„Gryf latem”

Mikołaj Kola

Griffin Naffly (znakomity Everett Blunck), 14-letni bohater zaskakującego czarodzieja Nicolasa Colii Gryf latem, utrzymuje najwyższe standardy. Początkujący dramaturg w swoich dramatach podejmuje ważne tematy, jedno- lub dwuaktowe przedstawienia małżeńskich awantur i zatrzymanych marzeń. Fragment jego najnowszego dzieła pt. Żal jesieni, nie odbiło się echem na jego szkolnym pokazie talentów, ale Griffina tak naprawdę to nie obchodzi. Marzy o przeprowadzce do Nowego Jorku (oczywiście, gdy skończy 18 lat) i wystawieniu swoich sztuk w Roundabout Theatre na Broadwayu.

Podczas gdy koledzy Griffina z klasy upijają się ostrym selcerem i odkrywają nastoletnie romanse, poważnie myślący nastolatek knuje regionalną dominację artystyczną. Współpracuje ze swoją najlepszą przyjaciółką Karą (Czy jesteś tam Boże? To ja, MałgorzataAbby Ryder Fortson), początkującą reżyserkę, do wystawienia dramatu rozwodowego o alkoholiczce i jej niewiernym mężu. Wyobraźcie sobie Ernesta Hemingwaya Wzgórza Jak Białe Słonie jeśli podtekst stał się tekstem. Sztuka, według słów Griffina, cuchnie „nieusuwalnym smrodem” wyblakłych snów jego bohatera. Obsadza swoich przyjaciół w różnych rolach i proponuje wymagający harmonogram prób. To lato jest kluczowe dla Griffina, choć nie do końca w taki sposób, w jaki myśli.

Na peryferiach życia młodego dramaturga czai się Brad (Owen Teague), borykający się z problemami performer zatrudniony przez mamę Griffina, Helen (Melanie Lynskey), do czyszczenia basenu i przypadkowych napraw w domu. Gryf latem obserwuje, jak jej bohater ulega nieprzewidywalnym zawirowaniom emocjonalnym miłości. Film Colii, którego premiera odbyła się na Tribece, łączy w sobie energię Obóz teatralny z motywami Nazywaj mnie swoim imieniem. Film porusza znany temat, ale w podstępnie atrakcyjny sposób. To zasługa obsady Colii za stworzenie tej subtelnej magii; oglądanie zaangażowanych występów dodaje energii.

Gryf latem rozwija kwestie poruszone przez Colię w swoim filmie krótkometrażowym z 2017 roku Alex i złota rączka, który przedstawiał rodzące się zauroczenie dziewięcioletniego chłopca 25-letnim majsterkowiczem. Starzenie się bohatera pozwala na bardziej chaotyczne uczucia i bardziej dramatyczne zwroty akcji. Od pierwszych chwil filmu, kiedy Griffin testuje swoją sztukę, która jest w toku, przed zdezorientowaną widownią złożoną z kolegów z klasy, Blunck robi wrażenie. Równoważy intensywność i wszechwiedzącą postawę Griffina z nieoczekiwanymi momentami typowej dla nastolatków niepewności. Nie tylko czyni to jego postać bardziej ujmującą, ale także zapobiega wpadnięciu Griffina w pułapkę przedwczesności jednej nuty.

Nastolatka spotyka Brada stosunkowo wcześnie w lecie, gdy ten czyści basen i puszcza muzykę. Zbliżenia wytatuowanego bicepsa Brada sygnalizują seksualne przebudzenie Griffina. Nagle chłopcu uzbrojonemu w zawzięte ataki odebrało mu mowę.

Z Bradem na zdjęciu lato Griffina przybiera inny obrót. Jego stan emocjonalny staje się zależny od interakcji z nową sympatią. Rozmowy z Bradem stają się inspiracją dla jego sztuki, którą Griffin łagodzi przygnębiającą sceną romantyczną. Krótkie rozmowy pary ujawniają także głębię kryzysu ćwierćwiecza Brada. Popijając drinka, opowiada o życiu w Bushwick i oczernia scenę artystyczną, która nigdy go nie rozumiała. Teague trafnie przedstawił swego rodzaju powściągliwego ducha buntownika, dla którego pokora jest odległym pojęciem.

Obsesja Griffina na punkcie Brada wyjaśnia także kłopoty w życiu osobistym nastolatka, choć Colia, która jest także autorką scenariusza, nie rozwija tego wątku z taką uwagą. Helen jest załamaną alkoholiczką, która musi poradzić sobie z potencjalną niewiernością męża. Przyjaciele Griffina nieuchronnie zostają odsunięci na bok w obliczu Brada. Wszystkim tym drugoplanowym rolom przydałaby się solidniejsza charakterystyka, zwłaszcza Kary, która cierpi z powodu tendencji Griffina do kontrolowania i ewentualnego zaniedbania.

Co Gryf latem radzi sobie całkiem nieźle, poważnie traktuje artystyczne zajęcia swojego bohatera. Pisanie Griffina jest środkiem, za pomocą którego młody człowiek porządkuje chaos w swoim życiu. Rzeczywiście, przelewa swój kapryśny temperament na kartkę papieru, wykorzystując postacie ze swojej sztuki, aby lepiej zrozumieć własne złamane serce. To pocieszające przypomnienie, dlaczego każdy z nas w ogóle tworzy.