Genealogia Sobotnia noc na żywo można prześledzić na przestrzeni dziesięcioleci łobuzerskich chłopców: od zawstydzonego „mieliśmy zadanie domowe?” uśmiechy młodego Adama Sandlera i Jimmy’ego Fallona do niechlujnej trwałej głowy Andy’ego Samberga, a teraz do chudego stracha na wróble trzech smutnych dziewic tworzących „Please Don’t Destroy”.

Koledzy z NYU, Martin Herlihy (syn długoletniego SNL pisarz Tim Herlihy), John Higgins (syn długoletniego SNL pisarz Steve Higgins) i Ben Marshall (syn małżeństwa z Gruzji nieposiadającego stron w Wikipedii) zostali zaproszeni do instytucji zajmującej się szkicami, aby w 2021 r. wyprodukować cyfrowe filmy krótkometrażowe, stając się naturalnymi następcami „Samotnej wyspy”. Ale zamiast perfekcyjnej parodii woleli kawałki banalnego absurdu, przedstawiające ich wersje w pękniętym lustrze za kulisami w 30 Rock, nieco mniej dziwacznym niż 30 Skała’S.

Nowy przyjaciel Martina, który ma 10 lat, wpada na nocną sesję pisarską; chłopaki pokazują wspaniałe klipy Pete’a Davidsona z ich własnych karier jako dzieciaki w stand-upach, kiedy kręcili materiał Def Jam o „uderzaniu od tyłu” w Apollo; gospodarz gościa, Bad Bunny, nalega na wykonanie swojej nierozsądnej decyzji Shreka przerobić.

Z ich nierównym pojazdem Proszę nie niszczyć: Skarb mglistej góry, cała trójka przenosi się do małego miasteczka w Karolinie Północnej jako głupcy daleko poza showbiznesem, chociaż „Ben”, „Martin” i „John” pozostają zawieszeni w stanie aresztowanej młodości. Podobnie jak u innych absolwentów Tischa, Derrick Comedy’s Tajemniczy zespół– który przeszedł tę samą drogę odrzucenia do obiektu kultu, co oczekiwano w przypadku planowanej premiery kinowej, przekazanej Peacockowi – pojawia się rozłam, gdy dwójka przygotowuje się na palcach do wkroczenia w dorosłość, a trzeci zostaje w tyle.

Tam, gdzie chłopaki z Derrick wpakowali swoje wyprawy do filmów z głupią gęstością bitów, frustrujący brak konsekwencji powstrzymuje „Please Don’t Destroy” z powrotem, gdy przedstawiają się publiczności niezaznajomionej z ich rytmami ukształtowanymi przez skondensowany format TikTok. Przy stosunku natchnionej głupoty do powtarzających się poprawek w formie żartów wynoszących około 50/50, znajdują się oni pomiędzy miarą ewidentnego talentu a pokusą powrotu do swoich najbezpieczniejszych skłonności.

John nie pragnie niczego innego, jak poszaleć ze swoimi kumplami i walnąć kilku twardych seltzerów marki Truly w rzadkim przypadku lokowania produktu, które działa jak komedia. Zatem dryfuje, podczas gdy pozostała dwójka planuje swoje kursy w przyszłość. Martin zaczyna poważnie rozmawiać ze swoją dziewczyną (SupersklepNichole Sakura, pieniądze w banku), która namawia go, aby przyjął chrzest dla dorosłych i założył pastelowe garnitury, w których wygląda jak Dayman. Ben pracuje dla swojego ojca (Conana O’Briena, który dał filmowi cenne imprimatur i kilka najzabawniejszych momentów) w sklepie z artykułami outdoorowymi Trout Plus i ma nadzieję zaimponować mu swoją propozycją dotyczącą salonu przeznaczonego wyłącznie dla małych chłopców.

Rozwiązaniem wszystkich ich problemów jest poszukiwanie popiersia Marii Antoniny ukrytego w pobliskim lesie, ale aby je zdobyć, będą musieli przejść przez parę chciwych strażników parku (Meg Stalter i X Mayo). Kult, epizod z jednego z Dziwniejsze rzeczy dzieci i narracja dzięki uprzejmości Johna Goodmana łączą fabułę, która wydawałaby się zbyt krótka, aby ją przeciągać tak źle, jak ma to miejsce po godzinie.

Podczas gdy żartobliwa przygoda Bobbsey Twins dość łatwo nadaje się do wyśmiewania, schematy gwiazd pisarzy często zamykają się w dyskretne miniszkice, które strukturalnie nadają się do recyklingu. Wracają raz po raz do rekordowego humoru, w którym tocząca się scena zostaje zakłócona sprzecznymi kontrapunktami; po radosnej porannej drodze do pracy w scenie otwierającej, przerwanej awarią samochodu, nękaniem ze strony szukających piwa nastolatków i spotkaniem z policją, liczba ta maleje.

Innym ich krokiem jest wyrażenie na głos swojego niedowierzania wobec przejawów dziwaczności, które mogłyby zadziałać, gdyby nie zostały zauważone. Goniący je jastrząb odlatuje dumnie z zacięciem „tak właśnie myślałem”, a następnie Ben pozłaca lilię, pytając, dlaczego „odchodzi z takim nastawieniem”. (W oparciu o częste występowanie tego bitu w Statkimoże jest to afektacja pokoleniowa wśród młodszych millenialsów?)

Oczywiście siła przyjaźni pomaga naszemu trio przetrwać, podobnie jak chemia między trzema współpracownikami, których relacje doskonalą się od czasów studiów, unoszą ich w słabszych rytmach ich najnowszego projektu. Na dobre i na złe, jest to wyraźne dzieło zielonych artystów, ich urzekająca chłopięcość równoważona ogólną atmosferą niedojrzałości.

Tak wiele wielkich komedii studyjnych XXI wieku wpisuje się w rytm wspólny starym kumplom, którzy próbują się nawzajem rozśmieszyć, a tryb ten działa tylko wtedy, gdy jesteśmy częścią gangu. W przeciwnym razie riffowanie zacznie przeszkadzać jako bezczynna samorozrywka, a widzowie zaczną myśleć o różnicy między wrodzoną zabawą a umiejętnościami wymaganymi do stworzenia filmu. Oznacza to, że nikogo nie powinno dziwić, gdy dowiemy się, że ten film został wyprodukowany przez Judda Apatowa.