skutki finału Mistrzostw Świata w obrazach
Funkcja zdjęcia
Wszystko się skończyło, ale uczucia wciąż pozostają
Alagappan Muthu | 3 lipca 2024 r.
Droga do zwycięstwa: Rohit Sharma cieszy się, że Indie zdobyły swój pierwszy tytuł ICC od 2013 r.
© CREIMAS
Rohit Sharma poczuł, że kolana mu ustępują. Jak na ironię, to był moment, w którym ciężar na jego barkach w końcu zelżał. Na początku swojej kariery stanął przed dość dziwnym wyzwaniem bycia utalentowanym. Bycie naprawdę, naprawdę dobrym w tej naprawdę, naprawdę fajnej rzeczy najwyraźniej oznaczało, że musiał odnieść sukces za każdym razem.
W późniejszej części swojej kariery stanął przed równie dziwnym wyzwaniem bycia zwycięzcą. Jego drużyny niszczyły inne i docierały do finału, ale potem popełniały błędy. Był niedoskonałym dzieckiem przeznaczenia i musiał zmagać się z tym uczuciem przez całą wieczność. A potem nagle, w sobotni poranek, nie musiał. Ponieważ teraz był nie tylko dobry, ale także wystarczająco dobry. Ta świadomość go przytłoczyła.
Opadł na podłogę i zaczął ją głupio uderzać.
Trzeba upaść, żeby znów się podnieść: Siedem miesięcy temu Indie przegrały finał Pucharu Świata ODI na własnym boisku
Robert Cianflone / © Getty Images
On śmiał się.
Teraz pozwólcie mi spocząć na laurach: Rohit lubi położyć się w otoczeniu swojego zespołu
Robert Cianflone / © Getty Images
Płakał.
Wybuch: Rohit daje upust swoim emocjom po pierwszym zwycięstwie Indii w Pucharze Świata T20 od 2007 roku
Alex Davidson / © ICC/Getty Images
Chodził nawet i całował ludzi.
Cała historia reprezentacji RPA w Mistrzostwach Świata rozegrała się w ciągu około 30 sekund.
Obietnica: Przybyli na turniej z prawdopodobnie najlepiej wyglądającym środkowym składem, jaki kiedykolwiek zgromadzili. W finale, gdy do wygrania było 16, jeden z nich stanął przed soczystym rzutem.
Doskonałość: Wyciągnęli ją w momenty i przenieśli na kolejne kampanie. Kiedy David Miller zamachnął się kijem i posłał piłkę w górę, RPA była na dobrej drodze, aby zostać pierwszymi niepokonanymi mistrzami świata T20I.
Złamane serce i co gorsza, co by było, gdyby. Co by było, gdyby w 1992 roku nie spadł deszcz? Co by było, gdyby Lance Klusener i Allan Donald ukończyli ten singiel w 1999 roku? Co by było, gdyby AB de Villiers złamał pniaki piłką, a nie bez niej w 2015 roku? Co by było, gdyby buty Suryakumara Yadava były o rozmiar większe w 2024 roku? Ludzki umysł nie jest stworzony do radzenia sobie z takimi „co by było, gdyby”. To prześladuje.
Duchy 2024 roku: na początku ostatniej rundy RPA potrzebowała 16 punktów, aby wygrać, ale wyrzucenie Davida Millera z gry już po pierwszej piłce przechyliło szalę zwycięstwa na korzyść Indii
Philip Brown / © Getty Images
Południowa Afryka jest silna. Uzdrowi się.
Bardzo boli: Republika Południowej Afryki była niepokonana na Mistrzostwach Świata, ale nie udało jej się wygrać do końca
Philip Brown / © Getty Images
Wrócą.
Ostatnia przeszkoda: Aidan Markram przechodzi obok trofeum Pucharu Świata
© Getty Images
A kto wie, może następne pokolenie zapamięta ich jako seryjnych zwycięzców.
Zapisaliśmy się w historii (w pewnym sensie): był to pierwszy w RPA finał Pucharu Świata seniorów
Robert Cianflone / © Getty Images
„Kiedy odbijasz – szczęście oczywiście jest. Każdy lubi to w środku. Ale kiedy złapiesz coś takiego, albo trafisz dobry runout albo zatrzymasz bieg, szczęście udziela się dziewięciu do dziesięciu osobom”. To był Suryakumar Yadav na dziesięć dni przed finałem. Zanim znalazł się w sytuacji, w której pędził z pełną prędkością w lewo. Zanim dokładnie wiedział, kiedy zwolnić i zebrać się w sobie. Zanim stanął na palcach i wyciągnął rękę za siebie – w przestrzeń, do której nie miał wstępu – i wykonał chwyt, który wprawił w zachwyt znacznie więcej niż dziewięć osób.
Pewne ręce Suryi: SKY odwróciło grę do góry nogami, łapiąc piłkę poza pole gry Millera
Philip Brown / © Getty Images
W wieku 17 lat oglądałby, jak Indie wygrywają Puchar Świata na Wankhede. W wieku 21 lat został kupiony przez franczyzę IPL, która nazywała ten stadion domem. Kilka miesięcy później został mistrzem po raz pierwszy. Potem znowu w wieku 23, 25 i 27 lat. W wieku 28 lat wyjechał w poszukiwaniu nowego wyzwania. W wieku 30 lat powrócił. Hardik Pandya czułby tylko dumę, zakładając ponownie koszulkę Mumbai Indians. Tym razem jako kapitan. Dorósł. Nauczył się odpowiedzialności. I wrócił do domu jako lepszy człowiek. Tylko że dom nie był taki, jaki go pamiętał. Teraz go nienawidzili. Nienawidzili jego ambicji. Przedstawiali go jako uzurpatora. „Chciałem płakać” — powiedział Hardik — „ale nie płakałem. Ludzie, którzy byli zadowoleni z mojego nieszczęścia, nie chcieli dać im satysfakcji. I nigdy tego nie zrobię. Teraz spójrz na los”.
Spójrzcie na mnie teraz, hejterzy, jestem mistrzem świata
Gareth Copley / © Getty Images
Było już grubo po północy w Indiach, kiedy zostali ogłoszeni zwycięzcami. Ale wygląda na to, że dzieci Virata Kohliego miały pozwolenie na pozostanie po godzinie snu.
Król Joker: Kohli spędza trochę czasu z rodziną za pośrednictwem połączenia wideo
Alex Davidson / © ICC/Getty Images
Są też obrazy, które nie potrzebują słów, żeby opowiedzieć historię.
W tym przypadku mowa o 51-letnim mężczyźnie, który musiał czekać do ostatniego dnia swojej pracy – która zajęła mu całe dorosłe życie – aby dostać to, na co zasługiwał.
Srebrnowłosy, ale zdobyłem srebro: Dravid był kapitanem Indii na Karaibach, gdy odpadła w pierwszej rundzie Mistrzostw Świata w 2007 r.
Gareth Copley / © Getty Images
Alagappan Muthu jest zastępcą redaktora w ESPNcricinfo
© ESPN Sports Media Ltd.
