Propozycja obejmuje uwolnienie więźniów palestyńskich przetrzymywanych przez Izrael, w proporcji trzech więźniów na każdego zakładnika, tymczasowe przeniesienie wojsk izraelskich z dala od gęsto zaludnionych obszarów Gazy oraz znaczne zwiększenie pomocy humanitarnej napływającej do enklawy.

Opisywany jako podstawowy „szkielet” jest dwu- lub trzystronicowym dokumentem z wypunktowaniami. Przewiduje dalsze przerwy trwające dłużej niż sześć tygodni, podczas których izraelscy jeńcy wojskowi i ciała zakładników, którzy zmarli w niewoli, zostaną uwolnieni w nadziei negocjatorów, że przedłużenie może doprowadzić do trwałego zaprzestania walk, które zbliżają się do czwartego miesiąc. Według Izraela nadal przetrzymywanych jest 109 zakładników, w tym osoby starsze i dzieci, a także ciała 27 osób.

Przywódca izraelskiej organizacji wywiadowczej Mossad, David Barnea, który został upoważniony przez izraelski gabinet wojenny do negocjacji w jego imieniu, wziął udział w niedzielnych rozmowach w Paryżu, gdzie sfinalizowano ramy, podobnie jak Ronen Bar, szef izraelskiego wywiadu wewnętrznego, Shin Zakład. Negocjatorami byli także dyrektor CIA William J. Burns, szef egipskiego wywiadu Abbas Kamel i premier Kataru Mohammed bin Abdulrahman Al Thani.

Egipt przekazał obecną propozycję, która teraz musi zostać zatwierdzona przez przywódców wojskowych Hamasu, którzy prawdopodobnie przebywają w enklawie.

Po negocjacjach w Paryżu Mohammed poleciał do Waszyngtonu na rozmowy w poniedziałek z sekretarzem stanu Antony’m Blinkenem, a we wtorek z doradcą Białego Domu ds. bezpieczeństwa narodowego Jake’em Sullivanem. Według oświadczenia Białego Domu Sullivan „nawoływał do podjęcia wszelkich możliwych wysiłków wobec Hamasu w celu zapewnienia niezwłocznego uwolnienia zakładników”. Uważa się, że pół tuzina pozostałych zakładników to obywatele amerykańscy.

Urzędnicy zaznajomieni z drażliwymi rozmowami omawiali negocjacje w sprawie zakładników pod warunkiem zachowania anonimowości na – ich zdaniem – początkowym etapie, i podkreślili, że zawarcie jakiejkolwiek faktycznej umowy wymaga czasu. Chociaż Izrael zgodził się na szerokie ramy drugiego tymczasowego zaprzestania działań wojennych, urzędnicy stwierdzili, że w miarę negocjowania konkretnych szczegółów i zobowiązań z pewnością pojawią się poważne nieporozumienia.

„Aby móc pójść dalej” – powiedział jeden z wyższych urzędników – „potrzebujemy wielu szczegółów”.

Podobną przerwę, związaną z wymianą zakładników na więźniów, wynegocjowano w listopadzie. Podczas tygodniowej przerwy w walkach Hamas uwolnił 105 przetrzymywanych w niewoli izraelskich kobiet i dzieci oraz kilku obcokrajowców. Oczekiwano, że kolejne fazy doprowadzą do kolejnych uwolnień, lecz szybko wznowiono intensywne walki wśród wzajemnych oskarżeń i zarzutów o działanie w złej wierze oraz naruszenia porozumienia zarówno przez Izrael, jak i Hamas.

Izraelscy negocjatorzy zaczęli wyrażać zainteresowanie wznowieniem rozmów z Hamasem pod koniec grudnia, po tym, jak Izraelskie Siły Obronne omyłkowo zabiły trzech izraelskich zakładników w Gazie, powiedział urzędnik. Początkowo głównym punktem spornym była długość przerwy w walce. Hamas powiedział, że zaakceptuje jedynie trwałe zawieszenie broni; Propozycje izraelskie przewidywały wielomiesięczne zaprzestanie przemocy.

Wśród wielu szczegółów, które mogłyby wykoleić nową propozycję, nie jest jasne, ilu izraelskich żołnierzy jest zakładnikami w Gazie. Izrael twierdzi, że Hamas pojmał 253 zakładników, rozpoczynając transgraniczny atak 7 października, w którym zginęło co najmniej 1200 osób. Obecne rozmowy nie przewidują, że żołnierze izraelscy – czy to kobiety, czy mężczyźni – znajdą się wśród kolejnej fali zakładników uwolnionych przez Hamas.

Nie wiadomo, kto miałby wybierać więźniów palestyńskich do uwolnienia przez Izrael i w jaki sposób mieliby być wybierani. Podczas ostatniej przerwy Hamas oskarżył Izrael o złamanie porozumienia o uwolnieniu starszych więźniów przetrzymywanych przez znaczny okres, zamiast tego o uwolnienie pewnej liczby młodych ludzi aresztowanych podczas niedawnych potyczek na Zachodnim Brzegu. Izrael oskarżył Hamas o złamanie porozumienia, wystrzeliwując rakiety w stronę Izraela.

Obie strony przedstawiły już stanowiska publiczne, które według nich nie podlegają negocjacjom.

„Nie usuniemy IDF ze Strefy Gazy i nie wypuścimy tysięcy terrorystów” – powiedział izraelski premier Benjamin Netanjahu we wtorek podczas wystąpienia w akademii wojskowej na Zachodnim Brzegu, gdy rozeszła się wieść o tymczasowym izraelskim porozumieniu w sprawie ramowych ustaleń. – podają izraelskie media. „Nic takiego się nie stanie. Co się stanie? Absolutne zwycięstwo” – obiecał.

Skrajnie prawicowi członkowie koalicyjnego rządu Netanjahu zagrozili rezygnacją, jeśli zostanie zawarte jakiekolwiek porozumienie, które mogłoby spowodować upadek jego rządu. Zarówno oni, jak i Netanjahu oskarżali Katar – główny kanał negocjacyjny z Hamasem – o to, że siedzi na kieszeni bojowników.

Hamas był równie, jeśli nie bardziej, nieustępliwy. Podczas gdy przywódcy polityczni organizacji działają i podróżują po regionie otwarcie i byli w stanie porozumieć się z mieszkańcami Gazy, są oni „tylko posłańcami” – powiedział wyższy rangą urzędnik. To przywódcy wojskowi wyraźnie decydują, pod wodzą Yahyi Sinwara, szefa wojskowego znajdującego się na szczycie izraelskiej listy przebojów, który prawdopodobnie ukrywa się w tunelach pod południową Strefą Gazy.

Nie jest jasne, w jaki sposób przywódcy spoza Gazy i wewnątrz Gazy kontaktują się ze sobą, ale czas potrzebny do ogłoszenia decyzji jest różny. Sygnały telefonów komórkowych i Wi-Fi są często wyłączane w Gazie.

W międzyczasie polityczni przedstawiciele Hamasu ustalili publiczne warunki porozumienia znacznie wykraczające poza to, co prawdopodobnie będzie do przyjęcia dla Izraela, który oświadczył, że nie rozważy prawdziwego zawieszenia broni ani zaprzestania ataków do czasu wykonania „misji” zniszczenia Hamasu dobiega końca i wszyscy zakładnicy zostają odzyskani.

„Każde porozumienie z nami musi obejmować kilka punktów: pierwszym punktem jest gwarancja kompleksowego i całkowitego zaprzestania agresji Strefy Gazy” – powiedział w oświadczeniu Taher al-Nunu, wysoki rangą urzędnik Hamasu i doradca przywódcy politycznego Ismaila Haniyeha. wywiad we wtorek. Al-Nunu wezwał także do „wycofania okupacji [forces] ze wszystkich części Strefy Gazy, bez żadnych stref buforowych” i większej pomocy humanitarnej.

Są to, jego zdaniem, warunki wstępne poważnych negocjacji w sprawie uwolnienia zakładników. Hamas jest otwarty na robienie tego etapami, ale „niezależnie od czasu: na początku, w środku i na końcu musi to obejmować zawieszenie broni. Po drugie, pod ostrzałem nie będzie żadnych negocjacji w sprawie zakładników”.

„Wygląda na to, że administracja USA zaczęła być o tym przekonana” – stwierdził. Zapytany o szczegóły Al-Nunu powiedział, że wśród powodów wysiłków Waszyngtonu na rzecz zapewnienia przerwy w walkach znajdują się zagrożenia dla interesów USA na Morzu Czerwonym, w Iraku, Syrii, Jordanii i „północnych granicach Palestyny”. … [U.S.] wybory, które się zbliżają. … Oczywiście jest to niewygodne dla administracji USA.”

Jeśli osiągnięte zostanie zawieszenie broni, powiedział, „zaczniemy rozmawiać o więźniach. Nie zaczęliśmy jeszcze omawiać nazwisk i numerów. Omawiamy zasady lub ogólne ramy umowy”.

Bez całkowitego wycofania się Izraela z Gazy „nie możemy zaakceptować tej nowej propozycji” – powiedział Al Jazeerze Mohammad Nazzal, starszy członek Hamasu.

Mediatorzy wykorzystują także negocjacje w sprawie umowy o uwolnieniu zakładników do omówienia podstawowych ram porozumienia w sprawie powojennej Strefy Gazy. Ale podobnie jak w przypadku negocjacji w sprawie zakładników, diabeł tkwi w szczegółach. Dyplomaci podkreślają, że rozmowy te toczą się odrębnym torem i postępują znacznie wolniej niż dyskusje na temat wymiany zakładników.

W oczekiwaniu na kolejną rundę negocjacji, jak powiedział urzędnik zaznajomiony z rozmowami, mediatorzy przedstawili Izraelczykom argument, że prawie cztery miesiące walk nie pozwoliły wszystkim zakładnikom wrócić do domu. Według tego urzędnika Hamas „sposobem na przekonanie ich jest zapytanie ich, jaką mają alternatywę”.

Dadouch relacjonował z Bejrutu, a George z Doha w Katarze.