redacted major reveal], knebel tak dobry, że uszczęśliwia mnie od tygodni. Ona ma rację! I to jest genialne!

Pani Davisekscytująco dziwną nową serię Peacock od Tary Hernandez (Teoria Wielkiego Wybuchu) i Damona Lindelofa (Resztki), śmiesz w to wątpić. Tańczy ponad linią dopuszczalnej głupoty; kilka razy we wczesnych odcinkach prawie cię traci, tylko po to, by cię odzyskać. To, co sprawia, że ​​działa, to całkowite zaangażowanie, które zaczyna się od prowadzenia. Betty Gilpin, która była włączona BLASK, powraca w roli, na którą zasługuje, jako siostra Simone, zakonnica z niecodziennego klasztoru, która postanawia zniszczyć algorytm sztucznej inteligencji znany jako pani Davis. Gilpin, dowcipny i nieprzewidywalny, porusza się po scenach jak ludzki wykrzyknik, zarówno potęgując komedię, jak i ugruntowując emocje z przenikliwą szczerością. Prosi się ją o zrobienie wszystkiego po trochu i robi to z przyzwyczajenia.

Dla Simone, która obwinia algorytm o rodzinną tragedię, walka z panią Davis jest sprawą osobistą. To także stawia ją w sprzeczności z prawie wszystkimi innymi na świecie. Ta aplikacja jest tak uwielbiana, że ​​wszystkie inne media społecznościowe stały się przestarzałe. Ludzie komunikują się z panią Davis przez jedną słuchawkę; publiczność nigdy nie słyszy jej głosu, więc oddanie jej użytkowników jest prywatne. (Twórcy serialu nazwali aplikację na cześć nauczyciela Hernandeza z pierwszej i drugiej klasy, co jest skrótem od rodzaju opiekuńczej postaci, za jaką większość użytkowników ją postrzega.) Simone, która nie jest użytkownikiem, rozmawia z nią tylko przez innych ludzi, a mimo to sztuczna inteligencja wydaje się mieć nieskończone sposoby na zwrócenie uwagi Simone. Jak w przypadku każdego autorytetu, pełny zakres władzy pani Davis jest najbardziej widoczny dla tych, którzy jej się sprzeciwiają. Najlepszym sposobem Simone na pokonanie jej jest ukończenie klasycznej misji: odnalezienie i zniszczenie Świętego Graala.

Dlaczego? Z pewnością istnieją powody fabularne, które serial sprytnie przekręca więcej niż raz. To też tylko zabawa. Dlaczego nie pozwolić zakonnicy być Indianą Jonesem? Jednym z nielicznych sprzymierzeńców Simone w jej wyprawie jest jej najlepszy przyjaciel z dzieciństwa i były chłopak, Wiley (Jake McDorman), były gwiazdor młodzieżowego rodeo, który ma własne powody, dla których chce, aby algorytm zniknął. Wraz z braćmi założył podziemny ruch oporu, którego celem jest pokrzyżowanie planów pani Davis. McDorman jest zabawnym, ujmującym pomocnikiem, a on i Gilpin żartują sobie nawzajem, jakby robili to od lat.

Wiley jest przerośniętym chłopcem, który otacza się innymi zagubionymi chłopcami, nadając swojej stronie serialu męskość, która jest kreskówkowa, ale także słodka. Tę równowagę podsumowuje jego przyjaciel JQ (Chris Diamantopoulos), pawi Australijczyk, który balansuje na krawędzi bycia nieznośnym, ale całkowicie mu się to udaje. Taka jest moc Pani Davis’ rzucać. Andy McQueen wnosi duszę do trudnej roli jako Jay, postać, o której nie mogę nic powiedzieć. Ben Chaplin gra profesora, który utknął na wyspie (ukłon w stronę pracy Lindelofa nad Zaginiony), Margo Martindale gra matkę przełożoną Simone i ZłoKatja Herbers odgrywa kluczową rolę w poszukiwaniach Simone.

Pani Davis, aplikacja, może nie być samoświadoma, ale serial absolutnie taki jest i mruga do widzów po drodze. Fantastyczny piąty odcinek to historia opowiedziana głównie w retrospekcji, w której Simone i Wiley grają Statlera i Waldorfa na widowni, ważąc każdy zwrot akcji. („To trochę jak powracający temat” – zauważa Wiley.) W innym odcinku Wiley ostrzega Simone: „Nie lekceważ tego, jak głupie to się robi, kochanie”, aw jeszcze innym mówi tajemniczemu księdzu (Tom Wlaschiha) , „Radziłbym ci uziemić swój występ. Jesteś o wiele za duży”. Simone wielokrotnie przypomina Wileyowi, aby nie tłumaczył się zbytnio, co jest artystyczną misją, za którą (zwykle) podąża seria. Jednym z zmartwień serialu jest to, że technologia pozbawi życia magię, oferując wszystkie odpowiedzi; jest radość z niezrozumienia wszystkiego, i Pani Davis daje ci tę radość.

Córka magików scenicznych z Reno (grana przez Elizabeth Marvel i Davida Arquette), Simone jest podejrzliwa, że ​​jest odgrywana jako głupek w czyimś wielkim planie. W terminologii magików nienawidzi być zmuszana: „To wtedy, gdy myślisz, że coś wybierasz, ale to już zostało dla ciebie wybrane”. Ale jako zakonnica chce własnego rodzaju magii — z systemu wierzeń, którym grozi pani Davis — i czasami zastanawia się, czy nie poddaje się innej sile. Poza całym zabawnym chaosem, Pani Davis zadaje poważne, choć nieco chaotyczne pytania o to, czy życie toczy się zgodnie z planem, czy ten plan jest inteligentny, czy nie, i czy władza może być także miłością. Pod koniec wszystkie jego idee wydają się być wzajemnymi metaforami i wszystkie można prześledzić wstecz do napiętej relacji między matkami i córkami.

Nie da się uniknąć aktualności programu o sztucznej inteligencji teraz, kiedy najgorętsza debata w technologii dotyczy tego, czyja praca będzie przestarzała w następnej kolejności. Czy to program „technologia jest zła”? Nie wyłącznie. Pani Davis jest na przemian sceptyczny i przerażony tym, co potrafią nasze telefony (kiedy pani Davis mówi przez kogoś, może to wyglądać jak opętanie w horrorze), ale serial jest również skłonny docenić dobro: możliwość połączenia, możliwość pomóc nieznajomym, nawet komfort rozproszenia. Jest zaniepokojony, ale to nie jest skarcenie. Scenarzyści wykorzystali algorytm (opracowany przez scenarzystę Jonny’ego Sun), aby stworzyć tytuły odcinków, nadając im hity, takie jak „A Baby With Wings, a Sad Boy With Wings and a Great Helmet”. Może sztuczna inteligencja dobrze sobie radzi z samodzielnym wierceniem dziur.

Trudno o tym mówić Pani Davis bez psucia dreszczyku emocji — niektóre z najfajniejszych pomysłów serialu to niespodzianki, a gagi wciąż się pojawiają. Wszystko, co wydaje się poważne, można później wyśmiać, wszystko, co wydaje się zabawne, może stać się szczere, a najlepsze elementy serii są jednocześnie. Gdybym chciał go skrytykować, zaznaczyłbym, że trzeci odcinek jest najbliższy Pani Davis zbliża się powolna godzina; jest Ręce na Hardbody’egorywalizacja w stylu, która ciągnie się w środku. Oś czasu serialu niekoniecznie się sumuje. A jego teologia jest trudna do zrozumienia bez naginania mózgu, ale z drugiej strony sens nie jest najważniejszy. Pani Davis jest poświęcony świętości niewytłumaczalnego. To program, który zaprasza cię do studiowania szczegółów, ale działa tak dobrze, gdy po prostu pozwalasz mu się obmyć, uczucie, a nie algorytm.

Premiery: Premiera pierwszych czterech odcinków odbędzie się w czwartek, 20 kwietnia w Peacock, a kolejne odcinki będą pojawiać się w każdy czwartek
Kto w tym jest: Betty Gilpin, Jake McDorman, Andy McQueen, Elizabeth Marvel, Ben Chaplin, David Arquette, Chris Diamantopoulos, Katja Herbers, Mathilde Ollivier, Margo Martindale
Kto za tym stoi: Tara Hernandez i Damon Lindelof (współtwórcy)
Dla fanów: Resztki w najdziwniejszy sposób
Ile odcinków obejrzeliśmy: 8 z 8