DWe współczesnych filmach ta reputacja jest tragicznie niedoceniana. Streaming praktycznie wymazał koncepcję i urok wydania „od razu do wideo”. Wciąż powstają tanie, sensacyjne filmy, ale chętniej doceniają je jedynie niszowi widzowie. Nie ma czegoś takiego jak mainstreamowy film klasy B – nakręcony naprawdę za kilka pięciocentówek i nie wspierany przez fajne, markowe studio – na który głodni kinomani masowo wybiorą się, żeby go obejrzeć. Tanie emocje stały się tak rzadkie, że teraz wydają się rzadkie jak złoto.

Dom drogowy, luźna, ale żywa wersja popularnego serialu z 1989 roku, który zadowolił tłumy, został wyprodukowany przez Amazon i będzie transmitowany w Prime Video. Nie będziesz miał okazji zobaczyć tego w kinie. Ta strategia wydawnicza sprawiła, że ​​reżyser, Doug Liman – który dał nam pierwszą Tożsamość Bourn’a film, a także film z 2005 r Pan i Pani Smith—wyjątkowo niezadowolony: zaprotestował przeciwko decyzji Amazona, bojkotując premierę filmu na SXSW. Liman walczy z wiatrakami, ale ma rację. Dom drogowy w domu gra całkiem nieźle, ale obejrzenie go w kinach z pełną szacunku, awanturniczą grupą kinomanów byłoby rzadką i doskonałą przyjemnością. To wielka, stracona szansa, którą wykorzystano w niewielkim stopniu.

Czytaj więcej: Jak Nowy Dom Przydrożny Aktualizuje „Dziwny, piwny” najlepszy zły film wszechczasów

Liman i jego gwiazda, Jake Gyllenhaal, dali nam film pełen wigoru, wibrujący wigorem i dowcipem. Gyllenhaal gra energicznego zawodnika UFC, który stał się bramkarzem Elwooda Daltona, który w niczym nie przypomina postaci granej przez wspaniałego, świetlistego Patricka Swayze w wersji z 1989 roku – jednak interpretacja Gyllenhaala działa jako rodzaj hołdu, ukłon w stronę radości i witalności co zdawało się animować każdy ruch Swayze’a. Podobnie jak Dalton Swayze’a, Gyllenhaal stara się uciec od wspomnienia pojedynczego morderczego czynu. Ale przekonujący właściciel baru, Frankie Jessiki Williams, wywabia go z ponurej samotności. Potrzebuje kogoś, kto posprząta bar, który odziedziczyła po ekscentrycznym wujku, tętniącą życiem knajpkę na Florida Keys, która nagle przyciągnęła niewłaściwy element. Dalton początkowo odmawia. Ma inne plany: w połowicznej próbie odebrania sobie życia wjeżdża samochodem pod nadjeżdżający pociąg, by ułamek sekundy zmienić zdanie od pewnej śmierci. Wtedy ponownie rozważa ofertę Frankiego i pojawia się na (fikcyjnym) Szklanym Kluczu z tylko jedną białą walizką na kółkach – jest komicznie mała jak na jego muskularną sylwetkę – i małym pudełkiem na sprzęt. Później, kiedy Frankie wręcza mu pierwszą wypłatę w postaci koperty pełnej gotówki, otwiera pudełko ze sprzętem i wkłada pieniądze do środka. To jest jego torebka! To ten rodzaj genialnych szczegółów postaci, który sprawi, że będę oglądać filmy na zawsze.

Gwarny nadmorski lokal Frankiego nazywa się po prostu Road House, a żartobliwa nazwa nie jest nawet żartem. Ludzie chodzą tam głównie, żeby się napić i dobrze się bawić (oraz posłuchać muzyki na żywo – na ścieżce dźwiękowej filmu znajdują się utwory od zydeco, przez eleganckie R&B, po zachwyty zespołów barowych). Jednak ostatnio twardy gang motocyklowy sprawia tam kłopoty. Pierwszej nocy w pracy Dalton atakuje ich wszystkich, jednego po drugim – łamiąc ręce, uderzając się w czoło, wyrzucając ciała w powietrze wirując w jujutsu – a później wiezie ich drogą do szpitala. Tam Dalton zaczyna zakochiwać się w lekarzu z oddziału ratunkowego, Ellie granej przez Daniellę Melchior, po tym jak ta cynicznie „dziękuje” mu za przywiezienie grupy rannych do jej szpitala, co tylko zwiększa obciążenie pracą jej i jej i tak już wyczerpanego personelu. Kiedy do niego przemawia, jego oczy praktycznie przybierają formę małych kreskówkowych serc. Ten dlatego obsadziłeś Jake’a Gyllenhaala w Dom drogowy przerobić; mięśnie to tylko lukier.

Okazuje się, że pokonany gang motocyklowy pracuje dla rozpieszczonego, bogatego dzieciaka Bena Brandta (w tej roli Billy Magnussen z doskonałym uśmieszkiem), syna uwięzionego przestępcy, który dla własnych egoistycznych celów stara się zniszczyć bar Frankiego. To naprawdę wszystko, co musisz wiedzieć o fabule Dom drogowy z wyprzedzeniem, choć powinniście przygotować się na pojawienie się Conora McGregora, prawdziwego UFC w wadze piórkowej, w roli łamacza czaszek o imieniu Knox: wkracza do filmu niczym mała lodówka na delikatnych, mocnych, wygiętych nogach. To jedno z najwspanialszych wejść na ekran od czasu, gdy Rita Hayworth przerzuciła włosy Gilda.

Odbywają się szalone pościgi łodzią Dom drogowy, eksplozja lub dwie i mnóstwo hałaśliwych walk. Liman aranżuje to wszystko z precyzją i żywotnością – nic dziwnego, że jest zmartwiony, że ludzie nie będą mogli obejrzeć jego filmu w kinie z innymi podobnie myślącymi duszami. Gyllenhaal również byłby niesamowitym efektem specjalnym na dużym ekranie. Teraz, w wieku 43 lat, stracił część urzekającego uroku, jaki miał jako młody aktor, w filmach takich jak Donniego Darko I Brokeback Mountain. Ale zostało to zastąpione czymś innym, może nawet czymś większym: jest jednym z najbardziej swobodnych i uduchowionych aktorów, jakich mamy. W Dom drogowy, jego wyczucie czasu jest suche jak wybielony na słońcu kamyk. Kiedy Ellie, po tym jak umieścił tych bandytów na ostrym dyżurze, nazywa go „przepełnionym wściekłością kutasem”, on powtarza to słowo kretyn jakby to był najsłodszy komplement – ​​jest niemal oszołomiony, że ta kobieca petarda w ogóle zwraca na niego uwagę.

Twarz Gyllenhaala jest teraz bardziej kanciasta, bardziej wyrzeźbiona. Jego rysy twarzy – zdecydowana linia szczęki, brwi przypominające dwie grube kreski, te ogromne oczy przypominające postacie z anime – nie rozluźniły się ani nie złagodziły. Stały się tylko bardziej zdecydowane i natarczywe. Gyllenhaal i Swayze byli przyjaciółmi, a jego występ tutaj stanowi hołd dla Swayze, bez żadnego papugowania, w filmie będącym modelem tego, czym może być remake. Pierwszy Dom drogowy trafił do kin, ale zyskał legendarne nowe życie na kablu i VHS. To nowe Dom drogowy pojawia się w czasie, gdy większość naszej rozrywki została zmniejszona do rozsądnych rozmiarów. Niech nawet na małym ekranie zwycięży jego niesforny duch.