Te nowsze leki stanowią podstawę indyjskiego arsenału do walki z gruźlicą, którą Indie starają się wyeliminować do 2025 r. Obecnie w Indiach występuje duża liczba przypadków gruźlicy lekoopornej (DR-TB), którą można dalej klasyfikować jako gruźlicę wielolekooporną ( MDR-TB), przedrozległa gruźlica lekooporna (pre-XDR-TB) i gruźlica szeroko lekooporna (XDR-TB).

WSTĘPNA DIAGNOZA: NIE BYŁO OZNAKÓW

W ciągu roku od ślubu ze swoim chłopakiem, dermatologiem, u Laxmi wykryto przedwczesną gruźlicę lekooporną. Chociaż nie miała typowych objawów – uporczywego kaszlu, utraty wagi i wysokiej gorączki – po wypiciu kufla piwa miała poważne objawy kaca. „Miałem dreszcze i czułem się nieswojo, często zastanawiałem się, czy nie za dużo myślę. Do lekarza zgłosiłam się jednak dopiero wtedy, gdy powiększony węzeł chłonny po prawej stronie szyi nie ustąpił zgodnie z oczekiwaniami” – opowiada. Kiedy przypadkowo wspomniała mu o rodzinnej historii gruźlicy, zalecił wykonanie biopsji. W styczniu 2022 roku zdiagnozowano u niej zapalenie węzłów chłonnych szyjnych sprzed gruźlicy XDR, które jest oporne na trzy leki – izoniazyd, ryfampinę i fluorochinolon.

Musiała zażywać 12 tabletek dziennie przez sześć miesięcy, po każdej dawce miała godzinę wymiotów, przez co czuła się nieswojo przez całe dnie i noce. „Miałem takie mdłości, że natychmiast napiłem się soku arbuzowego. Teraz unikam tego owocu, ponieważ przypomina mi moją walkę z gruźlicą” – mówi Laxmi. Stanęła przed dodatkowymi wyzwaniami związanymi z codziennymi zastrzykami, które otrzymywała przez sześć miesięcy. Wiadomo, że powodują one utratę słuchu i ropień, w wyniku czego Laxmi jest przykuta do łóżka. Prawie się poddała, gdyby nie jej brat, mąż i doktor Oswal, który leczył jej ojca.

„Kiedy Laxmi przyszła do mnie, stwierdzono u niej ciężką neuropatię obwodową, będącą skutkiem ubocznym leku Linezolid, który przyjmowała w pierwszych dniach leczenia za radą innych lekarzy. Z powodu rozdzierającego bólu uniemożliwiała jej chodzenie” – wspomina dr Oswal, który nie miał innego wyjścia, jak tylko zaprzestać stosowania leku. Biorąc pod uwagę jej wysoki poziom lęku, zalecił pregabalinę (tabletkę przeciwlękową), ale na tym nie zakończyła się jej męka. „Biorę pregabalinę co najmniej trzy razy, aby uspokoić nerwy i nadal często się załamuję. Poczułbym to okropne pieczenie w stopach. To było jak umieranie każdego dnia” – wspomina Laxmi.

W ramach nowego reżimu zaczęła przyjmować Bedaquilinę (200), Delamanid (200), Moxiflox (400), Etionamid (750), Klofazyminę (100) i Pirydoksynę (100). „Długość leczenia wydaje się uciążliwa dla pacjentów i odstrasza ich od ukończenia 61-miesięcznego cyklu leczenia. Ale działa lepiej” – mówi dr Oswal.

WALKA: NIE WYGLĄDAM JAK WCZEŚNIEJ

Straciwszy ojca, ponieważ nie mógł walczyć ze skutkami ubocznymi narkotyków, obawiała się, że przekroczy próg. Stosowanie etionamidu doprowadziło do napadów wymiotów. Tymczasem musiała uporać się z objawami odstawienia początkowego reżimu lekowego i przejścia na nowy. „Wcześniej podano jej cykloserynę, która doprowadziła do ciężkiej depresji. Podkreśla to skomplikowaną równowagę pomiędzy leczeniem choroby a radzenie sobie z konsekwencjami dla zdrowia psychicznego” – mówi dr Oswal. Wśród niezliczonych wyzwań, przed którymi stanęła, widocznym było zaczerwienienie skóry, częste działanie niepożądane klofazyminy.

Według dr Oswala „niska odporność jest przyczyną ciężkości gruźlicy”.

Po dwóch długich latach niepoddawania się, w styczniu tego roku Laxmi odstawiła leki. Ten proces odstawienia również miał skutki uboczne, ale dzięki nowszym lekom była na nie tolerowana. „Dzięki temu nowemu schematowi leczenia zacząłem czuć się lepiej. Nie wyglądam już tak jak wcześniej, ale nie każdy dzień jest taki sam, prawda?” ona pyta.

Powrót do zdrowia: gruźlica nie mogła pokonać mojej siły woli

Odcień skóry Laxmi powoli wraca do poprzedniego stanu. W przeciwieństwie do pacjentów z gruźlicą, którzy dużo tracą na wadze, przybrała 18 kg. Je czysto, na śniadanie białka jaj, kanapki z kurczakiem, ryż i roti na lunch, owoce i kolację bogatą w białko. Chodzi na długie spacery, czerpiąc inspirację ze starych zdjęć swojej pełnej energii osoby.

Obecnie Laxmi pracuje w klinice swojego męża, doktora Sagara Gujjara, w godzinach od 11:00 do 20:00, nadzorując jej działalność i zarządzając personelem. Nadal ma swoje upadki, gdy walczy z objawami odstawienia narkotyków, ale zaczęła patrzeć na życie nowymi oczami. „Podczas gdy dr Oswal pomagała mi przetrwać najmroczniejsze chwile i namawiała mnie, abym dokończyła kurację, z której wiele osób rezygnuje w połowie, mój mąż wyciągnął mnie z trudnej sytuacji, angażując mnie w pracę w klinice” – mówi.

Po ukończeniu studiów na kierunku media i komunikacja przed uzyskaniem tytułu zawodowego w dziedzinie projektowania mody w Międzynarodowej Akademii FAD, Laxmi nie zamierza pozwolić, aby to się zmarnowało. „Gruźlica zabrała mojego tatę. Wiele mnie to zabrało, ale nie siłę woli. To mnie wzmocniło i czekam na lepsze dni. Nie mogę się doczekać, aż udostępnię Laxmi 2.0” – mówi. Planuje ponownie otworzyć magazyn swojej linii odzieży i założyć organizację pozarządową, która pomaga pacjentom z gruźlicą, edukuje ich na temat choroby i jej leczenia. „Istnieją wspierające rodziny, ale jest to podróż, którą każdy pacjent z gruźlicą musi przebyć i to samotnie” – mówi Laxmi, wznawiając publikowanie w mediach społecznościowych jednym ze swoich ulubionych zdjęć, na którym pisze „Kocham cię, droga Zindagi”. Nigdy więcej nie pozwoli, żeby gruźlica wygrała.