W 2023 r. doświadczyliśmy eksplozji filmów Corporate Origin Story, od czterogwiazdkowych tytułów „Air” i „Blackberry”, po twórczy i pomysłowy „Tetris” oraz odpowiednio głupi i zabawny „The Beanie Bubble” po stereotypowy „Flamin” ’ Gorący.” Najnowszym dziełem w jego markowym gatunku jest film Jerry’ego Seinfelda z serwisu Netflix „Unfrosted” – zdumiewająco nieśmieszna, głęboko dziwna animacja na żywo, która jest tak straszna w czystym pomieszczeniu, że niemal przypomina horror.

Dziwię się, że reżyser/współscenarzysta/producent/gwiazda Seinfeld, jeden z najbystrzejszych i najbardziej spostrzegawczych umysłów komediowych swojego pokolenia, nie wstrzymał produkcji w połowie, nie zadzwonił do Time of Death i nie przeprosił wszystkich za stratę czasu. „Unfrosted” jest tak okropny, że wspomniany „Flamin’ Hot” wydaje się być „The Social Network”. Jeśli istniałby program zwany Programem Ochrony Świadków IMDB, w ramach którego można byłoby usunąć twoje nazwisko z napisów końcowych konkretnego projektu, byłby to ten projekt.

Podczas gdy „Air” i inni byli w różnym stopniu fabularyzowani, ale nadal mieli pewne powiązania z prawdziwymi wydarzeniami, Seinfeld i jego współautorzy zdecydowali się na historię zawierającą może 5% ustalonej, czystej historii o narodzinach Pop-Tart i wykorzystuje to jako podstawę dla jaskrawej, głęboko niesprytnej serii scen, które przypominają niestworzone szkice z „Pee-Wee’s Playhouse”. Raz za razem dziwne i odstraszające triumfy nad pomysłowymi i ujmującymi.

W kadrze filmu „Unfrosted” Bob Cabana z Seinfelda siedzi obok uciekającego dzieciaka w restauracji i opowiada mu „prawdziwą historię” narodzin Pop-Tart „we wczesnych latach 60. [when] amerykański poranek definiowany był przez mleko i płatki zbożowe”. Przypomnijmy sobie naszą główną historię, której akcja rozgrywa się w Battle Creek w stanie Michigan w stylu „Nie martw się, kochanie”, gdzie firmy produkujące płatki zbożowe Post i Kellogg walczą „zębami i językiem o zwycięstwo”, jak to ujął Bob.

Okazuje się, że Bob jest młodym (młodym?) dyrektorem firmy Kellogg, który podlega bezpośrednio Edselowi Kelloggowi III (Jim Gaffigan), błaznemu bufonowi, który toczy nieustający pojedynek z Marjorie Post (Amy Schumer), podczas gdy każda firma stara się wygrać Wyścig śniadaniowy, który ostatecznie staje się tak gorący, że angażują się w niego prezydent John F. Kennedy (Bill Burr) i przywódca Związku Radzieckiego Nikita Chruszczow (Dean Norris). Do obowiązków Boba należy: nadzorowanie produkcji reklam telewizyjnych Kellogga, z kryminalnie błędnie obsadzonym Hugh Grantem w roli wybrednej wersji legendarnego Thurla Ravenscrofta o głębokim głosie, który gra Tony’ego Tygrysa, oraz Kyle’a Mooneya, Mikey’a Daya i Drew Tarvera w roli Snapa, Odpowiednio Crackle i Pop.

Jest to jeden z wielu niewytłumaczalnych elementów w „Unfrosted” – Grant gra Ravenscrofta, który gra Tony’ego Tygrysa, ale Snap, Crackle i Pop są przedstawiani nie jako aktorzy, ale jako jednostki zwane Snap, Crackle i Pop. Wydaje się, że nie mają normalnego ludzkiego alter ego; nigdy nie tracą charakteru. To samo dotyczy szefa kuchni Boyardee (Bobby Moynihan) i Isaiaha Lamba (Andy Daly), znanego również jako facet z Quaker Oats. Postacie te są przedstawiane nie jako aktorzy odgrywający role, ale jako żywe wcielenia swoich marek.

Aby jeszcze bardziej zagmatwać sprawę, wchodzą w interakcje z „prawdziwymi” ludźmi, takimi jak Steve Schwinn (Jack McBrayer), Jack LaLanne (James Marsden) i Harold von Braunhunt (Thomas Lennon), handlarz znany z sztuczek, takich jak specyfikacje rentgenowskie i „ Niesamowite małpy morskie.” Dlaczego te ostatnie postacie z innych dziedzin występują w filmie Pop-Tarts? Głównie po to, żeby „Unfrosted” mógł marnować ogromną ilość czasu na sceny parodiujące „The Right Stuff” (w tym szczególnie niesmaczny żart o Gusie Grissomie). Docieramy także do gagów nawiązujących do „Ojca chrzestnego” i „Czasu apokalipsy”. Aktualny!

Melissa McCarthy gra naukowca z NASA zwerbowanego przez Boba do zespołu Kellogga, który próbuje wynaleźć ciasto owocowe, zanim Post będzie mógł wprowadzić podobny produkt na półki. Bez żadnego powodu od czasu do czasu przycinamy klipy przedstawiające Waltera Cronkite’a (Kyle Dunnigan) dostarczającego wiadomości, a „Unfrosted” bezdusznie zmienia Cronkite’a w niezdarnego, przesiąkniętego alkoholem głupca o umyśle dziecka.

Żarty kończą się bez wyrazu, jak wtedy, gdy Edsel Kellogg czyta gazetę i mówi: „Och, Wietnam, to wydaje się dobrym pomysłem” lub gdy jesteśmy świadkami długiej sceny pogrzebu, podczas której pogrążona w żałobie wdowa nie rozumie, dlaczego wszystkie te maskotki płatków śniadaniowych opłakują jej męża. Pod koniec gry otrzymujemy rozbudowaną sekwencję „akcji”, która ma na celu satyrę na powstanie z 6 stycznia, a jest tak kiepska i kiepsko nakręcona, jakby wszyscy zaangażowani w film właśnie się poddali. Mimo że to wszystko jest okropne, nic nie jest w stanie przygotować cię na wątek poboczny z udziałem żywego i bardzo przerażającego stworzenia „Sea Monkey Ravioli”.

„Unfrosted” to jeden z najgorszych filmów tej dekady.