W niedawnym artykule przeglądowym opublikowanym w czasopiśmie „ Międzynarodowy dziennik badań nad impotencją, badacze dokonali syntezy aktualnej wiedzy na temat zespołu choroby poorgazmicznej (POIS), rzadkiej choroby, o której niewiele wiadomo.

Autorzy wykorzystali słowa kluczowe do zidentyfikowania 34 artykułów naukowych na temat POIS u mężczyzn w recenzowanych czasopismach z medycznej bazy danych PubMed.

Badanie: Zespół choroby poorgazmicznej: recenzja. Źródło obrazu: nito / Shutterstock

Objawy POIS

POIS wiąże się z takimi objawami, jak zatkany nos, swędzenie oczu i skrajne zmęczenie, które występują po stosunku, spontanicznym nocnym wytrysku i masturbacji. Objawy mogą pojawić się w ciągu kilku chwil po wytrysku, ale zazwyczaj w ciągu 45 minut i mogą utrzymywać się przez kilka dni. Zwykle ustępują w ciągu siedmiu dni.

Na podstawie tego, kiedy POIS pojawia się po raz pierwszy, sklasyfikowano go jako pierwotny, występujący w okresie dojrzewania, i wtórny, występujący w późniejszym okresie życia. Badania sugerują, że pierwotny POIS występuje u 14–49% pacjentów. POIS jest powiązany z alergią na roztocza kurzu domowego lub sierść zwierząt, katarem siennym i przedwczesnym wytryskiem.

Do diagnozy POIS zaproponowano siedem grup objawów: wysypka, objawy w gardle, ból głowy, podrażnienie, słaba koncentracja, bóle mięśni, swędzenie oczu, przekrwienie nosa, gorączka i zmęczenie. Zmęczenie pojawia się u prawie 70% pacjentów, natomiast wysypki są rzadkie i pojawiają się jedynie u 2,4%. Jednak prawie połowa pacjentów nie miała objawów po każdym wytrysku.

Aby zdiagnozować POIS, kryteria obejmują, że u pacjenta powinien występować co najmniej jeden z siedmiu zespołów objawów, początek objawów powinien nastąpić w ciągu kilku godzin po wytrysku, objawy prawie zawsze pojawiają się po wytrysku i większość z nich utrzymuje się przez 2- 7 dni przed samoistnym ustąpieniem.

Powody POIS

Patofizjologia POIS pozostaje nieznana, ale badacze wysunęli teorię, że może mieć podłoże immunologiczne obejmujące nadwrażliwość na nasienie. Pozytywne punktowe testy skórne wykazały oznaki nadwrażliwości, ale poziom immunoglobuliny E (IgE) pozostał niezmieniony.

Inna teoria głosi, że endogenne opioidy wyczerpują się po wytrysku, co prowadzi do objawów. Mogą również istnieć przyczyny autoimmunologiczne, w których komórki cewki moczowej prezentujące antygen stymulują aktywację limfocytów T, gdy rozpoznają one peptydy w nasieniu. Podobny stan u kobiet może dotyczyć żeńskiej tkanki prostaty w górnej części pochwy.

W POIS powiązano także rozregulowanie współczulnego układu nerwowego, przy czym 57–100% pacjentów odczuwa pewną ulgę w objawach po terapii blokadą alfa. Przyczyną może być również brak równowagi hormonalnej, ponieważ jedno z badań wykazało, że podawanie progesteronu łagodzi objawy.

Leczenie i zarządzanie POIS

Lekarze stosowali selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), manipulacje hormonalne, odczulanie, alfa-blokery i leki przeciwhistaminowe. Leki przeciwhistaminowe okazały się skuteczne, szczególnie jeśli nie mają działania uspokajającego, ponieważ są dobrze tolerowane i długo działające, zmniejszając objawy o 90%.

Stosowanie alfa-blokerów wiąże się z poprawą, podobnie jak w przypadku leczenia współistniejącego niedoboru testosteronu. W jednym badaniu, w którym uczestniczyli mężczyźni z hipogonadyzmem, objawy ustąpiły po zastosowaniu ludzkiej gonadotropiny kosmówkowej. Korzystne jest również modulowanie układu odpornościowego i niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ).

Inne badania na małą skalę wykazały, że chirurgia i podwiązanie nasieniowodów, rozluźnienie mięśni i wstrzyknięcie autologicznego nasienia mogą przynieść ulgę pacjentom.

Wnioski

POIS jest chorobą rzadką, a w literaturze medycznej udokumentowano jedynie 465 przypadków. Pomimo pozornej rzadkości występowania wpływa na samopoczucie psychiczne pacjentów i ich partnerek i może w jakiejś formie dotknąć nawet połowę mężczyzn. Strategie radzenia sobie, takie jak abstynencja, mogą pogorszyć ich relacje.

Sekwencjonowanie leczenia i rzucanie światła na mechanizmy leżące u podstaw tej choroby może doprowadzić do opracowania jednolitych testów diagnostycznych i skuteczniejszych terapii.