Była najsłynniejszą kobietą na świecie. Jej małżeństwa (było ich osiem), romanse, biżuteria i katastrofy medyczne były wyczerpująco opisywane przez tabloidy i paparazzi. Ale z dala od świateł reflektorów, inna strona Elizabeth Taylor — dowcipna, zraniona, zdesperowana, by udowodnić swoją wartość — była dzielona z ciasnym kręgiem powierników, którzy otaczali ją w trakcie jej burzliwego życia.

I to właśnie Nanette Burstein, reżyserka nowego filmu dokumentalnego HBO „Elizabeth Taylor: The Lost Tapes”, mogła naświetlić tę kwestię po tym, jak skontaktowało się z nią stowarzyszenie Taylor Estate i pozwoliło jej przejrzeć 40 godzin nieopublikowanych nagrań audio z wywiadów, które legenda ekranu udzieliła w latach 60. dziennikarzowi Richardowi Merymanowi.

„Niezwykle rzadko zdarza się, aby legendarna gwiazda filmowa była tak szczera w kwestii swojego życia wewnętrznego” – mówi Burstein. „Była to okazja nie tylko do zrozumienia tej szanowanej osoby w historii kina, ale także do nakreślenia przebiegu ruchu kobiecego i sposobu, w jaki role kobiet zaczęły się zmieniać w latach 50. i 60.”

Taylor przeszła przez system studyjny, najpierw łamiąc serca jako 12-letni dżokej w „National Velvet”, a następnie rozwijając się w bardziej dorosłych rolach żon i debiutantek w filmach takich jak „Conspirator” i „Father of the Bride”, będąc jeszcze nastolatką. Film Bursteina zawiera materiały promocyjne dla 16-letniej Taylor, która niemal ślini się na jej widok. To kampania reklamowa, która nie zestarzała się dobrze.

„Mówiono o niej jako o seksbombie jeszcze przed ukończeniem 18. roku życia” – zauważa Burstein. „Podają nawet jej wymiary i wagę”.

Potem były związki Taylor poza ekranem, dobre (jej związek równych sobie z producentem Mike’iem Toddem), złe (jej przemocowe małżeństwo z Conradem Hiltonem) i skomplikowane (jej współzależna więź z Richardem Burtonem, która rozbłysła, zanim rozpadła się w powodzi alkoholu). Taylor widziała Todda, który zginął w katastrofie lotniczej około rok po ich ślubie, jako wielką miłość swojego życia.

„Moja teoria jest taka, że ​​przetrwałoby to”, mówi Burstein. „Był dla niej najlepszym partnerem. Myślę, że nakręciliby razem wiele filmów i w zdrowy sposób, ponieważ niektóre sposoby, w jakie kręciła filmy z Richardem Burtonem, nie były tak zdrowe”.

Po śmierci Todda nastąpiły triumfy zawodowe — w tym nominowane do Oscara role w filmach „Kotka na gorącym blaszanym dachu”, „Nagle, ostatniego lata” i oczywiście „Kto się boi Virginii Woolf?” — które odwoływały się do wybuchowych emocji Taylor, pozwalając jej rozciągać się i warczeć w sposób, któremu początkowo sprzeciwiali się właściciele studia.

Ale trwałym dziedzictwem Taylor była prawdopodobnie jej praca na rzecz walki z AIDS. Jej przyjaźń z gejami, takimi jak Roddy MacDowall, Montgomery Clift i Rock Hudson, których śmierć pomogła zwrócić uwagę na AIDS, dała jej osobiste powiązanie z tą chorobą. Stała się jedną z pierwszych gwiazd, które wykorzystały swoją platformę, aby promować więcej badań nad AIDS, wykorzystując swoją sławę do zbierania pieniędzy.

„AIDS postrzegano jako „chorobę homoseksualną” i nikt nie chciał nic z tym zrobić” – mówi Burstein. „Wściekało ją, że nikt o tym nie mówił. Pomyślała więc: „Cóż, mam tę sławę. Zawsze była toksyczną częścią mojego życia, ale dlaczego nie miałabym jej wykorzystać do zrobienia niesamowitych rzeczy?” I tak zrobiła. W jej umyśle było to jej największe osiągnięcie”.