Argumentował, że taki scenariusz oznaczałby, że Sir Keir Starmer byłby „wspierany na Downing Street” przez SNP, Liberalnych Demokratów i Zielonych.

Wielu parlamentarzystów Partii Konserwatywnej (a także Partii Pracy) uważa, że ​​plakat, który ich partia wypuściła podczas wyborów w 2015 r., kiedy sondaże wskazywały na zawieszony parlament, przedstawiający ówczesnego lidera Partii Pracy Eda Milibanda w kieszeni byłego lidera SNP, Alex Salmond odegrał kluczową rolę w zapewnieniu konserwatystom zaskakującej większości.

Analitykom nie jest łatwo powiedzieć, czy tak właśnie się stało. Jednakże zebrane wówczas dane brytyjskiego badania wyborczego nie wykazały żadnego wyraźnego odwrócenia się od Partii Pracy wśród tych, którzy uwierzyli, że Miliband byłby skłonny zawrzeć układ z SNP.

Ale w każdym razie na ile realistyczne jest wykorzystywanie udziału głosów zdobytych przez partie w wyborach lokalnych do przewidywania, co może się wydarzyć w bezpośrednich wyborach powszechnych? Z pewnością istnieją dwie potencjalne trudności.

Chociaż wzlotom i upadkom wyników partii w wyborach lokalnych często towarzyszą wzrosty i spadki poparcia dla partii w sondażach, niektórzy ludzie (około jedna piąta) głosują w wyborach lokalnych inaczej niż w wyborach powszechnych.

W rezultacie rozbieżność między poziomem poparcia partii zdobywanych w wyborach lokalnych a tym, jak dobrze wypadłyby one w wyborach powszechnych, stała się bardziej wyraźna.

Obecnie Liberalni Demokraci konsekwentnie przewyższają swoją pozycję narodową w lokalnych urnach wyborczych. To samo dotyczy Zielonych, choć niezależni kandydaci również odnieśli w ostatnich latach wymierne sukcesy. Partia Pracy natomiast często radzi sobie gorzej w wyborach lokalnych.

Tymczasem partyjna bitwa polityczna w Szkocji różni się obecnie bardzo od tej w Anglii, a wynik obecnej bitwy na północ od granicy między Partią Pracy a SNP może mieć kluczowe znaczenie dla wyniku następnych wyborów. Wybory samorządowe w Anglii niewiele nam mówią o tym, co będzie się działo na północ od granicy.

Zmiany te utrudniły rozpoznanie wpływu wyborów lokalnych na wynik wyborów powszechnych.

Jednocześnie wyniki tegorocznych wyborów samorządowych mają dwie szczególne cechy, które czynią je szczególnie trudnymi.

Po pierwsze, sondaże sugerują, że więcej osób, które w 2019 r. głosowały na konserwatystów, przeszło obecnie na reformę niż na labourzystów. Ale reformę widniało na karcie do głosowania tylko w jednym na sześć okręgów samorządowych. Może więc być tak, że ludzie, którzy głosowaliby za reformą, gdyby lokalnie istniał kandydat na reformę, zamiast tego trzymaliby się torysów.

Z pewnością poparcie konserwatystów spadło bardziej tam, gdzie rzeczywiście znajdowała się reforma. W wybranej przez BBC próbie kluczowych okręgów poparcie dla partii spadło w tych okręgach o 19 punktów – w porównaniu z 11 punktami w okręgach, w których Reforma się nie utrzymała. Partia Pracy natomiast radziła sobie raczej lepiej tam, gdzie stała Reforma.

Ten 19-punktowy spadek odpowiada 19-punktowemu spadkowi średniego poziomu poparcia Partii Konserwatywnej w sondażach od maja 2021 roku. Liczba ta może lepiej odzwierciedlać bezpośrednie perspektywy konserwatystów w wyborach powszechnych.

Po drugie, wyniki wyborów samorządowych potwierdzają komunikat z ubiegłorocznych konkursów, że geografia poparcia partii zmieniła się na niekorzyść konserwatystów.

Poparcie partii spadło bardziej w okręgach, których próbowała bronić.

Jednocześnie niektórzy wyborcy najwyraźniej głosowali na tę partię, która była najlepiej przygotowana do lokalnego pokonania konserwatystów. Poparcie Partii Pracy wzrosło najbardziej (kosztem Liberalnych Demokratów) w okręgach, w których zaczynali na drugim miejscu po konserwatystach, podczas gdy Liberalni Demokraci posunęli się najbardziej (a Partia Pracy radziła sobie gorzej) w okręgach, w których byli lokalnymi głównymi pretendentami.

Rzeczywiście, to właśnie te dwa wzorce pomagają wyjaśnić, dlaczego Partia Konserwatywna straciła prawie jedno na dwa mandaty w radach, których próbowała bronić. Konserwatywni parlamentarzyści nierozsądnie zakładaliby, że ich ten sam los nie może spotkać.

Sir John Curtice jest profesorem nauk politycznych na Uniwersytecie Strathclyde i starszym członkiem Narodowego Centrum Badań Społecznych oraz „Wielka Brytania w zmieniającej się Europie”. Jest także współgospodarzem podcastu Trendy.