Nikki Haley, była gubernator Karoliny Południowej, była pierwszą prominentną kandydatką, która ogłosiła wyzwanie dla kandydata byłego prezydenta Donalda Trumpa na republikańską nominację prezydencką.

Od przystąpienia do wyścigu w lutym Haley zajmowała się kwestiami społecznymi i wykorzystywała swoje doświadczenie jako byłego ambasadora ONZ pod rządami Trumpa, aby krytykować obecną politykę zagraniczną USA.

Zapisz się do biuletynu The Morning z New York Times

Oto zestawienie jej ostatnich uwag na temat procesu kampanii.

Kwestie płci i płci

Co Haley powiedział:

„Roe przeciwko Wade wkroczyła i odrzuciła 46 praw stanowych i nagle powiedziała aborcja w dowolnym czasie, miejscu i z dowolnego powodu”.— w ratuszu CNN w czerwcu

To jest przesadzone. Haley wyolbrzymia zakres przełomowego orzeczenia w sprawie Roe przeciwko Wade, które ustanowiło konstytucyjne prawo do aborcji. Decyzja z 1973 r. zapewniła również, że państwa nie będą mogły zakazać aborcji przed osiągnięciem zdolności do życia płodu lub gdy płód nie może przeżyć poza macicą. To nie to samo, co „w dowolnym momencie”, jak powiedział Haley. W chwili podjęcia decyzji ten moment był około 28 tygodni po zapłodnieniu, a teraz, dzięki postępowi medycyny, wynosi około 23 lub 24 tygodni.

Zanim Sąd Najwyższy uchylił decyzję Roe w czerwcu 2022 r., w większości stanów w pewnym momencie obowiązywały przepisy zakazujące tej procedury, przy czym w 22 stanach zakazano aborcji między 13 a 24 tygodniem ciąży, a w 20 stanach zakazano aborcji w przypadku rentowności. Rzecznik Haley zauważył, że sześć stanów i Waszyngton nie miały żadnych ograniczeń, kiedy Roe został obalony.

Co Haley powiedział:

„Jak mamy przyzwyczaić nasze dziewczyny do tego, że biologiczni chłopcy są w ich szatniach? A potem zastanawiamy się, dlaczego jedna trzecia naszych nastoletnich dziewcząt poważnie rozważała samobójstwo w zeszłym roku”.— w ratuszu CNN

To brak dowodów. W lutym Centers for Disease Control and Prevention odnotowało rekordowy poziom smutku i myśli samobójczych wśród nastolatek. A depresja wśród nastolatków, zwłaszcza dziewcząt, narasta od ponad dekady. Przyczyny są przedmiotem dyskusji, ale eksperci stwierdzili, że żadne badania nie wskazują na obecność transseksualnych młodych sportowców w szatniach ani ogólnie na zwiększoną świadomość kwestii LGBTQ jako przyczynę, a nawet przyczynę.

Kontynuacja historii

„Mogę jednoznacznie powiedzieć, że nie ma absolutnie żadnych dowodów naukowych na poparcie tego stwierdzenia” – powiedziała dr Kimberly Hoagwood, psycholog dziecięcy i profesor na Uniwersytecie Nowojorskim. „Przyczyny zwiększonej częstości występowania depresji i samobójstw wśród nastoletnich dziewcząt są złożone, ale zostały szeroko zbadane”.

Dr David Brent, profesor psychiatrii na Uniwersytecie w Pittsburghu, zauważył, że wskaźniki depresji u nastolatków rosną od 2000 roku, podczas gdy szeroko zakrojona dyskusja i świadomość kwestii związanych z płcią są nowszym zjawiskiem.

„Może to być stresujące dla niektórych osób, także dla dzieci transpłciowych” – powiedział. „Ale próba stwierdzenia, że ​​​​to jest przyczyna, cóż, po prostu nie może tak być, ponieważ kryzys zdrowia publicznego trwa od 15 lat”.

Brent powiedział, że możliwe czynniki wzrostu wskaźników depresji nastolatków obejmują stres ekonomiczny, rozwój mediów społecznościowych, niższy wiek dojrzewania, zwiększone wskaźniki używania opioidów i depresję wśród dorosłych opiekunów. Istnieje również ogólny spadek czasu spędzanego na zabawie i spędzaniu czasu z rówieśnikami, spadek umiejętności społecznych i inne problemy społeczne, napisała w e-mailu dr Elizabeth Englander, psycholog dziecięcy i profesor na Bridgewater State University. Według Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom młodzież LGBTQ jest również bardziej narażona na problemy ze zdrowiem psychicznym.

„Nawet jeśli ktoś znalazł związek między przebywaniem w otoczeniu młodzieży trans lub LGBTQ a zwiększoną depresją u młodzieży heteroseksualnej (czego, o ile mi wiadomo, nikt nie ma), wydaje się niezwykle mało prawdopodobne, aby taki kontakt był ważną przyczyną obecnego kryzysu psychicznego zdrowie, które widzimy w młodości” – dodał Englander, nazywając teorię Haleya „oburzającą”.

Polityka zagraniczna

Co Haley powiedział:

„Jeśli naprawdę chcemy naprawić środowisko, zacznijmy poważne rozmowy z Indiami i Chinami. To nasi truciciele. To oni powodują problem”.— w ratuszu CNN

To wymaga kontekstu. Haley ma rację, że według najnowszych danych Komisji Europejskiej Chiny są największym emitentem gazów cieplarnianych, a Indie są trzecim co do wielkości emitentem. Ale Stany Zjednoczone są drugim co do wielkości krajem emitującym.

Co więcej, Indie i Chiny są najbardziej zaludnionymi krajami na świecie i emitują mniej emisji na mieszkańca niż wiele bogatszych krajów. W 2021 roku Chiny wyemitowały 8,7 ton dwutlenku węgla na mieszkańca, a Indie 1,9 ton metrycznych, w porównaniu z 14,24 tonami metrycznymi Stanów Zjednoczonych.

Rzecznik Haley zauważył, że emisje z Chin i Indii wzrosły w ostatnich latach w porównaniu z tendencją spadkową w Stanach Zjednoczonych i są dwoma największymi producentami węgla.

Mimo to oba kraje rozwijające się ponoszą mniejszą odpowiedzialność historyczną niż narody bogatsze. Stany Zjednoczone odpowiadają za około 24,6% historycznych emisji, Chiny 13,9%, a Indie 3,2%.

Co Haley powiedział:

„W zeszłym roku przekazaliśmy ponad 50 miliardów dolarów pomocy zagranicznej. Czy wiesz, komu go daliśmy? Daliśmy go Pakistanowi, który ukrywał terrorystów, którzy próbują zabić naszych żołnierzy. Daliśmy to Irakowi, który ma irańskie wpływy, który mówi „śmierć Ameryce”. Daliśmy to Zimbabwe, które jest najbardziej antyamerykańskim krajem afrykańskim. Daliśmy to Białorusi, która trzyma się za ręce z Rosją, kiedy najeżdżają Ukrainę. Daliśmy pieniądze komunistycznej Kubie, którą nazwaliśmy państwowym sponsorem terroryzmu. I tak, najbardziej nie do pomyślenia, dajemy pieniądze Chinom”.— w czerwcowej zbiórce pieniędzy w Iowa

To wprowadza w błąd. W roku podatkowym 2022, który zakończył się we wrześniu, Stany Zjednoczone przekazały pomoc zagraniczną w wysokości 50 miliardów dolarów. Ale sześć krajów, które wyróżnił Haley, otrzymało łącznie około 835 milionów dolarów pomocy, czyli 1,7% całości. Co więcej, większość pomocy zagranicznej — około 77%, według bezpartyjnej Kongresowej Służby Badawczej — jest kierowana przez amerykańską firmę lub organizację non-profit, międzynarodową organizację charytatywną lub agencję federalną w celu realizacji projektów, a nie bezpośrednio do zagranicznych rządów.

Zimbabwe otrzymało 399 mln USD, Irak 248 mln USD, Pakistan 147 mln USD, Białoruś 32,8 mln USD, Kuba 6,8 mln USD, a Chiny 1,7 mln USD.

Największe pojedyncze kontrakty na pomoc Zimbabwe i Pakistanowi wyniosły 30 milionów dolarów i 16,5 miliona dolarów dla Światowego Programu Żywnościowego na zapewnienie posiłków i złagodzenie głodu. W Iraku największy kontrakt o wartości 29 milionów dolarów przyznano agencji ONZ. A na Kubie trzeci co do wielkości kontrakt został zrealizowany przez Międzynarodowy Instytut Republikański – prodemokratyczną organizację non-profit, której zarządem zasiada senator Joni Ernst z Iowa, gospodarz zbiórki pieniędzy, na której przemawiała Haley.

Dla porównania krajem, który otrzymał największą pomoc zagraniczną, wynoszącą około 10,5 miliarda dolarów, czyli jedną piątą całkowitej kwoty, była Ukraina, następnie Etiopia (2,1 miliarda dolarów), Jemen (1,4 miliarda dolarów), Afganistan (1,3 miliarda dolarów) i Nigeria (1,1 miliarda dolarów). miliard).

Dodatkowe 12 miliardów dolarów wydano ogólnie na globalne działania pomocowe, w tym około 4 miliardy dolarów na dotacje dla Global Fund, międzynarodowej grupy finansującej kampanie przeciwko HIV, gruźlicy i malarii.

Polityka wewnętrzna

Co Haley powiedział:

„My przestanie dawać setki miliardów dolarów jałmużny nielegalnym imigrantom”.— w ratuszu CNN

Jest to kwestionowane. Imigranci mieszkający w Stanach Zjednoczonych nielegalnie nie mogą korzystać z większości federalnych programów sieci bezpieczeństwa socjalnego, takich jak Medicaid i bony żywnościowe. Ale rzecznik Haley podał przykłady ostatnich płatności dokonanych przez samorządy lokalne, które umożliwiły takim imigrantom udział w programach świadczeń: 2,1 miliarda dolarów jednorazowych płatności w wysokości do 15 600 dolarów dla imigrantów w Nowym Jorku, którzy stracili pracę podczas pandemii COVID-19, w sumie 2,1 miliarda dolarów; 1 milion dolarów na wypłaty dla rodzin w Bostonie w czasie pandemii; zezwolenie imigrantom na udział w kalifornijskim programie opieki zdrowotnej dla mieszkańców o niskich dochodach, który może kosztować 2,2 miliarda dolarów rocznie.

Nie sumują się one jednak do „setek miliardów”. Liczba ta jest zgodna z szacunkami grupy antyimigracyjnej, którą inni badacze mocno krytykowali za wady metodologiczne.

Grupa, Federation for American Immigration Reform, oszacowała w marcu, że nielegalna imigracja kosztuje Stany Zjednoczone i samorządy lokalne 135,2 miliarda dolarów rocznie w wydatkach na edukację, opiekę zdrowotną i opiekę społeczną, a także kolejne 46,9 miliarda dolarów w egzekwowaniu prawa.

Ale Cato Institute, libertariański think tank, odkrył, że wcześniejsza, ale podobna wersja szacunków zawyżała świadczenia socjalne, które imigranci w USA otrzymują nielegalnie, i zaniżyła podatki, które płacą. Według Cato koszt netto wynosi w rzeczywistości od 3,3 do 15,6 miliardów dolarów.

Amerykańska Rada Imigracyjna podobnie doszła do wniosku, że edukacja i opieka zdrowotna stanowią ponad połowę kosztów i że świadczenia zostały przyznane wielu obywatelom amerykańskim dzieciom nielegalnych imigrantów.

Szacuje się, że 11 milionów imigrantów mieszkających nielegalnie w Stanach Zjednoczonych nie ma dostępu do zdecydowanej większości programów sieci bezpieczeństwa rządu federalnego. W 2017 r. Narodowe Akademie Nauk, Inżynierii i Medycyny stwierdziły, że imigracja, zarówno nielegalna, jak i legalna, przynosi korzyści gospodarce.

Co Haley powiedział:

„Zacznijmy od odzyskania 500 miliardów dolarów niewydanych dolarów COVID, które tam są”.— w ratuszu CNN

To jest przesadzone. Haley zawyżył kwotę niewydanych środków na pomoc w nagłych wypadkach związanych z koronawirusem. W rzeczywistości szacuje się, że kwota ta jest znacznie mniejsza, około 60 miliardów dolarów. Co więcej, umowa budżetowa między prezydentem Joe Bidenem a marszałkiem Kevinem McCarthym, która została podpisana dzień przed przemówieniem Haleya, unieważniła około 30 miliardów dolarów z pozostałych pieniędzy.

Ustawodawcy przekazali biliony dolarów na bodźce gospodarcze i finansowanie zdrowia publicznego, z których większość została wydana. Oficjalna strona wydatkowa rządu federalnego szacuje, że Kongres wydał około 4,65 biliona dolarów w odpowiedzi na COVID-19 (określane jako „zasoby budżetowe”), a na dzień 30 kwietnia wypłacił 4,23 biliona dolarów (lub „wydatki”), co sugeruje, że około 423 miliardy dolarów nie wyszły za drzwi. Ale ta kalkulacja nie uwzględnia obietnic zapłaty (lub „zobowiązań”), które zostały złożone, około 4,52 biliona dolarów. To różnica około 130 miliardów dolarów, ale niektóre początkowo zatwierdzone fundusze, które nie zostały wydane i jeszcze nie obiecane, wygasły.

W kwietniu Kongresowe Biuro Budżetowe oszacowało, że zniesienie niezobowiązującego finansowania z sześciu ustaw w latach 2020-2023 – czterech pakietów dotyczących koronawirusa, ostatniego środka wydatkowego Trumpa i pakietu stymulacyjnego Bidena o wartości 1,9 biliona dolarów – wyniesie około 56 miliardów dolarów. Komitet ds. Odpowiedzialnego Budżetu Federalnego, bezpartyjna grupa, która popiera ograniczenie wydatków rządowych, oszacował niewydane fundusze na około 55,5 miliarda dolarów.

ok. 2023 The New York Times Company