UWAGA REDAKTORA: Christian Lupsa był na koncercie Taylor Swift 3 sierpnia 2024 r. w Warszawie w Polsce. Opisał to doświadczenie w ramach swojego cotygodniowego eseju „Draft Four” na Substack. Jest on przedrukowany, lekko edytowany, za zgodą.

Przez Cristian Lupsa

WWkraczamy w późnoletnią melancholię, więc proponuję coś błyskotliwego: 9 rzeczy, których Taylor Swift nauczyła mnie o opowiadaniu historii w formie popularnej listy.

Tak, piosenkarka-supergwiazda Taylor Swift. Nazywaj mnie Szybkiale wiedz, że mój przypadek jest łagodny. Widziałem ją na żywo w Warszawie, podczas jej trzeciej z rzędu nocy gry przed około 70 000 ludzi. Występowała przez ponad trzy godziny, w show, którego nie potrafię dokładnie opisać, ponieważ chodziło w nim o emocje. Powiedzmy, że płakałem około trzech lub czterech razy i ledwo mogłem się ruszyć pod koniec. Mój Fitbit zmierzył tego dnia prawie 45 000 kroków.

Dla mnie to była tylko jedna noc, a Taylor jest w tej trasie od zeszłego roku. To jest poświęcenie. Przejdźmy do tych wniosków:

1. Struktura. Często najtrudniejszym zadaniem opowiadania historii jest zorganizowanie narracji w spójny sposób. „„Trasa koncertowa Eras” Taylor wykorzystała swoje 18 lat muzyki jako ramy i zabrała nas w chronologiczną podróż: od nastoletnich dni miłosnych, przez chwile podnoszenia się z pozycji dorosłego siebie, po współczesne noce pytań egzystencjalnych. Działa, ponieważ dobra struktura to robi: jest wystarczająco przewidywalna, abyś wiedział, dokąd zmierza, a jednocześnie wystarczająco tajemnicza, abyś poczuł się mądry, jeśli zobaczysz, że coś nadchodzi.

2. Ustawienia. To, co wyróżnia zapadającą w pamięć długą literaturę faktu od reszty dziennikarstwa, to historia, która rozgrywa się w określonym miejscu, w określonym czasie. Postacie przepracowują swoje dylematy i problemy na scenie, którą autor musi uporządkować, ponieważ wpływa to na narrację. Taylor zna scenerię, szczególnie na scenie. Każda „era” jej trasy muzycznej ma swoje własne kolory, kostiumy, tańce, rekwizyty i wizualizacje. Nie słuchasz tylko piosenek na żywo; poruszasz się w przestrzeni i czasie.

3. Styl. Jeśli należysz do szczęśliwców, znajdziesz swój unikalny głos jako pisarz. Jestem w obozie, który uważa, że ​​Taylor jest całkiem niezłym tekściarzem; jej mosty są legendą. Doszła tam, gdzie jest, robiąc to raz po raz. Znajdź tę rzecz, która sprawia ci przyjemność podczas pisania i rób to – nawet przesadzaj – aż osiągniesz nad nią mistrzostwo.

4. Praca. Dobra historia, przynajmniej w moim rodzaju literatury faktu, służy czytelnikowi. Jesteś zatrudniony, aby poprowadzić podróż, czasami z nieznanym celem. Na scenie Taylor służy swoim fanom, którzy wymieniają się bransoletkami i przebierają się w stroje z epoki, i pracuje bardzo ciężko, aby uczynić ten wieczór dla nich wyjątkowym. Wiele już napisano o jak dziwnie intymnie potrafi stworzyć show uczestniczyły dziesiątki tysięcy ludzi. I ona to robi. Jest tam dla ciebie i nie wątpisz w to ani przez minutę. Na miejscu były nawet psy terapeutyczne, które miały łagodzić niepokój. Bądź tam również dla swoich czytelników.

5. Niespodzianka. Dobra struktura powinna pozostawiać miejsce na zaskoczenie. Jedna z mądrości Roya Petera Clarka, do której wracam, mówi o tym, aby pozwolić czytelnikom natknąć się na złote monety, co oznacza nieoczekiwane informacje lub momenty w utworze. Taylor robi to na wiele sposobów: jej skok do dziury w scenie był fajny. Ale prostsza i bardziej efektywna niespodzianka polega na tym, że wykonuje akustyczną wersję dwóch różnych piosenek na każdym koncercie, jedną na gitarze, drugą na pianinie. Ktoś, kto widział Swift w innym miejscu, powiedział mi, że chciałby pójść na koncert, na którym śpiewałaby „Wygnanie.„ Szrobił to w Warszawie, na fortepianie.

6. Symbolika. W opowieści zawsze są pewne elementy, które mogą reprezentować szerszą ideę, którą chcesz przekazać. Na scenie kolory i rekwizyty robią to dobrze. Podobnie jak wizualizacja węża, która przekazuje ideę śliskiej i niebezpiecznej postaci – to z Taylor „Reputacja” ery. Wyznaczają one również wewnętrzny rytm i pozwalają na zmianę narracji z działania na refleksję.

7. Prostota. Młoda dziennikarka powiedziała kiedyś, że jej pragnieniem było pisanie po prostu o skomplikowanych rzeczach. Ale prostota nie jest prostacka, a z mojego doświadczenia wynika, że ​​ci, którzy błądzą i piszą niejasną prozę, nie pisali wystarczająco dużo i nie mają jasnego celu. Zwykle nie nadmiar wiedzy uniemożliwia im bycie prostymi, ale jej brak. Pop jest również prosty, ale opanowanie 3-4-minutowej piosenki wymaga czasu, cierpliwości i mnóstwa ćwiczeń.

8. Blask. Gdy na koniec pokazu spadło konfetti, a bransoletki wszystkich zaczęły migać, a wykonawcy kłaniali się, przez chwilę wszystko wydawało się możliwe, a świat był w porządku. Opuściłem koncert wdzięczny za to doświadczenie — i żałując, że nie myślimy częściej o dziennikarstwie jako o tym, że sprawia, że ​​ludzie czują, że przeżyli niezapomniane doświadczenie. Codzienne problemy będą obecne, gdy się obudzisz; czy mogę sprawić, że zapomnisz o nich na chwilę?

9. Udział. Taylor dzieliła scenę z Paramore, zespołem, który kocham od 20 lat. Niedawno ogłosiła, że ​​każdy występ w Londynie będzie miał inne dodatkowe supporty. Jest w tym duch hojności, a ludzie odwzajemniają się tym samym. Przecież nie szyjesz własnej sukienki dla żadnego artysty. Ona szyła życie w więzieniu łatwiejsze dla niektórych. Moja przyjaciółka Laura Trujillo, która pracuje dla USA Today, podzieliła się ta piękna, intymna historia pojechać do Mediolanu, żeby zobaczyć Taylor z jej 18-letnią córką, Lucy. Taylor Swift nie jest tylko największą gwiazdą popu na świecie: jest też czymś, co matki i córki mają wspólnego. W Wiedniu, po tym, jak koncerty Taylor w tym tygodniu zostały odwołane z powodu ostrzeżenia przed terroryzmem, ludzie zebrali się na ulicach, grali jej piosenki i wymieniali się bransoletkami. „Oficjalnie jestem Swiftie”, napisała mi przyjaciółka, która tam była. „To najzdrowsza rzecz na świecie”.

Czy nasze dziennikarstwo może być bardziej podobne do tego?

* * *

Cristian Lupsa