Pozdrawiam obserwatorów gwiazd.

Tak jak podczas gotowania dużego posiłku często zostają jakieś pyszne resztki, tak pozostałości z formowania się naszego Układu Słonecznego są jednymi z najciekawszych obiektów do obejrzenia.

W Układzie Słonecznym głównym daniem jest oczywiście słońce. Zawiera 99,9% całej masy Układu Słonecznego, a prawie całość to wodór i hel. Z ostatniej dziesiątej procenta prawie trzy czwarte tej masy znajduje się w Jowiszu. Z wyjątkiem niewielkiej części, która jest pozostałością po resztkach, wszystko inne skończyło się na jednej z pozostałych planet lub księżyców.

Grawitacja ze Słońca i planet wykonuje świetną robotę, usuwając resztę tego gruzu. Możesz zobaczyć ten proces w pracy każdej nocy, gdy zobaczysz spadającą gwiazdę. Każdy meteor to o jedno ziarenko pyłu mniej wędrujące między planetami. Po 4,5 miliarda lat większość została usunięta. Gdyby wszystkie asteroidy, komety i pył zostały zebrane w nowe ciało, byłoby ono znacznie mniejsze niż jakakolwiek z planet.

Szczątki znajdujące się tak blisko Słońca jak planety wewnętrzne są gęste i skaliste, ponieważ ciepło słoneczne odparowało wszystkie lżejsze i bardziej lotne składniki, takie jak woda i metan. Te gęstsze pozostałości nazywamy asteroidami. Gruz, który jest daleko od słońca, nadal ma ten lżejszy materiał. Termin „brudna kula śnieżna” jest często używany do opisania tego, co nazywamy kometami. Jeśli jakiś impuls grawitacyjny wyśle ​​jeden z tych bardziej odległych obiektów w stronę Słońca, ciepło zacznie odparowywać lotne składniki, a powstałą chmurę gazu można zobaczyć, gdy uderzy w nią światło słoneczne.

W naszym Układzie Słonecznym są dwa źródła komet – pas Kuipera i obłok Oorta – a każde miejsce dostarcza około połowy komet, które widzimy.

Pas Kuipera jest źródłem tak zwanych komet krótkookresowych. Komety te znajdują się przeważnie tuż za orbitą Neptuna w szerokim dysku, który pokrywa się z płaszczyzną Układu Słonecznego. Kometa Halleya jest najbardziej znaną z tych krótkookresowych komet. Pluton jest również obiektem pasa Kuipera i ma bardzo słaby warkocz jak kometa. Gdyby Pluton został w jakiś sposób odchylony do wewnętrznego Układu Słonecznego, prawdopodobnie bylibyśmy w stanie zobaczyć jego ogon. Eliptyczne orbity komet pasa Kuipera są ogólnie dobrze znane, a ich trajektorie łatwe do przewidzenia.

Obłok Oorta jest znacznie bardziej odległym składowiskiem komet. Zamiast być dyskiem wyrównanym z resztą Układu Słonecznego, chmura Oorta jest gigantyczną kulą, która rozciąga się być może na rok świetlny od Słońca. Zamiast kierować się w stronę wnętrza Układu Słonecznego z okolic płaszczyzny ekliptyki, te komety długookresowe nadlatują jednakowo ze wszystkich kierunków. Orbity obiektów z Obłoku Oorta są tak rozciągnięte, że wydają się raczej paraboliczne niż eliptyczne. Nie będąc w stanie dokładnie określić rozmiaru orbity, nie można określić okresu, poza oszacowaniem dolnej granicy „naprawdę długiego czasu”.

Ten miesiąc

Długookresowa kometa C/2022 E3 (ZTF) została odkryta w marcu 2022 roku za pomocą instrumentów w Zwicky Transit Facility. Najbliższe zbliżenie do Słońca miało miejsce 11 stycznia, a najbliższe zbliżenie do Ziemi nastąpi 1 lutego. Pomiędzy tymi datami jego ścieżka na niebie będzie przebiegać między Wielkim a Małym Niedźwiedziem. Czy będzie to widoczne gołym okiem, dopiero się okaże.

22 stycznia Wenus i Saturn będą oddalone od siebie o jedną trzecią stopnia. Powinieneś być w stanie zakryć je obie małym palcem trzymanym na wyciągnięcie ręki. Wenus będzie zdecydowanie najjaśniejszą rzeczą na południowo-zachodnim niebie o zachodzie słońca, więc koniunkcja powinna być łatwa do zauważenia.

Wieczorem 30 stycznia księżyc prawie przejdzie przed Marsem. Byliśmy zachmurzeni podczas okultacji Marsa w zeszłym miesiącu i tym razem Durango nie znajduje się na ścieżce, na której Mars zostanie zablokowany. Jednak Farmington znajduje się na ścieżce, więc jeśli chcesz zobaczyć zakrycie, nie będziesz musiał daleko podróżować.

Przydatne linki

Kometa C/2022 E3 (ZTF)

(ZTF)

Astronomiczne zdjęcie dnia

Prognoza astronoma dla Durango

Obserwatorium Old Fort Lewis

hakes_c@fortlewis.edu

Charles Hakes wykłada na wydziale fizyki i inżynierii w Fort Lewis College i jest dyrektorem Obserwatorium Fort Lewis.