Sonda kosmiczna badająca dzikie ścieżki naszego wspaniałego Słońca uchwyciła wydarzenie rzadko obserwowane z naszej pozycji na powierzchni Ziemi.

3 stycznia 2023 r. sonda Solar Orbiter kierowana przez Europejską Agencję Kosmiczną zaobserwowała, jak najbardziej wewnętrzna planeta Układu Słonecznego przesuwa się po dysku Słońca; mała czarna kropka na tle szalejącego płomienia.

Ten rodzaj zdarzenia jest znany jako tranzyt i ma miejsce, gdy mniejsze ciało, takie jak planeta lub księżyc, przechodzi przed gwiazdą, blokując niewielką ilość jej światła. Chociaż orbitujący obiekt jest często redukowany do zwykłego cienia, zdarzenia tranzytowe mogą nas nauczyć wielu interesujących rzeczy.

frameborder=”0″ allow=”akcelerometr; Automatyczne odtwarzanie; zapis do schowka; zaszyfrowane media; żyroskop; Obrazek w obrazku; web-share” allowfullscreen>

Jeśli ostatnio słyszałeś ten termin, to prawdopodobnie dlatego, że jest to podstawowe narzędzie w zestawie do znajdowania planet poza Układem Słonecznym lub egzoplanet.

Kosmiczne teleskopy, takie jak Kepler i TESS, wpatrują się w gwiazdy przez długi czas, szukając słabych, regularnych spadków jasności gwiazd, które są charakterystyczne dla tranzytującej egzoplanety.

To subtelne migotanie cienia nie tylko ujawnia obecność orbitującego ciała, ale może również potencjalnie stanowić wskazówkę co do jego składu. Kiedy egzoplaneta – lub nawet bliższa planeta, taka jak Merkury lub księżyc – przechodzi przed swoją gwiazdą macierzystą, część światła gwiazdy przefiltruje każdą atmosferę, w której może się znajdować. Analiza sposobów, w jakie światło różni się od światła nagiej gwiazdy, może pozwolić naukowcom określić skład gazu.

Naukowcy wykorzystali tę technikę do badania atmosfery Wenus tutaj, w domu, ale także rosnącej liczby atmosfer egzoplanet.

frameborder=”0″ allow=”akcelerometr; Automatyczne odtwarzanie; zapis do schowka; zaszyfrowane media; żyroskop; Obrazek w obrazku; web-share” allowfullscreen>

Atmosfera Merkurego była również badana przy użyciu danych tranzytowych, ale Solar Orbiter wykorzystał to rzadkie zdarzenie do zrobienia czegoś innego: skalibrowania oprzyrządowania.

„Jest to certyfikowany czarny obiekt podróżujący przez nasze pole widzenia” — wyjaśnia astronom z ESA, Daniel Müller.

Sylwetka Merkurego na tle tarczy Słońca powinna być całkowicie ciemną plamą. Dlatego każde światło widziane na planecie prawdopodobnie będzie wytwarzane przez teleskop. Efekt ten jest znany jako funkcja rozprzestrzeniania się punktu, a zrozumienie, jak to się dzieje i jak jest silny, pomaga astronomom usunąć go z danych naukowych sondy Solar Orbiter.

To z kolei oznacza, że ​​przeprowadzona analiza będzie dokładniejsza.

Merkury, najbliższy Słońcu świat, jest jedną z mniej zbadanych planet Układu Słonecznego, ale nie jest pozbawiony tajemnic. Nie wiemy, jak i gdzie się uformował, dlaczego jego jądro wydaje się tak ogromne, czy ma wewnętrzną aktywność geologiczną, ani dlaczego ma globalne pole magnetyczne, podczas gdy Wenus i Mars nie.

Dane tranzytowe nie dadzą nam odpowiedzi na te pytania – obecnie jest aktywna oddzielna misja sondy kosmicznej, która właśnie to robi – ale pięknie przypominają nam, że nawet najmniejsze planety mogą dać duże odpowiedzi.