Słyszeliście już to założenie: w postapokaliptycznym świecie resztki cywilizacji żyją w podzielonym społeczeństwie, rządzonym przez opresyjne zasady, walcząc o zachowanie człowieczeństwa. Wtedy pojawia się bohater, który grozi wywróceniem porządku społecznego. Widzieliśmy tę historię tak często powtarzaną w całej historii fikcji dystopijnej — zwłaszcza w arcydziele Fritza Langa, Metropolia – To Nie byłem od razu podekscytowany, kiedy Apple po raz pierwszy ogłosił Silosadaptacja niezwykle popularnej powieści Hugh Howie Wełna powieści. Z pewnością nie może to przebić szaleństwa Bong Joon-ho Przebijacz śniegu (sama adaptacja francuskiej powieści graficznej z lat 80.), więc po co w ogóle zawracać sobie głowę?

Cóż, myliłem się. Na czele z Grahamem Yostem (Usprawiedliwiony), Silos uosabia wszystko, co kocham we wspaniałej fantastyce naukowej. Zmaga się ze złożonymi pomysłami i kwestiami moralnymi, jest wypełniona zapadającymi w pamięć i realistycznymi postaciami i ma naprawdę charakterystyczną scenerię: 144-piętrowe, samowystarczalne podziemne miasto, które przypomina Matrixa Syjon. Jednak w tym przypadku ludność wydaje się być w większości zadowolona ze swojej sytuacji. Nie ma pamięci o świecie przed silosem, więc większość ludzi zajmuje się utrzymaniem miasta w ruchu, zamiast uciekać. Po co burzyć bunkier?

Ale powtarzając motyw z doskonałego HBO Stacja jedenasta I Deep Space Dziewięć, przetrwanie jest niewystarczające. Niektórzy nie mogą się powstrzymać od zastanawiania się nad naturą silosu: czy przekaz wideo zniszczonego świata zewnętrznego jest prawdziwy, czy też jest to jakaś pułapka, która trzyma ich pod ziemią? Kto dokładnie decyduje o tym, kto może zajść w ciążę? I czego mogą się nauczyć z artefaktów pozostawionych przez poprzednią cywilizację?

Silos robi wrażenie od samego początku. Przedstawiamy szeryfa Holstena (David Oyelowo), lubianego prawnika, który spędza poranek i ogłasza szokujące oświadczenie: chce wyjść na zewnątrz. Powaga jego deklaracji jest natychmiast wyjaśniona, mimo że program nie wyjaśnia tego z góry. Później dowiadujemy się, że każdy, kto prosi o wyjście Móc, ale zasadniczo jest to życzenie śmierci. Wszystko to jest na początku przekazywane niemal bez słów, dzięki sile gry Oyelowo.

Nie mogę nie kochać serialu, który zaczyna się tak pewnie. Przez pierwsze dwa odcinki Silos daje jasno do zrozumienia, że ​​jesteś w dobrych rękach. Yost i jego zespół scenarzystów — w skład którego wchodzi Jessica Blaire (O zostaniu bogiem w centralnej Florydzie) i Cassie Papas (Tyran) — poświęć trochę czasu na przedstawienie każdej postaci, ustalenie jej motywacji i zbudowanie większej tajemnicy. Nienaganny projekt produkcyjny sprawia, że ​​silos wydaje się naprawdę zamieszkany. A reżyseria Mortena Tylduma zręcznie równoważy kameralny dramat z epicką grafiką (silos nie ma windy, tylko bardzo długą klatkę schodową, która wydaje się ciągnąć w nieskończoność).

Silos to rzadki program, w którym każde słowo ma znaczenie, każdy gest wydaje się znaczący, a każdy element kadru opowiada historię. Jest również pełen ugruntowanych i wiarygodnych występów we wszystkich dziedzinach: jest Rashida Jones jako Allison, żona szeryfa, ktoś, kto chce założyć rodzinę, ale także nie może powstrzymać się od ciekawości historii silosu. Rebeka Ferguson (Mission Impossible: Rogue Nation I Opad), pozornie gwiazda serialu, tak naprawdę nie ma zbyt wiele czasu na ekranie aż do drugiego odcinka, ale maluje przekonujący portret zmęczonego światem inżyniera, który po prostu chce rozwiązać sprawę morderstwa swojej przyjaciółki.

Oczywiście nie byłaby to dystopijna historia bez jakiegoś większego spisku. Kierownictwo silosu wyraźnie ukrywa coś przed swoimi obywatelami – chociaż burmistrz (w tej roli Geraldine James) również wydaje się być szczerze zaniepokojony dobrem swoich ludzi. Istnieje poczucie, że nawet rządzący starają się robić wszystko, co w ich mocy, ale mogą stanąć przed trudnymi decyzjami, aby utrzymać społeczeństwo przy życiu.

Pomyślałbyś po tym, jak zostałeś nieco spalony Zaginiony, Pliki x i inne programy skupiające się na głównych tajemnicach science fiction, byłbym mniej skłonny zaangażować się w kolejny. Ale Silos jest tak przekonujący, że po prostu nie mogę się powstrzymać.