„Mieliśmy lalki dla wszystkich typów rodzin – lesbijek, par heteroseksualnych, samotnych matek, rozwiedzionych rodziców” – powiedział Parral, 45-letni nauczyciel plastyki z Walencji, który zorganizował przedstawienie ze swoim mężem. Dla uczniów w wieku od 12 lat Parral prowadzi lekcje różnorodności w szkołach publicznych, które zachęcają chłopców do malowania paznokci, podczas gdy dziewczęta rysują brody na twarzach.

„Chodzi o zbadanie płci jako konstruktu kulturowego” – powiedział.

Tego rodzaju inkluzywność jest teraz na celowniku Vox – skrajnie prawicowej partii, która po niedzielnych wyborach może po raz pierwszy wejść do rządu krajowego. Chociaż nie oczekuje się, że Vox zajmie pierwsze, a nawet drugie miejsce, sondaże sugerują, że może być królem dla znacznie większej centroprawicowej Partii Ludowej (PP).

Sojusz między nimi dałby Hiszpanii najbardziej konserwatywny rząd od czasu śmierci wieloletniego dyktatora, generała Francisco Franco, w 1975 roku. Dramatycznie przechyliłby szalę w kraju, który stał się mało prawdopodobnym bastionem postępowości. Mogłoby to również w zauważalny sposób zmienić równowagę polityczną w Europie, gdzie zaczął panować bardziej żarliwy konserwatyzm, rzucając wyzwanie perspektywicznym stanowiskom we wszystkim, od płci po globalne ocieplenie.

Podobnie jak w Stanach Zjednoczonych, sale lekcyjne w Hiszpanii stały się polem bitwy. Vox poprzysiągł usunąć „ideologię” ze szkół, kultywować dumę narodową, pozwolić rodzicom decydować, jakie książki czytają ich dzieci i pozwolić im pomijać nieodpowiednie lekcje.

Jak wyjaśnił Juan Manuel Badenas, wysoki urzędnik Vox w Walencji: „Chcemy, aby szkoły uczyły, aby dzieci mogły stać się dobrymi obywatelami i dobrymi profesjonalistami, wyznającymi ideologię zgodną z ich rodziną i tradycjami”.

„Oni chcą powrotu do frankizmu” – powiedział 43-letni Pau Vendrell, mąż Parral. „Chcą wrócić do czasów, kiedy istniała różnorodność, ale nie można było o tym mówić”.

W czasach Franco Hiszpania nałożyła prawne ograniczenia na kobiety pracujące i wysyłała homoseksualistów do obozów, więzień i szpitali psychiatrycznych na leczenie elektrowstrząsami. Pięć dekad później — i po pięciu latach rządów lewicy — panorama nie mogła być bardziej inna. Dzieci w wieku 16 lat mogą teraz zmienić prawnie zarejestrowaną płeć bez nadzoru lekarza lub poddać się aborcji bez zgody rodziców. Prawo „tylko tak znaczy tak” gwarantuje wyraźną zgodę seksualną.

Wszystkie są środkami, które Vox obiecał spróbować uchylić.

„Dlaczego aktywiści przychodzą i mówią dzieciom rzeczy, których nie powinny wiedzieć. Powiedzieć im, że nie są chłopcem ani dziewczynką, że mogą być kimś innym, kiedy nawet nie przyszło im do głowy, żeby o tym pomyśleć” – powiedział Santiago Abascal, krajowy lider Vox, podczas środowych debat potępiających nowe hiszpańskie prawo dotyczące osób transpłciowych. „To prawo dezorientuje nastolatków w najtrudniejszym momencie ich życia”.

Przedsmak tego, co mogłoby się wydarzyć w ramach narodowej koalicji prawicy, można znaleźć w Walencji i innych społecznościach, w których centroprawica zawarła układy o podziale władzy z Vox. W jednym z hiszpańskich miast politycy Vox wycofali fundusze na sztukę — Orlando, naginającą płeć pracę Virginii Woolf. W innym zakazali nieoficjalnych flag – w tym tęczowego sztandaru LBGTQ – z budynków publicznych.

Natalia Vélez, matka dwójki dzieci mieszkająca w miasteczku położonym 50 mil na północ od Walencji, ma nadzieję, że to dopiero początek sprzątania domu Voxa. Niedawno zwróciła się o poradę do Christian Lawyers – konserwatywnej grupy aktywistów – po tym, jak uczniowie ze szkoły jej 9-letniego syna zostali poproszeni o noszenie fioletowych wstążek w celu promowania świadomości przemocy wobec kobiet ze względu na płeć. (Vox twierdzi, że przemoc nie ma płci, więc kobiety nie powinny być wyróżniane jako ofiary.) Sprzeciwiła się także lekcji w szkole jej syna, podczas której dzieciom pokazano film przedstawiający chłopca, który lubi malować paznokcie.

Mówią, że „to normalne, że trzeba to znormalizować” – powiedziała. Ale „łatwo jest manipulować dziećmi w tak młodym wieku”.

Wybory w Hiszpanii pokazują, jak centralne i podobne są obecnie wojny kulturowe w zachodnich demokracjach. W Hiszpanii miażdżące zwycięstwo konserwatystów byłoby również możliwe, ponieważ skrajnie prawicowe partie zyskały popularność w całej Europie – w tym w trzech największych krajach z mroczną spuścizną prawicowych lub faszystowskich dyktatur.

Skrajnie prawicowa partia Alternatywa dla Niemiec rośnie w siłę w najbardziej zaludnionym kraju Unii Europejskiej, wygrywając wybory lokalne i zdobywając w całym kraju dwukrotnie więcej głosów niż rok temu. W ubiegłym roku Włochy wybrały swój najbardziej prawicowy rząd od czasów Benito Mussoliniego, a premier Włoch Giorgia Meloni, obecnie wschodząca gwiazda na światowej scenie, ogłosiła w tym miesiącu nową falę konserwatystów, która zaleje Europę.

Kim jest Giorgia Meloni, pierwsza kobieta-liderka we Włoszech

„Nadeszła godzina patriotów” – powiedział Meloni w wirtualnym przemówieniu po hiszpańsku w tym miesiącu do wyborców Vox w Walencji.

Vox zaczynał jako – i pozostaje – partią skupioną na hiszpańskim nacjonalizmie i nakłaniał premiera Pedro Sáncheza i jego socjalistów do taktycznych porozumień z baskijskimi i katalońskimi partiami, które agitowały za niepodległością. Ale separatyzm nie jest tak dominującym tematem w tych wyborach, a sondaże sugerują, że pomimo regionalnych zwycięstw, poparcie dla Vox w całym kraju spadło do około 14 procent.

Jednak nadal może wejść do rządu – i wpłynąć na program narodowy – poprzez sojusz z centroprawicą, która, jak się przewiduje, wyłoni się jako zwycięzca największej liczby głosów, ale może potrzebować partnera do rządzenia.

PP wcześniej obiecała, że ​​nigdy nie będzie robić interesów z Vox – partią, którą niektórzy z jej własnych przywódców odrzucili jako seksistowską, homofobiczną i wsteczną w stosunku do ustalonej nauki o zmianach klimatu. Teraz jednak lider PP Alberto Núñez Feijóo sugeruje, że jego program może pokrywać się z programem Vox w niektórych obszarach, takich jak eliminacja hiszpańskiego Ministerstwa ds. Równości.

„To poddanie się machismo” – powiedział Sánchez – którego partia zajmuje drugie miejsce w sondażach – podczas telewizyjnych debat w tym miesiącu.

„Oni myślą teraz tylko o tym, żeby być w rządzie” – powiedział Lluis Orriols, politolog z Uniwersytetu Karola III w Madrycie.

To, co nastąpiłoby po każdej umowie koalicyjnej, to handel końmi między PP i Vox w sprawie gabinetu i polityki. Niektóre stanowiska Vox pozostają jednak w Hiszpanii wysoce kontrowersyjne. Zaprzeczając globalnemu ociepleniu spowodowanemu przez człowieka, urzędnicy Vox zobowiązali się do walki z „delirium klimatycznym”, pracując nad usunięciem Hiszpanii z porozumień paryskich, wyeliminowaniem ścieżek rowerowych i cofnięciem ograniczeń w gospodarce wodnej nałożonych z powodu poważnych susz.

Hiszpania tli się w brutalnej europejskiej fali upałów, która zmusiła niektóre firmy do ograniczenia godzin pracy, a partie polityczne – w tym Vox – do ograniczenia wydarzeń związanych z kampaniami. Ale politycy Vox pozostają nieugięci. Ich platforma obejmuje zobowiązanie do zniesienia niektórych „agencji meteorologicznych”, aw Walencji jej politycy zdecydowanie sprzeciwili się utworzeniu regionalnej agencji ds. zmian klimatu.

Europa Południowa szybuje, by rejestrować temperatury jako szczytowe fale upałów

„Myślę, że jest oczywiste, jakie są zagrożenia”, jeśli Vox wejdzie do rządu, powiedział Benito Fuentes, meteorolog z hiszpańskiej agencji meteorologicznej.

„Nie sądzę, by mogli zlikwidować agencję”, powiedział Fuentes, przedstawiając osobistą opinię i nie wypowiadając się w imieniu swojego pracodawcy. „Ale mogliby zredukować zatrudnienie, a my musielibyśmy nadać priorytet naszym usługom… Jest to więc pośredni sposób” na ograniczenie badań nad klimatem.

Wybory są do pewnego stopnia bardzo osobistym referendum w sprawie fotogenicznego Sancheza, który został oskarżony o przedkładanie autopromocji nad rządy i był postrzegany jako słabo radzący sobie ze swoim rywalem w niedawnej debacie.

Ale wśród niektórych Hiszpanów istnieje również poczucie, że socjaliści są w szerszym zakresie winni własnego upadku – za spartaczenie niektórych praw, podczas gdy opinia publiczna przesadza z innymi.

Na przykład ustawa „tak znaczy tak”, która weszła w życie w październiku, miała dać ofiarom gwałtu większą przewagę w sprawach sądowych, czyniąc brak wyraźnej zgody istotnym czynnikiem w rozstrzyganiu przypadków napaści na tle seksualnym. Ale prawo zawierało język, który ostatecznie obniżył wyroki dla setek uwięzionych przestępców seksualnych – luka, która skłoniła do przepisania, a Sanchez przeprosił ofiary.

W niektórych regionach Hiszpanii znaczna liczba wyborców lewicy wstrzymuje się od głosowania. W międzyczasie część ruchu feministycznego rozpadła się, a jego część dołączyła do grona autorki Harry’ego Pottera, JK Rowling, wyrażając oburzenie wobec nowego hiszpańskiego prawa dotyczącego transpłciowości, które, jak twierdzą, zbyt łatwo pozwala biologicznie urodzonym mężczyznom wejść w bezpieczne przestrzenie dla kobiet.

Ale jest mało prawdopodobne, aby hiszpańscy liberałowie stracili prawdziwy grunt bez walki.

W Náquera – mieście liczącym 6200 mieszkańców, położonym około 17 mil na północ od Walencji – jednym z pierwszych aktów nowej rady lokalnej zdominowanej przez Vox po majowych wyborach było zakazanie nieoficjalnych banerów z ratusza, w tym flag homoseksualnych. Odpowiedzią był marsz kilkuset demonstrantów.

Podczas niedawnej wizyty reporter zauważył pięć tęczowych flag powiewających z prywatnych balkonów w odległości kilku przecznic od głównego placu. Aktywiści powiedzieli, że te banery, wraz z około 20 innymi w innych częściach miasta, w większości wyrosły od czasu uchwalenia nowego prawa.

„Efekt był odwrotny” od tego, czego się spodziewali, powiedział Igor Martin, 27 lat, student pielęgniarstwa i działacz gejowski w Náquera. „W mieście było znacznie więcej związków i zgromadzeń wokół swobód ludzi. Znamy się całe życie. Wiemy, że tu należymy”.

Beatriz Rios w Brukseli i Roser Toll w Barcelonie przyczyniły się do powstania tego raportu.