BEIRUT – Podjęta w ostatniej chwili decyzja rządu libańskiego o opóźnieniu rozpoczęcia czasu letniego o miesiąc do końca muzułmańskiego świętego miesiąca Ramadanu spowodowała masowe zamieszanie w niedzielę.

Ponieważ niektóre instytucje wprowadziły zmiany, podczas gdy inne odmówiły, wielu Libańczyków znalazło się w sytuacji żonglowania harmonogramami pracy i szkoły w różnych strefach czasowych – w kraju, który ma zaledwie 88 kilometrów (55 mil) w najszerszym miejscu.

W niektórych przypadkach debata przybrała charakter sekciarski, a wielu chrześcijańskich polityków i instytucji, w tym największy kościół w małym kraju, Kościół maronitów, odrzuciło ten ruch.

Ten mały śródziemnomorski kraj zwykle przesuwa zegary o godzinę do przodu w ostatnią niedzielę marca, co jest zgodne z większością krajów europejskich.

Jednak w czwartek rząd Libanu ogłosił decyzję tymczasowego premiera Najiba Mikatiego o przesunięciu rozpoczęcia czasu letniego na 21 kwietnia.

Nie podano powodu tej decyzji, ale nagranie wideo ze spotkania Mikati i przewodniczącego parlamentu Nabiha Berri, które wyciekło do lokalnych mediów, pokazało, że Berri prosi Mikati o odroczenie wprowadzenia czasu letniego, aby umożliwić muzułmanom przerwanie ramadanu o godzinę wcześniej.

Mikati odpowiada, że ​​złożył podobną propozycję, ale dodaje, że wdrożenie zmiany byłoby trudne, ponieważ spowodowałoby problemy w rozkładach lotów linii lotniczych, na co Berri wtrąca się: „Jakie loty?”

Po ogłoszeniu przesunięcia czasu letniego, libańskie linie lotnicze Middle East Airlines poinformowały, że godziny odlotów wszystkich lotów planowanych do odlotu z lotniska w Bejrucie między niedzielą a 21 kwietnia zostaną przesunięte o godzinę.

Dwie krajowe sieci telefonii komórkowej wysłały wiadomości do ludzi z prośbą o zmianę ustawień ich zegarów na ręczne zamiast automatycznych, aby czas nie zmieniał się o północy, chociaż w wielu przypadkach i tak czas się wydłużał.

Podczas gdy instytucje publiczne są teoretycznie związane decyzją rządu, wiele instytucji prywatnych, w tym stacje telewizyjne, szkoły i firmy, zapowiedziało, że zignoruje tę decyzję i przejdzie w niedzielę na czas letni zgodnie z wcześniejszymi planami.

Soha Yazbek, profesor na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie, jest jednym z wielu rodziców, którzy odkryli, że oni i ich dzieci są teraz związani różnymi harmonogramami.

„Więc teraz zawożę dzieci do szkoły o 8 rano, ale przyjeżdżam do pracy oddalonej o 42 km o 7:30, a potem wychodzę z pracy o 17:00, ale wracam do domu godzinę później o 19!!” Yazbek napisała na Twitterze, dodając dla dobra swoich nie-libańskich przyjaciół: „Nie oszalałam, po prostu żyję w Krainie Czarów”.

Haruka Naito, pracownica japońskiej organizacji pozarządowej mieszkająca w Bejrucie, odkryła, że ​​w poniedziałek rano musi być w dwóch miejscach jednocześnie.

„Miałam spotkanie o 8 rano i zajęcia o 9 rano, które teraz odbędą się w tym samym czasie” – powiedziała. Umówiona o 8 rano na załatwienie formalności związanych z pobytem jest w agencji rządowej po oficjalnym czasie, podczas gdy jej zajęcia z arabskiego o 9 rano odbywają się w instytucie, który ma przejść na czas letni.

Schizma doprowadziła do żartów na temat „czasu muzułmańskiego” i „czasu chrześcijańskiego”, podczas gdy różne wyszukiwarki internetowe wyświetlały różne wyniki wcześnie w niedzielę rano, gdy pytano o aktualny czas w Libanie.

Chociaż w wielu przypadkach schizma załamała się na tle wyznaniowym, niektórzy muzułmanie również sprzeciwili się zmianie i wskazywali, że post powinien zaczynać się o świcie i kończyć o zachodzie słońca, niezależnie od strefy czasowej.

Wielu postrzegało ten problem jako odwrócenie uwagi od większych problemów gospodarczych i politycznych kraju.

Liban przeżywa największy kryzys finansowy we współczesnej historii. Trzy czwarte populacji żyje w ubóstwie, a przedstawiciele MFW ostrzegli niedawno, że kraj może stanąć w obliczu hiperinflacji, jeśli nie zostaną podjęte żadne działania. Liban pozostaje bez prezydenta od czasu zakończenia kadencji prezydenta Michela Aouna pod koniec października, ponieważ od tamtej pory parlamentowi nie udało się wybrać jego następcy.