Dobroczynnym wyjaśnieniem nowego filmu, w którym grają Scarlett Johansson i Channing Tatum, jest to, że twórcy pewnej nocy upili się i obejrzeli tandetny film z 1978 roku Koziorożec Jedeno sfingowanej misji księżycowej na Marsa. „Hej, wiesz co by uczyniło ten film jeszcze lepszym?”, musiał zapytać jeden z nich retorycznie. „Gdyby to była również historia miłosna”.

Rezultatem jest nieudane Zabierz mnie na księżycktóry w jakiś sposób udaje się być mniej wiarygodnym niż Koziorożec Jeden — a w tym filmie O.J. Simpsona gra astronautę. Film dziwnie łączy komedię romantyczną, dramat historyczny i thriller spiskowy w dokładnie taki nieświęty bałagan, jakiego można się spodziewać. Nikt jednak nie spodziewałby się, że będzie to otępiające 132 minuty. Nic dziwnego, że Tatum przez cały czas wygląda nieswojo.

Więcej z The Hollywood Reporter

Nie będzie spoilerem, jeśli zdradzimy, że kluczowy element fabuły obejmuje spisek mający na celu sfałszowanie lądowania Apollo 11 na Księżycu, ponieważ zwiastun zdradza go z całą dyskrecją pijanego żeglarza. To absurdalne założenie, tym bardziej że scenariusz Rose Gilroy (Keenan Flynn i Bill Kirstein są uznawani za autorów historii) zajmuje tyle czasu, ile potrzeba, aby tam dotrzeć.

Najpierw poznajemy Kelly Jones (Johansson), dyrektorkę ds. reklamy, której śmiałość ukazuje się w scenie, w której z powodzeniem przedstawia pomysły grupie sceptycznych mężczyzn, mając na sobie wkładki zaprojektowane tak, by sprawiać wrażenie ciężarnej. Wieści o jej talencie dotarły najwyraźniej do Moe Berkusa (Woody Harrelson, który wygląda, jakby wciąż grał E. Howarda Hunta w serialu HBO Hydraulicy Białego Domu), podejrzanego agenta rządowego w kapeluszu, który prosi ją o pomoc w przekonaniu NASA, że lot na Księżyc to dobry pomysł.

Więc jedzie na Florydę ze swoją wierną asystentką Ruby (Anna Garcia), gdzie wkrótce spotyka się w restauracji z Cole’em (Tatum), kiedy ten mówi jej, że jest w ogniu. Uważa to za zły tekst na podryw, dopóki nie okazuje się, że książka, którą czyta, faktycznie płonie. Żart polega na tym, że mówił to dosłownie, rozumiesz?

Spotykają się ponownie, gdy ona i Ruby zadomowiły się w swoim ponurym biurze w Cape Kennedy. Okazuje się, że Cole jest dyrektorem startu nadchodzącej misji lądowania na Księżycu Apollo 11 i nie jest zachwycony tym, że Kelly robi to, co uważa za nieistotne, rozpraszające zajęcie. Szybko dowiadujemy się, że Cole sam chciał zostać astronautą, ale został zdyskwalifikowany z powodu choroby serca, i że wciąż dręczy go poczucie winy z powodu tragicznej śmierci trzech astronautów Apollo 1 w pożarze. Chociaż historia dodaje głębi jego postaci, nie stanowi ona dokładnie podwaliny do śmiechu.

Podjudzany przez Berkusa, który pojawia się okresowo jak duchy w KolędaKelly zaczyna pracę poprzez nudne wątki poboczne, w których między innymi zabiega o względy niechętnych senatorów, aby uzyskać ich głosy w sprawie zabezpieczenia funduszy rządowych dla NASA. Jedną z nich gra Colin Jost, prawdziwy mąż Johansson, w rodzaju słodkiego epizodu, który wydaje się być zemstą za jej występy w SNL. Szkoda Kocham Lucy nie jest jeszcze emitowany, bo coś czuję, że właśnie tam pojawią się razem następnym razem.

A potem fabuła staje się naprawdę szalona, ​​gdy Berkus nalega, aby nagranie z lądowania na księżycu zostało sfałszowane, mimo że astronauci lecą tam naprawdę. Pomysł jest taki, że rząd, tj. prezydent Nixon, obawia się, że coś pójdzie nie tak i Ameryka straci swoją pozycję na świecie w porównaniu do Rosjan. Nielegalny plan ma nawet nazwę: Projekt Artemis. Ruby zatrudnia doświadczonego reżysera reklam i primadonnę Lance’a Vespertine’a, znanego jako „Kubrick reklam”, aby przyjechał na Florydę i nadzorował filmowanie. Gra go Jim Rash (Wspólnota), który potrafi rozbawić wszystko, nawet przemowę podczas odbierania Oscara (obejrzyj na YouTube), i który jest jedynym powodem do śmiechu w filmie, mimo że jego pretensjonalna postać to chodzący stereotyp. (BTW, w filmie kilkakrotnie wspomniano o Stanleyu Kubricku, prawdopodobnie w nawiązaniu do teorii spiskowej, jakoby to on zorganizował pierwsze lądowanie na Księżycu).

Następnie film zmienia biegi, przekształcając się w absurdalny thriller, który obejmuje desperackie wysiłki Kelly’ego, któremu towarzyszą dwaj nieszczęśni inżynierowie NASA, aby zdobyć telewizor — misję niezwykle utrudnioną przez wzmożony ruch w okolicy spowodowany startem w kosmos i fakt, że wszystkie sklepy są zamknięte. Następnie wracamy do farsowej komedii, ponieważ ersatz lądowania na księżycu idzie strasznie nie tak z powodu wtargnięcia czarnego kota.

Weteran reżyserii telewizyjnej Greg Berlanti (Riverdale, Wieczniezielone), który wykazał się prawdziwym talentem filmowym Miłość, Simonnie jest w stanie sprawić, by cokolwiek z tego było choć trochę przekonujące lub, co bardziej problematyczne, zabawne. Dzikie zmiany tonalne pozostawiają widza w tyle, a nawet dwie gwiazdy nie są w stanie sprawić, by cokolwiek z tego zadziałało. Johansson (wyglądająca wspaniale w oszałamiającej gamie wspaniałych strojów w stylu lat 60. zaprojektowanych przez Mary Zophres) radzi sobie całkiem dobrze, a jej luźny, angażujący urok dobrze jej służy jako postaci, która jest w zasadzie oszustką. Tatum z kolei nie wnosi swojej zwykłej charyzmy, chociaż, żeby być sprawiedliwym, Cole na przemian jest zrzędliwy i ponury. Wśród aktorów drugoplanowych Ray Romano jest całkowicie zmarnowany jako doświadczony inżynier NASA.

Pierwotnie planowano udostępnić wersję streamingową, Zabierz mnie na księżyc może przyciągnąć widzów do kin dzięki swoim głównym bohaterom i braku konkurencyjnych komedii romantycznych. Albo, żeby być bardziej precyzyjnym, komedii romantycznych, które zawierają również elementy dramatyczne, historyczne i thrillerów spiskowych.

Najlepsze z The Hollywood Reporter