Jak mawiał pisarz powieści dla dzieci Wilson Rawls, jest to Lato Małp.

Zanim przejdziemy do HBO Szalony szympans i Netflixa Tajemne życie orangutanówmiłośnicy sztuki małp będą mogli cieszyć się Apple TV+ Zła małpaadaptacja Carla Hiaasena komediowego patrona serwisu streamingowego, Billa Lawrence’a (Ted Lasso, Kurczący się).

Wbrew tytułowi serialu i powieści, tytułowa małpa wcale nie jest zła. Grana przez doświadczoną aktorkę zwierząt Crystal — znasz ją z Wspólnota, Przyjaciele i więcej — jest w rzeczywistości całkiem dobra, niezawodna w przypadku reaktywnych cięć lub dzikich, futrzanych wybryków. Ona (właściwie Crystal gra postać, która wydaje się identyfikować jako mężczyzna, ale nie podążamy tutaj ścieżką małpich zaimków) nie zawsze czuje się szczególnie związana z fabułą Zła małpaale samo jej towarzystwo jest urocze i przyjemne.

I to w zasadzie podsumowuje moje odczucia Zła małpa: Jako tajemnica lub półthriller w ogóle się nie sprawdza; zwroty akcji są niezgrabnie wykonane, stawki są wątłe, a zwłaszcza w finale wątki fabularne są nieprzekonująco rozwiązane. Jest jednak ironiczny, swobodny i spalony słońcem w sposób, który odpowiednio odzwierciedla ton Hiaasena. Z doskonałą obsadą prowadzoną przez Vince’a Vaughna, Natalie Martinez, Michelle Monaghan i Jodie Turner-Smith, a także nieskazitelnym okiem do lokalizacji na Florydzie, jest to przyjemny sposób na spędzenie 10 godzin.

A czy wspomniałem o małpce?

Vaughan gra Andrew Yancy’ego, byłego detektywa z Miami, którego zesłano do Keys po skandalu i nadano mu haniebny tytuł inspektora restauracji. Yancy jest uparty w dążeniu do prawdy i całkowicie pozbawiony instynktu samozachowawczego, co imponuje i irytuje jego przyjaciela i byłego partnera Rogelio (John Ortiz).

Zawodowo Yancy’emu nie wiedzie się najlepiej, ale ma idealny domek na malowniczej plaży i zadziorną, choć enigmatyczną dziewczynę (Bonnie grana przez Monaghan), więc jest zadowolony.

Zadowolenie przerywa sprytny deweloper (Evan Alexa Moffatta), który stawia potworny McMansion tuż obok mieszkania Yancy’ego, oraz odcięte ramię, którym Yancy ma zawieźć do Miami. Ramię należy do męża Eve (Meredith Hagner), którego żal Yancy uważa za na tyle nieprzekonujący, że on i bezczelna lekarka sądowa Rosa (Martinez) rozpoczynają dochodzenie.

Mają rację, że są podejrzliwi, ponieważ Eve jest powiązana z podejrzanym Christopherem (Rob Delaney), innym deweloperem, który próbuje kupić nieruchomość w sennym miasteczku na Bahamach. To tam poznajemy Neville’a (Ronald Peet), bahamskiego rybaka, który podziela pragnienie Yancy’ego prostego życia i jest gotów zrobić wszystko — w tym zwerbować kapłankę praktykującą Obeah, znaną jako Królowa Smoków (Turner-Smith) — aby chronić czystość wyspy.

A, Neville ma małpkę (Crystal), która uwielbia winogrona i pogrzeby.

Narratorem całej historii jest ironiczny kapitan łodzi czarterowej (Tom Nowicki), przypominający Jimmy’ego Buffetta, a w obsadzie pojawia się cała plejada ekscentryków, m.in. Charlotte Lawrence w roli lekkomyślnej pasierbicy Eve; Zach Braff w roli podejrzanego lekarza o mało prawdopodobnym nazwisku Israel O’Peele; David St. Louis w roli pełnego duszy bandyty o imieniu Egg; Ashley Nicole Black w roli sarkastycznej agentki rządowej; i Zaginiony weteranka L. Scott Caldwell jako babcia Królowej Smoków, Ya-Ya.

Przez kilka odcinków narrator łączy wątki Florydy i Bahamów, konsekwentnie obiecując, że to wszystko jest jedną historią, mimo że połączenie nigdy nie jest eleganckie. „Ujawnienie” pod koniec pierwszego odcinka tak naprawdę nie ujawnia niczego, co przypominałoby to, co serial myśli, że ujawnia, a kolejne pod koniec trzeciego odcinka jest bardziej mylące niż satysfakcjonujące. Ogólnie rzecz biorąc, istnieje konflikt wrażliwości między bardziej efektownymi, błyszczącymi, mrocznymi instynktami reżysera Marcosa Siegi a luźniejszymi i lżejszymi mocnymi stronami zespołu scenarzystów. Pierwsze podejścia warunkowe Zła małpa jakby to miał być trzymający w napięciu serial, podczas gdy naprawdę wydaje się, że jest przeznaczony do oglądania, odchylając się tak daleko, jak to tylko możliwe, w pomalowanym pastelami Adirondacku. Ponieważ kiedy postacie po prostu przekomarzają się, serial może być zachwycający.

Interakcja między Vaughnem, nieco za starym do tej roli, a mimo to skutecznie łobuzerskim, a Martinez, pogodną i zalotną w sposób, w jaki rzadko się to zdarza, jest niezwykle atrakcyjna. Ponadto Monaghan pojawia się i znika z opowieści z tym złośliwym błyskiem w oku, który był tak niewykorzystany od Całus Całus Bang Bangwnosząc prawdziwą dawkę pikanterii do pół-trójkąta miłosnego.

Hagner, łącząca słodycz ze strychniną, wciela się w typową Goldie Hawn, co jest jeszcze lepsze, jeśli wiesz, że jej teściowa to… Goldie Hawn. Jej wesoła energia ma idealne tło w postaci Delaney, tak wysokiej i tak ponurej.

Bahamska strona historii jest, pomimo obecności tytułowej małpy, bardziej dramatyczna, zdefiniowana przez powściągliwą szczerość Peeta i zaciekłą intensywność Turner-Smitha. Ci dwaj wykonawcy mają momenty charakteryzacji, które nie mają nic wspólnego z morderstwem i intrygą. Ale czy Zła małpa masz jakieś pojęcie, powiedzmy, o turystycznym wykorzystaniu tradycji Bahamów lub Obeah? Nie.

Serial nigdy nie oddaje satyrycznego charakteru Hiaasena, jego bardzo specyficznej perspektywy na oszustów i intruzów z Florydy, zadowalając się łagodną kpiną z skorumpowanych instytucji i nowobogackich. Wszystko jest powierzchowne, ale kiedy powierzchnia jest tak ładna — plaże z białym piaskiem, lśniąca błękitna woda, kondensacja błyszcząca na zimnym piwie — możesz być bardzo zadowolony, że poświęcisz jej trochę czasu.