Horror z 2008 roku Obcy, z Liv Tyler i Scottem Speedmanem w rolach głównych, napisany i wyreżyserowany przez Bryana Bertino, został odnowiony w trylogii filmów, w których wystąpili Riverdale absolwentka Madelaine Petsch. Z Nieznajomi: Rozdział 1 teraz w kinach, w reżyserii Renny’ego Harlina Petsch przyznała, że ​​reżyseria trzech filmów opartych na ulubionym filmie była dla niej onieśmielająca.

„Byłem niesamowicie przerażony IP, ponieważ bardzo mi się podobał i wiem, że to jeden z tych kultowych klasyków… każdy, kto kocha ten film, kocha ten film” – powiedział Petsch Wieśniak. „Wiedziałem, że to naprawdę ważne, abyśmy zrobili to sprawiedliwie i na początku pomyślałem: «Nie mogę tego zrobić. Nie mogę tego dotknąć. Jest dla mnie zbyt idealne». Wtedy pomyślałem: spójrz, jeśli ktokolwiek powinien to zrobić, powinien to być ktoś, kto się tym przejmuje”.

„Miałem szczęście, że mogłem pracować z kimś takim jak Renny Harlin i [producer] Courtney Solomon, która nakręciła ten film, i Lionsgate, które były tak otwarte na współpracę i pozwoliły mi w pewnym sensie przyjść i napisać z nimi te filmy od nowa, dzięki czemu bardzo szybko zostali producentami. Myślę, że mogli po prostu powiedzieć, jak bardzo zależało mi na oryginale. Oglądałem już wiele horrorów, ale to był jedyny i pierwszy, który utkwił mi w pamięci w tak ogromnym stopniu, ponieważ wydawał się tak realny. I było dla mnie naprawdę ważne, abyśmy tego nie zlekceważyli”.

O czym jest „Nieznajomi: Rozdział 1”?

Maya (Petsch) i Ryan (Froy Gutierrez) spotykają się od pięciu lat i jadą do Portland w stanie Oregon, gdzie Maya ma odbyć rozmowę kwalifikacyjną w sprawie pracy w firmie architektonicznej. Zatrzymują się w małym miasteczku Venus w stanie Oregon, liczącym 468 mieszkańców, aby zjeść coś w restauracji, ale kiedy wracają do samochodu, samochód już się nie uruchamia.

W rezultacie Maya i Ryan utknęli w tym małym miasteczku na noc, w domku urządzonym przez miejscowego jako AirBnb, podczas gdy oni czekają, aż ich samochód zostanie naprawiony.

Sprawy szybko się zmieniają, gdy w odległym domu pojawia się trzech zamaskowanych nieznajomych.

Chociaż jest to trylogia wydawana pojedynczo, zdjęcia nie były kręcone w kolejności, co oznacza, że ​​aktorzy skakali w trakcie swojej pracy. Dodatkowo dodatkowym wyzwaniem było to, że nagrywanie tych filmów zgodnie z harmonogramem Petscha wymagało trochę czasu.

„Pierwsza scena, którą nakręciłem w tych filmach, była pierwszą sceną w filmie drugim” – powiedział Petsch. „Więc pomyślałem: kurwa, chodźmy, muszę się zapiąć”.

„Wtedy na to patrzyłem: to jeden duży film, który podzieliliśmy na trzy rozdziały.… Miałem też dużo notatek i spędziłem dużo czasu z twórcami filmu, upewniając się, że wiemy dokładnie to, co działo się w tych momentach. Ponieważ nie mieliśmy też mnóstwo czasu na zrobienie miliona ujęć dla każdej sceny, musiałem wrócić do serialu, w którym brałem udział, więc nie mogłem po prostu kontynuować pracy, jeśli uciekliśmy za 52 dni musiałem wyjechać i wrócić do Vancouver.

Jednak dla Harlina jego celem jest ostatecznie umożliwienie widzom obejrzenia trzech filmów jeden po drugim, jednego długiego filmu.

„Niemal gwarantuję, że Lionsgate pozwoli mi to zrobić, gdy wszystkie trzy filmy ukażą się w kinach” – powiedział. „Wtedy możemy nazwać to wersją reżyserską lub jakkolwiek, ale możemy z łatwością połączyć trzy filmy w jeden film”.

„To byłby prawdziwy sprawdzian dla miłośnika horrorów, który może tam pójść i przesiedzieć cztery i pół godziny ciągłego terroru”.

„Film powinien wywoływać ciągłe uczucie grozy”

Podczas gdy dla wielu instynktem jest umieszczenie horroru na skali terroru opartej na szokach i przerażeniu, Harlin przyjął inne podejście Nieznajomi: Rozdział 1.

„Moim najważniejszym celem było to, aby film wywoływał ciągłe uczucie grozy, był po prostu stresujący i napięty, a nie dotyczył jump-scare’ów” – powiedział Harlin. „Oczywiście, że też się zdarzają, ale naprawdę staraliśmy się ich unikać, jak to tylko możliwe, aby film nie był dokładnie taki, jakiego się spodziewasz”.

„Prowadzimy cię w określony sposób, a potem możemy wrócić inną drogą i nie dać ci zapłaty, jakiej tradycyjnie możesz się spodziewać. Wolałbym, żeby wszystko wydawało się wyjątkowo przerażające i niepokojące, zamiast po prostu wychodzić na jaw nieoczekiwane rzeczy każdej szafy.”

U podstaw Harlina leżała próba osadzenia wszystkich tych filmów w rzeczywistości.

„Chcieliśmy zawsze unikać sprawiania, by wydawało się to tanie, nierealne lub tandetne” – powiedział Harlin. „Każdy może po prostu „buczeć” do kamery przez cały czas, zwykle na to reagujesz, ale to rodzaj taniego straszenia, a my chcieliśmy trzymać się od tego z daleka”.

Dotyczyło to również oprawy dźwiękowej, ponieważ reżyser miał bardzo konkretne wyobrażenia o tym, jak powinien brzmieć ten świat.

„Naprawdę wystawiłem projektantów dźwięku na próbę, ponieważ powiedziałem, że ten dom w żadnym wypadku nie jest nawiedzonym domem, to całkowicie realistyczny dom, ale każdy dom ma swojego ducha” – wyjaśnił Harlin. „Pracowaliśmy całymi dniami, dniami i dniami, po prostu tworząc ducha domu. I to jest podprogowe, nie chcę, żeby ktokolwiek pomyślał: «O tak, pamiętam, kiedy skrzypnęła ta deska podłogowa»”.

„W wielu miejscach graliśmy dość rzadko, jeśli chodzi o muzykę, po prostu odtwarzaliśmy dźwięki danego miejsca. A las był pełen ptaków i brzmiał jak każdy las. Powiedziałem: zabijcie ptaki. Jedyny ptak, jakiego mogłeś słychać w oddali… Wiał lekki wiatr, ale zapytałem: „Gdzie słychać dźwięk pni drzew?” Kiedy masz taki las z tego rodzaju wąskimi, chudymi, jałowymi drzewami… są ​​one tak blisko siebie, że czasami ich pnie stykają się ze sobą i pojawia się dziwny, prawie rodzaj pogłosu.

„Naprawdę się ich bałem”

Ale jeśli chodzi o rzeczywiste zagrożenia związane z tą historią, czyli zamaskowanych Nieznajomych, Petsch bał się ich nawet na planie.

„Wchodząc w to, nie miałem pojęcia, w co się pakuję, jeśli chodzi o trzy osoby, które grały w Strangers, i nie mogę wam wystarczająco opisać, jakie mieliśmy szczęście z tymi ludźmi” – powiedział Petsch. „Wszyscy mają wyjątkowe osobowości, które tak wyraźnie widać w maskach, co jest szaleństwem dla aktora”.

„Okazali też ogromny szacunek i zrozumienie dla ludzi, którzy nie mieli być częścią ich grupy. Nie bratali się z nimi. Mówili: „Zrobimy swoje, więc kiedy zobaczysz czas już iść. Naprawdę się ich bałem. To była dobra dynamika jak na film tego typu. Zwłaszcza scena pod prysznicem z pewnością nie dawała mi spokoju w kwestiach związanych z higieną osobistą.