Przed jego okresem rozkwitu w połowie kariery – zaczynając od „The Lobster” lub „The Beguiled” i kończąc na najnowszych hitach, takich jak „After Yang” i „Banshees z Inisherin” – warto pamiętać, że Colin Farrell też kręcił kiepskie filmy . Teraz jego gorąca passa obejmuje nominację do Oscara I odnosząca sukcesy seria hitów kinowych (wkrótce z własnym telewizyjnym spinoffem), ale wtedy na każdy „Nowy świat” i „W Brugii” przypadał „London Boulevard” i „Dead Man Down”. „Rozczarowujący” może być lepszym określeniem jego ery gwiazdorskiej, po ponownym uruchomieniu „Pamięć absolutna” i „Postrach nocy”, a także wcześniejszych klapach, takich jak „Aleksander”, „Rekrut” i „SWAT”. jak je pamiętasz (Jeśli pamiętasz ich), wczesna kariera Farrella oferowała niepewną jakość. Oczywiście fanom telewizji nie trzeba przypominać, że urocze irlandzkie talenty Farrella zostały zmarnowane w projektach niegodnych jego wysiłków. Nie zapomnimy drugiego sezonu „Detektywa”, Raya Velcoro i jego zuchwałych braci, nawet teraz, gdy seria dołączyła do Farrella na wznoszącej się fali odkupienia.

Powodem odgrzebywania przeszłości nie jest pociągnięcie Farrella w dół, ale zmniejszenie oczekiwań związanych z jego najnowszą rolą telewizyjną. W „Sugar”, serialu Apple TV+ twórcy Marka Protosevicha (którego ostatnim autorskim dziełem był remake „Oldboya” Spike’a Lee) Farrell gra Johna Sugara, prywatnego detektywa zainspirowanego swoimi odpowiednikami ze srebrnego ekranu i mającego obsesję na punkcie ich pracy. „Filmowiec” – jak twierdzi – to nieadekwatna ocena jego miłości do kina klasycznego. Prenumeruje Sight & Sound, Cahiers du Cinema i American Cinematographer. Zna producentów filmowych z widzenia i może im cytować ich strony na IMDb. Kiedy potrzebuje broni, jego opiekunka Ruby (w tej roli Kirby) odnawia ten sam rewolwer, którego Glenn Ford użył w „Wielkiej gorączce”, aby mógł chodzić po okolicy udając sierż. Dave’a Banniona.

John Sugar, w swoim nieskazitelnym czarnym garniturze i błękitnym kabriolecie, żyje tak, jakby wszystkie te gumowce z wielkiego ekranu były prawdziwymi ludźmi, a on jest ich następcą. Farrell z pewnością wygląda na odpowiednią osobę, a „Sugar” robi wszystko, co w jego mocy, aby dotrzymać kroku swojemu swobodzie. Reżyser Fernando Meirelles („Miasto Boga”, „Wierny ogrodnik”) wykorzystuje ujęcia tęczówki, dramatyczne oświetlenie, a nawet sploty w scenach z filmów, do których John albo się odwołuje, albo które pamięta, aby zwiększyć hołd serialu dla klasycznego noir. Ale zagadka PI ze Starego Hollywoodu to tylko jeden z dwóch gatunków, w obrębie których działa „Sugar” i choć nie wolno mi wspominać o drugim, żaden z nich nie działa samodzielnie. Co gorsza, gdy serial odsłania swoją nieśmiało trzymaną drugą połowę, nawet wyraźna charyzma Farrella nie jest w stanie przezwyciężyć ostatniej rzeczy, jaką chce usłyszeć twardo mówiący detektyw: śmiechu.

Oto co ja Móc powiedz: Po udanym zadaniu w Japonii Sugar leci z powrotem do swojego domu w Los Angeles — hiszpańskiego hotelu w stylu kolonialnym, w którym wynajmuje willę — i natychmiast rozpoczyna następną pracę. Wnuczka legendarnego producenta filmowego Jonathana Siegela (James Cromwell) zaginęła i wydaje się, że interesuje się nią tylko jej dziadek. Jej tata, Bernie (Dennis Boutsikaris), uważa, że ​​Olivia (w tej roli Sydney Chandler, którą wkrótce można będzie zobaczyć w serialu „Obcy” Noaha Hawleya) wpadła w kolejną pułapkę i wróci do domu, gdy będzie potrzebować pieniędzy, tak jak to miało miejsce w przeszłości . Ale Jonathan tego nie kupuje. Przyjaciele Olivii przysięgają, że była trzeźwa od dwóch lat, a rzadko znikała na tak długo, nawet gdy brała.

Jej przyrodni brat, Davy (Nate Corddry), staje po stronie ojca, co jest zarówno podejrzane, jak i wygodne – podejrzane, ponieważ Davy wciąż szpera po mieszkaniu Olivii, gdy jej nie ma, i wygodne, ponieważ jest bardzo zajęty próbami wskrzeszenia swojej kariery. Były aktor dziecięcy od lat nie odnosił sukcesów, ale jego ostatnia rola (odrodzenie jego przełomowej postaci, będące miłym przymknięciem oka na obecną obsesję Hollywood na punkcie własności intelektualnej) już wywołuje szum wokół Oscarów. To prawda, że ​​szum może pochodzić od Berniego, który potrzebuje swojego samofinansującego się zdjęcia, aby przyciągnąć tłumy, jeśli ma nadzieję spłacić swoje długi. (Bernie to producent dziecięcych nepo, którego ostatnie zdjęcie – jak Sugar mówi z całkowitą pogardą – „opowiadało surfującą małpę”). Do tego macocha (Anna Gunn), która nie przejmowała się Olivią, ale zaciekle ją chroniła mały Davy, a Sugar ma mnóstwo podejrzanych, zanim zacznie szukać poza rodziną.

Jednak kiedy po raz pierwszy spotyka Melanie (Amy Ryan), trzecią żonę Berniego, która była blisko z Olivią, włącza się alarm – i to nie w pobliżu Melanie. Chociaż jej historia jako wokalistki punkrockowego zespołu Vanilla Whore z lat 90. nigdy nie brzmi prawdziwie, to przeszłość Sugar nadwyręża łatwowierność. W barze nurkowym w Hollywood, gdy dwaj miłośnicy whisky rzucają sobie shotami odmiany, którą właśnie odkryli: „Jadłeś kiedyś żytnią?” Melanie pyta Sugar. „Słyszałem, że kowboje zamawiają to w westernach” – mówi – „ale nigdy nie pomyślałem, żeby tego spróbować”. — Sugar wspomina, że ​​nie może się upić. Melanie, leżąca już trzy kartki do przodu, pyta, jak to możliwe, a on odpowiada: „Moje ciało przetwarza alkohol 50 razy szybciej niż [normal].”

huh. OK. Może byłoby to mniej podejrzane, gdybyśmy nie widzieli już Sugara łapiącego muchę między czubkami pałeczek lub mówiącego płynnie po arabsku, japońsku i angielsku w ciągu 10 minut, Lub zapaść się losowo, bez widocznych następstw. Dodaj do tego niesamowitą więź z niezamieszkałą osobą śpiącą przed barem (daje mu 200 dolarów za oglądanie swojego kabrioletu, telefon komórkowy, żeby zadzwonił do siostry i pięć minut bezpłatnych porad życiowych, co nie wydaje się trwałe, jeśli mamy to osiągnąć) wierzę, że robi to za każdym razem, gdy parkuje samochód), a przeszłość Sugar staje się znacznie ciekawszym punktem odniesienia niż jego sprawa.

Seria źle równoważy tajemnice pojedynków. Śledztwo Olivii jest zbyt ogólne, aby wywołać coś więcej niż tylko nominalne zaniepokojenie, a życie osobiste Sugar przez sześć z ośmiu odcinków jest trzymane na dystans. W pewnym momencie on naprawdę mówi: „Mam sekret”, a kiedy Melanie pyta, jaki to sekret – „Powiedz mi, powiedz mi, powiedz mi” – błaga, a on odpowiada tylko „nie mogę”. To znaczy, to po prostu kutas, Sugar! Nie zdradza się tajemnicy swojemu przyjacielowi, nie mówiąc już o publiczności, a potem po prostu milczy. Ty to poruszyłeś! Rozgadaj się lub zamknij się!

Meirelles (reżyser pięciu z ośmiu odcinków) próbuje odwrócić naszą uwagę skąpanymi w słońcu dniami w Los Angeles i chłodnymi, błękitnymi nocami na plaży, ale zdjęcia sprawiają wrażenie bardziej zadowolonych z siebie, sprytnych niż celowych czy zapierających dech w piersiach. Nieprzerwane odniesienia do filmów w połączeniu z doskonałymi wykonawcami przyciągają uwagę kinomanów niemal w takim samym stopniu, jak półgodzinne odcinki odcinków, ale na długo przed pojawieniem się wielu tytułów końcowych serialu nie ma już ratunku dla tego śmierdzącego. Ten duży zwrot akcji nie wystarczy, aby przezwyciężyć niepożądane stereotypy – oszczędź sobie nieważkiego gadania o tym, co czyni nas ludźmi i jak przemoc rodzi przemoc (wraz z pojawiającą się późno i dość dotkliwą mizoginią) – ale jasno pokazuje, że gdyby ten projekt miał aby tak się stało, pierwszy sezon powinien zostać skondensowany w odcinku pilotażowym (lub nawet w serialu). film). Miłość „Sugar” do Starego Hollywoodu jest w nim najczystszą rzeczą. To oczywiście przenosi nas z powrotem, ale tylko do chwili, gdy nie można było ufać Colinowi Farrellowi w wyborze zwycięzcy. Szczerze mówiąc, wolałbym „Detektywa” sezon 2.

Stopień: D+

Premiera „Sugar” odbędzie się w piątek, 5 kwietnia w Apple TV+ i będzie składała się z dwóch odcinków. Nowe odcinki będą emitowane co tydzień, aż do finału 17 maja.