Krytycy są podzieleni w sprawie dramatu telewizyjnego Netflix Ripley, opartego na bestsellerowych thrillerach Patricii Highsmith, w którym oszustem jest Andrew Scott.

Akcja rozgrywa się w Nowym Jorku lat 60. XX wieku. Scott gra bezwzględnego Toma Ripleya, wysłanego do Włoch przez magnata żeglugowego, aby przekonać syna do powrotu do rodzinnego biznesu.

Powstało już kilka adaptacji pięciu książek Highsmitha, w tym nominowany do Oscara film „Utalentowany pan Ripley” z 1999 r., w którym Matt Damon wcielił się w Ripleya, Jude Law w roli bogatego syna Dickiego Greenleafa i Gwyneth Paltrow w roli jego dziewczyny Marge.

W nowej wersji Dakota Fanning wcieli się w Marge, a Johnny Flynn wcieli się w Dickie.

Mangan powiedział, że najnowsza wersja była „błyskotliwą i noiryczną adaptacją”, mówiąc, że Scott pokazał „każdą uncję swojego talentu, niewysłowiony urok i lekko gadzi seks”.

Dodała: „Fani książki i tego, co można było zobaczyć – być może aż do teraz – jako jej ostatecznej wersji ekranowej, czyli Utalentowanego pana Ripleya Anthony’ego Minghelli, znają fabułę. Ale jej świeże wykonanie to już coś.

„Złość wlewa się we wszystko. Każda chwila piękna ostatecznie kończy się zatruciem. To jest cudowne”.

Tinubu dla kontrastu powiedział o serialu: „Pokręcony i głęboko niepokojący, ten Ripley wydaje się bardziej złowieszczy i sztywny niż jego poprzednicy, przez co serial jest raczej uciążliwy niż kuszący”.

Dodała: „Ripley potyka się po części dlatego, że Tomowi brakuje uwodzenia i sympatii.

„W serialu nie ma nic z homoerotyzmu filmu Minghelli, co jest rozczarowujące, ponieważ zmysłowość Scotta emanowała z ekranu w innych rolach”.

„Podczas gdy Highsmith wyobrażał sobie Ripleya jako niesamowicie spokojnego wspinacza towarzyskiego, który jest czarujący i naiwny, gdy nie bije ludzi po głowie wiosłem łodzi, Scott przedstawia go bardziej jako jawnego ghula – kogoś, kto emanuje socjopatyczną grozą w zakamarkach fantazyjne sale balowe” – napisał.

Porównując serial z poprzednimi adaptacjami, dodał: „Ripley wcale nie jest taką katastrofą, jak mogłaby być, przede wszystkim dlatego, że materiał źródłowy jest tak mocny, że trzeba być niesamowicie gęstym, aby go tak bardzo schrzanić.

„Ale nawiedza go duch poprzednich adaptacji, który nie jest w stanie uwolnić się z okowów wcześniejszej doskonałości”.

Pochwaliła głównego aktora, mówiąc: „Scott, jak można się spodziewać, jest wybitny – hipnotyzujący jako grzeczny, sprytny, ale bezwzględny psychopata”.

Midgley, który przyznał programowi cztery gwiazdki, powiedział również, że współcześni widzowie „mogą dokonywać porównań z Saltburnem, początkującym intruzem otaczającym bogatych”.

Serial został napisany i wyreżyserowany przez Stevena Zailliana, który zdobył Oscara za scenariusz za Listę Schindlera i był nominowany za takie filmy, jak Irlandczyk i Gangi Nowego Jorku.

„47-letni Andrew Scott jest za stary na raczkującego socjopatę, jakim ma być Tom Ripley z pierwszej powieści Highsmitha z tej serii. To odpowiedni wiek na późniejsze przygody Ripleya”.

Dodał jednak: „Scott łączy w sobie kruchość bliską kości Damona i kipiącą nieprzeniknialność Alaina Delona [in 1960’s Purple Noon] w uczynieniu tego niepewnego Toma Ripleya swoim.

„W jednej chwili jest niepewny i nie da się go zapomnieć, a w następnej jest uprzejmy i przebiegły. Całkowicie wiarygodnie porusza się między nimi dwoma”.

Fienberg powiedział również, że serial zasługuje na dalsze części. „Jeśli streamer traktuje Ripleya jako dramat, a nie limitowany serial, jest to rodzaj inteligentnej i skrupulatnie wyprodukowanej adaptacji literackiej – jak telewizja dla dorosłych w stylu Queen’s Gambit czy The Crown – która zasługuje na ogólną nagrodę. „

John Nugent z magazynu Empire przyznał serialowi cztery gwiazdki, mówiąc: „Andrew Scott – który jeszcze w zeszłym roku był tak niezwykle ludzki i bezbronny w All Of Us Strangers – oferuje wyraźnie innego Ripleya niż wszystkie, do których jesteśmy przyzwyczajeni: zniknęła gładkość Delon, czyli chłopięcy urok Damona.

„Jego Ripley, od początku uznany oszust, jest zimnokrwisty… psychopatia natychmiast wychodzi na powierzchnię”.

Nugent nazwał program „barokową, pięknie wykonaną wizją” i dodał: „Nieuchronnie jest to mniej zachęcające podejście do tej opowieści… Ale rzadko zdarza się, aby telewizja była tak ambitna i doskonale dostrojona”.

Dodała: „W sercu tej serii kryje się bezlitosna przebiegłość i rtęciowy duch, który jest śliski jak krew na włoskiej marmurowej podłodze”.