Dzięki uprzejmości Apple

Josh Schwartz i Stephanie Savage ugruntowali swoje miejsce w historii telewizji parą mydełek dla nastolatków, które uosabiały wszystko. „The OC” i oryginalna „Gossip Girl” odcisnęły piętno na całym pokoleniu, dając milenialsom smak wyselekcjonowanych ścieżek dźwiękowych, bogactwa sprzed recesji i zaczesanych na bok grzywek. W swoim najnowszym projekcie duet prowadzący show wraca do swojej strefy komfortu — a raczej przekręca materiał źródłowy, aż będzie pasował do ich sposobu działania, niezależnie od tego, czy pasuje do danej historii.

„City on Fire”, ośmioodcinkowy limitowany serial na Apple TV+, jest adaptacją powieści Gartha Riska Hallberga z 2015 roku pod tym samym tytułem. Książka, miejska epopeja, która rozciąga się na ponad 900 stronach, śledzi skutki strzelaniny studenta pierwszego roku NYU, której kulminacją była niesławna awaria zasilania w Nowym Jorku w 1977 roku kilka miesięcy później. Jak sugeruje tytuł, fabuła jest ściśle związana z określonym czasem i miejscem. To era filmów „Bronx płonie” i „FORD TO CITY: DROP DEAD”, w których grupa podpalaczy wymyślona przez Hallberga mogła płynnie wtopić się w tło upadku społeczeństwa i wrogiego zaniedbania.

Na potrzeby serialu Schwartz i Savage dokonują standardowych poprawek wymaganych, aby zmieścić powieść tej wielkości w jednym sezonie telewizyjnym. Sceny są skondensowane; chronologia jest wyjaśniona. Dokonują jednak jednego zdumiewającego wyboru, który wytrąca całe przedsiębiorstwo z równowagi: przestawiają się na rok 2003. To rok kolejnej przerwy w dostawie energii elektrycznej w całym mieście, więc ruch ma przynajmniej pewne historyczne podstawy — ale co ważniejsze, rok 2003 jest dokładnie w Schwartz i Savage słodkie miejsce. Obserwując wynik, można odnieść wyraźne wrażenie, że przewijanie do przodu miało więcej wspólnego z tym osiągnięciem niż z najlepszym interesem serialu. Nie trzeba być fanem tej książki, aby stwierdzić, że „Miasto w ogniu” zostało wyrwane z naturalnego środowiska, a następnie wepchnięte w kontekst, w którym nie ma już sensu.

Zanim Sam, wspomniana studentka college’u, będąca w centrum tajemnicy książki, spotyka swojego napastnika, istnieje na przecięciu kilku odmiennych światów. Pochodzi z Long Island, gdzie jej kolega z klasy, Charlie (Wyatt Oleff), wciąż tęskni za nią z szczenięcym uczuciem. Wpadła w ekipę podpalaczy, wszystkich członków śródmiejskiej sceny muzycznej, których obsesyjnie fotografuje na filmie. A poprzez romans pozamałżeński jest również powiązana z Hamilton Sweeneys, dynastią nieruchomości z przedmieścia. Ponieważ „Miasto w ogniu” to historia, w której wszystko jest połączone, te społeczności okazują się być jeszcze bardziej powiązane, niż się wydaje: William (Nico Tortorella), były frontman ulubionego zespołu Sama, sam jest Hamiltonem Sweeneyem, a jego chłopak Mercer (Xavier Clyde) uczy w szkole, której rodzicem jest siostra Williama, Regan (Jemima Kirke).

Rok 2003 pokazał, jak bardzo Sam przylgnął do jednego z najbrzydszych tropów tego okresu kulturowego: szalonej dziewczyny ze snów chochlików. Kiedy dowiadujemy się o niewiarygodnej ilości nielegalnej działalności, którą Sam udało się zmieścić między zajęciami, ma odcienie Laury Palmer, kultowej ofiary w „Twin Peaks”. Ten program miał swoją premierę w 1989 roku, ale dzięki przedstawieniu Sama przez Charliego, który stracił ojca 11 września, „City on Fire” przedstawia ją jako sposób na ponowne nawiązanie kontaktu z Charliem, pogrążonym w żałobie nastolatkiem. radość życia. Podobnie jak obsesja Sama na punkcie starych form sztuki, które oznaczają jej autentyczność – płyt LP, kamer filmowych, zinów i innych artefaktów pochodzenia bohaterki inspirowanych latami 70., leniwie pozostawionych nienaruszonych – jest to podręcznik MPDG. Jest to kanonicznie rok przed „Garden State”, więc technicznie serial wyprzedza swoje czasy.

Co więcej, doświadczenie Schwartza i Savage’a powinno pomóc w odtworzeniu Manhattanu sprzed 20 lat z molekularną precyzją. Ale „Miasto w ogniu” wydaje się bardziej utknięte między dziesięcioleciami niż mocno osadzone w którymkolwiek z nich. Oprócz historii Charliego, upadek wież World Trade Center jest ledwie wspominany, nie mówiąc już o badaniu jako czynniku zeitgeist. Spisek podpalenia nie należy do tego samego programu, co wyeksponowany znak „Bloomberg na burmistrza”. Po rządach prawa i porządku Giulianiego, z naciskiem na „wybite okna”, a przed masowym boomem rozwojowym, pomysł, że było mnóstwo opuszczonych budynków, w których bohema mogła się schronić lub podpalić, po prostu nie skanuje sposób, w jaki miałoby to miejsce w epoce znanej z pożarów strukturalnych. Połowiczny dialog między dzieciakami z centrum miasta na temat gentryfikacji ma odwrotny problem i pojawia się kilka lat przed terminem.

Nawet miłośnicy historii spoza Nowego Jorku powinni być w stanie stwierdzić, że coś jest nie tak z „City on Fire”. Muzyka to kolejna specjalność Schwartza i Savage’a, a zespoły wychodzące z miasta w tym czasie — The Strokes, Yeah Yeah Yeahs i inne grupy upamiętnione w opowiadaniu historii, które stało się dokumentem „Meet Me in the Bathroom”. ton całej kultury popularnej. Jednak pomimo dźwiękowego epizodu niewidocznej Karen O, muzycy w „City on Fire” nie noszą obcisłych dżinsów ani skórzanych kurtek, ani nie mają okrojonego, fajniejszego niż ty dźwięku, który zdefiniował ich prawdziwe życie rówieśnicy. Postacie takie jak Nicky Chaos (Max Milner), przywódca grupy podpalaczy, są zasadniczo punkami, trzy lata przed zamknięciem CBGB i przekształceniem go w sklep Johna Varvatosa. Ulubionym elementem garderoby Sama jest obszyta futrem kurtka, którą mogła ukraść z Penny Lane Kate Hudson, kultowej groupie z filmu „Prawie sława” z lat 70.

Być może te krytyki brzmią jak czepianie się. Ale wobec braku jakichkolwiek wybitnych występów – poza Johnem Cameronem Mitchellem, radośnie nikczemnym jako intrygujący wujek Regan i Williama – lub bardzo kultywowanego napięcia, „Miasto w ogniu” opiera swój sukces na uchwyceniu i ukierunkowaniu swojej inspiracji. Zamiast tego serial przedkłada stereotyp nad specyfikę. (Dwóch detektywów wyznaczonych do zbadania strzelaniny Sama to tak szeroko zarysowane kreskówki, że to cud, że nie mówią, że tu chodzą). „OC”; jej bohaterami są jeszcze nastolatkowie, ale ci, którzy szaleją na temat miasta, które idealizują. Kiedy jednak ich program nie pokazuje żadnego prawdziwego zrozumienia tego miasta, bohaterowie rzutują na pustą tablicę.

Pierwsze trzy odcinki „City on Fire” będą miały swoją premierę w Apple TV+ 12 maja, a nowe odcinki będą emitowane co tydzień w piątki.