Szeroki, ponadpartyjny konsensus w Korei Południowej co do znaczenia Polski jako nabywcy broni wyróżnia się na zawzięcie podzielonej scenie politycznej w Seulu. Sprzedaż broni do Polski ma kluczowe znaczenie dla ambicji Seulu bycia czołowym światowym eksporterem broni. Tymczasem dla Polski najwyższej klasy technologia obronna Korei Południowej, w tym czołgi K-2 i wyrzutnie rakiet Chunmoo, mogą stanowić główne wzmocnienie polskiej obrony.

Jednak oprócz niepewności, która nieustannie nęka rentowność transakcji zbrojeniowych między Polską a Koreą Południową na poziomie dwustronnym, Rosja może również jeszcze bardziej skomplikować sprzedaż koreańskiej broni do Polski poprzez naciski dyplomatyczne. Dlatego też południowokoreańscy decydenci muszą dążyć do ponadpartyjnego porozumienia co do tego, w jakim stopniu kontynuowanie partnerstwa obronnego z Polską jest warte ryzyka dalszego niszczenia stosunków z Moskwą, aby Kreml nie próbował podważać takich transakcji, wykorzystując podziały partyzanckie w Korei Południowej w sprawie Seulu powiązania z Federacją Rosyjską.

Odstraszanie zagrożenia ze strony Korei Północnej pozostaje głównym priorytetem obronnym Seulu, jednak dla Korei Południowej coraz większe znaczenie zyskuje zdobycie pozycji czołowego gracza na światowym rynku broni. Prezydent Yoon Suk-yeol ma nadzieję, że do końca jego kadencji Korea Południowa stanie się czwartym co do wielkości eksporterem broni na świecie.

Sprzedaż broni do Polski, w ramach szerszej strategii eksportu obronności skierowanej do Europy, jest kluczowa dla ambicji Korei Południowej. Naukowcy z Korea Development Institute ostrzegają, że niepowodzenie w zabezpieczeniu umów na eksport broni do Polski utrudni Koreę Południową wysiłki zmierzające do osiągnięcia celu, jakim jest zostanie czołowym dostawcą broni.

Przemysł obronny Korei Południowej od dawna jest nierozerwalnie powiązany ze strategią gospodarczą kraju i obronnością kraju. Podczas gdy nacisk Yoona na „wspólne wartości” z krajami demokratycznymi bez wątpienia częściowo napędza coraz większe dostosowanie Korei Południowej do NATO, zwiększony dostęp do europejskiego rynku obronnego z pewnością napędza również dążenie Seulu do zacieśnienia więzi z sojuszem.

Mimo że Korea Południowa znalazła chętnego klienta w Polsce, transakcje pomiędzy Seulem a Warszawą nie przebiegały sprawnie.

Pojawiły się obawy co do zdolności Polski do sfinansowania pod koniec 2023 r. istniejących transakcji o wartości 22 miliardów dolarów ze względu na ograniczenia kwoty kredytu, jaki Korea Południowa może udzielić Polsce zgodnie z ustawą Export-Import Bank of Korea Act. Nadchodząca polska administracja Donalda Tuska oświadczyła wówczas, że dokona przeglądu obecnych kontraktów z południowokoreańskimi firmami zbrojeniowymi. Ostatecznie jednak ustawodawcy w Zgromadzeniu Narodowym Korei Południowej przyjęli nowelizację ustawy zwiększającą dopuszczalną wysokość pomocy finansowej, co pozornie ułatwiło kontynuację sprzedaży broni przez Koreę Południową do Polski.

Niemniej jednak po raz kolejny pojawiły się wątpliwości co do perspektyw przyszłych umów zbrojeniowych między Polską a Koreą Południową, co skłoniło Seul i Warszawę do podjęcia kroków łagodzących ostatnie obawy. W marcu 2024 r. najwyżsi dyplomaci obu krajów potwierdzili swoje zaangażowanie w dalszą współpracę w zakresie zamówień na broń, natomiast w następnym miesiącu polscy urzędnicy wysokiego szczebla oraz szef Administracji Programu Zakupów Obronnych (DAPA) w Korei Południowej odbyli spotkanie w ramach tygodnia -długa wizyta polskich delegatów.

Powtarzające się komplikacje w realizacji zakrojonych na szeroką skalę transakcji zbrojeniowych między Polską a Koreą Południową nie wróżą dobrze Korei Południowej jako dostawcy broni do Polski. Jednak nawet jeśli Seulowi i Warszawie ostatecznie uda się pokonać dwustronne przeszkody na drodze do dalszej współpracy obronnej, Rosja może również stanowić wyzwanie dla przyszłych transakcji zbrojeniowych.

W szczególności Moskwa może próbować wykorzystać chęć utrzymania relacji z Rosją wśród szerokich warstw elity politycznej Seulu do ograniczenia sprzedaży południowokoreańskiej broni Polsce i sąsiadującym z nią sojusznikom z NATO.

Rosja nie umknęła uwadze zacieśniania się powiązań obronnych Seulu z Polską od czasu inwazji Moskwy na Ukrainę na pełną skalę w 2022 roku. Nawet gdy uczeni związani z rządem w Moskwie argumentowali, że zainteresowanie Korei Południowej sprzedażą broni Polsce ma charakter czysto komercyjny, były minister obrony Rosji Siergiej Szojgu posunął się nawet do stwierdzenia, że ​​południowokoreańska sprzedaż broni do Polski może stanowić zagrożenie dla Rosji .

Zatem pomimo ponadpartyjnego konsensusu w Seulu, że sprzedaż broni do krajów takich jak Polska jest zgodna z interesem narodowym Korei Południowej, Rosja może jednak wykorzystać różnice w kręgach kształtujących politykę Korei Południowej, aby podważyć dalszą współpracę między Polską a Koreą Południową.

Stosunki Rosja-Korea Południowa, w dużej mierze stabilne i dające się pogodzić przez większą część ostatnich trzydziestu lat, od 2022 r. znajdują się pod napięciem. Podczas gdy Yoon konsekwentnie wspierał wysiłki Zachodu na rzecz pomocy Ukrainie, na lewicy politycznej pojawiło się kilka głosów w zakresie stanowienia prawa i polityki Korei Południowej społeczności analityczne przestrzegły przed zajmowaniem twardego stanowiska wobec Rosji.

Częstym tematem dyskursu na południowokoreańskiej lewicy politycznej na temat związków z Rosją jest potrzeba realizowania przez Seul wąskiego „interesu narodowego” w przeciwieństwie do wspierania „wspólnych wartości”. To węższe podejście niekoniecznie musi pokrywać się ze wsparciem dla Zachodu, szczególnie w świetle wojny na Ukrainie. Zwolennicy utrzymywania więzi z Kremlem argumentują ponadto, że w interesie Korei Południowej leży pozostawienie otwartych drzwi do współpracy gospodarczej z Rosją i optymalne umiejscowienie Seulu w zmienionym, powojennym porządku światowym.

Moskwa jest z pewnością zainteresowana wbiciem klina między Seulem a Zachodem w sprawie Ukrainy, co oznacza, że ​​nastroje w rosyjskich kręgach oficjalnych, że sprzedaż południowokoreańskiej broni do Polski stanowi zagrożenie dla Federacji Rosyjskiej, mogą potencjalnie wpłynąć na politykę Kremla wobec Seulu. Zwiększony eksport broni, będący częścią ambicji administracji Yoon, by przekształcić Koreę Południową w „globalne państwo kluczowe”, niezmiennie będzie przekładać się na rosnącą presję na Seul, aby zwiększył zaangażowanie w dynamikę globalnego bezpieczeństwa. Oznacza to, że Korea Południowa będzie musiała udoskonalić swój przekaz pod kątem wpływu strategii eksportu broni na jej relacje z takimi podmiotami jak Moskwa.

Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że Korea Południowa została poddana rosyjskim operacjom wpływów, Kreml może albo próbować przekonać elementy południowokoreańskiej elity politycznej, że utrzymanie relacji z Moskwą jest ważniejsze od porozumień z Polską, albo wręcz przestrzec, że zbrojenia na dużą skalę sprzedaż do Warszawy mogłaby zaszkodzić stosunkom Rosja-Korea Południowa, tak jak zrobił to Kreml w sprawie południowokoreańskich transferów broni na Ukrainę.

Południowokoreańscy decydenci po obu stronach spektrum politycznego mają teraz możliwość (a także potrzebę) określenia, czy – i w jakim stopniu – dalsza sprzedaż broni do Polski i innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej przyczynia się do interesu narodowego Korei Południowej w porównaniu z ryzykiem pogorszenia stosunków z Rosją.

Wśród decydentów z Korei Południowej może na razie utrzymywać się dwustronne zrozumienie, że transakcje obronne Seul-Warszawa stanowią wyraźny interes narodowy. Jednak stronnicze różnice w zbieżności powiązań Seulu z Rosją z interesem narodowym dają Kremlowi potencjalny wpływ na przebieg sprzedaży broni między Polską a Koreą Południową. Nadszedł zatem czas, aby południowokoreańscy decydenci reprezentujący całe spektrum polityczne jasno zdefiniowali, jak bardzo są skłonni potencjalnie zepsuć stosunki z Rosją w imię kontynuowania stosunków z Polską jako partnerem w transakcjach zbrojeniowych.